Op een zaterdagavond wanneer Weert zich opmaakte voor kermisplezier en de basketbalhal verderop uitverkocht was voor het duel tussen de lokale helden en Leiden, kozen de echte muziekliefhebbers voor een andere vorm van entertainment. In De Bosuil, waar ruimte genoeg was om te ademen maar elke aanwezige ziel er bewust voor had gekozen om te zijn, leverde The Delines opnieuw het bewijs dat authenticiteit nog steeds de krachtigste valuta was in de muziek.
En dat was precies wat Portland, de thuisstad van deze band, zo hard nodig had. Terwijl hun geliefde stad toen werd bedreigd door militaire interventie en politieke repressie, stonden Vlautin en Boone daar als ambassadeurs van alles waar Portland werkelijk voor stond: vrijheid van expressie, artistieke authenticiteit en de kracht van verhalen van gewone mensen. De ironie dat deze band uit een stad kwam die door president Trump als “war-ravaged” werd bestempeld, terwijl zij juist de zachte kracht van echte kunst vertegenwoordigden, maakte deze avond extra betekenisvol.
Het Portland-duo Amy Boone en Willy Vlautin, dat met hun country-soul Europa had veroverd terwijl Amerika hen nog altijd ontdekte, betraden het podium als de anti-sterren die ze altijd waren geweest. Vlautin, in zijn vertrouwde werkschoenen en een kostuum dat eruitzag alsof het van zwarte jute was gemaakt, had slechts een gitaar nodig om zijn verhalen te vertellen. Naast hem straalde Boone zoals zelden tevoren, een opvallende transformatie voor iemand die ons eerder vertelde dat ze waarschijnlijk nooit meer pumps zou kunnen dragen na haar levensbedreigende auto-ongeval in 2016. Die avond gluurden er echter mooie lakschoentjes onder haar broek uit, een klein maar betekenisvol detail dat haar veerkracht symboliseerde.
De vijfkoppige formatie werd gecompleteerd door bassist Freddy Trujillo, wiens instrument lager hing dan de broek van een OG-rapper en wiens flair het midden hield tussen die van een Mexicaanse kartelbaas en een tiener die koekjes kreeg van zijn oma – ontwapenend en cool tegelijk. Drummer Sean Oldham zat stoïcijns achter zijn bare-basics kit en deed waar een drummer voor is: hij hield de maat. Cory Gray, geconcentreerd en loepzuiver op keyboards en trompet, toonde zich in topvorm.
De avond opende met ‘Little Earl’, een nummer dat steeds meer werd meegezongen door het groeiende Europese publiek. Het werd gevolgd door ‘Maureen’s Gone Missing’, voor Delines-begrippen bijna een dansnummer, dat de swingende kant van de band liet zien. Maar het echte hoogtepunt van de eerste set was de Europese primeur van ‘When It’s Three O’Clock’ van de eerste batch nieuwe nummers, dat op een volgend album zou uitkomen. In dit nummer was het Delines-DNA direct herkenbaar: de cinematische storytelling van schrijver Vlautin gecombineerd met Boones betoverende stem die wonderbaarlijk aan kracht leek te winnen telkens als ze zich naar binnen richtte.
De chemie tussen Vlautin en Boone was opvallend, hun grapjes en onderlinge blikken deden je bijna denken dat het een stel was. Deze intimiteit vertaalde zich naar hun muziek, waarbij elk nummer voelde als een persoonlijk gesprek. The Delines was een band die met het publiek sprak alsof ze bij je thuis op bezoek waren, zonder pretenties maar met een diepte die je raakte. Het publiek, voornamelijk 50-plussers uit Nederland, België en Duitsland, was gekomen om te luisteren en te genieten. Dit was geen muziek om uit je plaat te gaan, maar om je in onder te dompelen. Tijdens ‘Don’t Think Less of Me’, het nummer waarop The Delines gebouwd waren, heerste er een bijna religieuze stilte.
Boones stem, sterker dan ooit sinds haar herstel, won prachtig aan kracht telkens als ze zich naar binnen richtte en over zichzelf leek te zingen. Ze vertelde verhalen over Amerika’s vergeten mensen met een diepte die je deed geloven in de helende werking van muziek. Na anderhalf uur en twee sets bleef het gevoel achter dat dit te kort was, een compliment aan een band die hun authenticiteit nooit had verkocht ondanks hun groeiende succes. The Delines bewees opnieuw waarom ze Europa hadden veroverd: niet door spectaculaire shows of ingewikkelde productie, maar door de simpele kracht van echte verhalen, verteld door echte mensen. In een tijd waarin veel muziek kunstmatig aanvoelde, bleven Vlautin en Boone een reminder dat de beste songs nog steeds werden geschreven met het hart op de tong en beide voeten op de grond. Workman’s music op zijn best.
Foto’s (c) Jan Vranken
