Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Yasmine Hamdan – I remember I forget
De Libanese zangeres Yasmine Hamdan levert met ‘I remember I forget’ een meeslepend album af dat Arabische muzikale tradities naadloos verweeft met moderne elektronische elementen. Het album, met Arabische en Engelse teksten, is een persoonlijke reis door geheugen en identiteit. Tracks als ‘Beirut’ en ‘Ya Nass’ tonen Hamdan’s hypnotiserende vocal delivery over subtiele beats en traditionele instrumenten. De productie, verzorgd door verschillende collaborateurs, creëert een dromerige atmosfeer die de luisteraar meeneemt op een sonische reis door het Midden-Oosten. Hamdan’s stem, zowel krachtig als fragiel, wordt het perfecte medium om verhalen van liefde, verlies en culturele identiteit te vertellen. ‘I remember I forget’ is een album dat culturele grenzen overstijgt en universele emoties raakt. Het bewijst opnieuw Hamdan’s positie als een van de meest innovatieve artiesten in de Arabische muziekscene. (Elodie Renard) (7/10) (Nettwerk Music Group)
Nine Inch Nails – Tron: Ares (Original Motion Picture Soundtrack)
Trent Reznor en Atticus Ross keren terug naar de wereld van ‘Tron’ met de soundtrack voor ‘Tron: Ares’, een album dat hun kenmerkende industriële geluid perfect laat samensmelten met futuristische soundscapes. Het duo, bekend van hun werk voor films als ‘The Social Network’ en ‘Gone Girl’, creëert hier een sonisch universum dat zowel donker als verlicht aanvoelt. Tracks als ‘The Grid’ en ‘Digital Frontier’ combineren pulserende elektronische ritmes met atmosferische texturen die de cyberpunk-esthetiek van de film perfect ondersteunen. De productie is typisch Nine Inch Nails: gelaagd, complex en emotioneel geladen. Hoewel dit een filmsoundtrack is, werkt het album ook uitstekend als standalone luisterervaring. Reznor en Ross bewijzen opnieuw dat ze meesters zijn in het creëren van immersieve elektronische landschappen die zowel toegankelijk als experimenteel zijn. (Anton Dupont) (8/10) (Null Corporation)
Robert Plant – Saving Grace
Robert Plant bewijst met ‘Saving Grace’, zijn twaalfde soloalbum, dat hij op 77-jarige leeftijd nog steeds in staat is tot artistieke vernieuwing. Dit album, opgenomen tussen 2019 en 2025 in de Cotswolds en langs de Welsh Borders, is een collectie van tien covers die Plant samen met zijn band Saving Grace heeft uitgewerkt. De band, bestaande uit Suzi Dian, Oli Jefferson, Tony Kelsey, Matt Worley en Barney Morse-Brown, brengt een perfect evenwicht tussen folk, country en blues. Plant’s stem, ooit de krachtige roep van Led Zeppelin, heeft zich ontwikkeld tot een genuanceerd instrument dat even overtuigend kan fluisteren als schreeuwen. Tracks als ‘It’s A Beautiful Day Today’ tonen zijn vermogen om bekende songs een volledig nieuwe identiteit te geven zonder de essentie te verliezen. Het album benadrukt Plant’s bereidheid om lid te zijn van een collectief in plaats van de dominante frontman, wat resulteert in een organische, warme sound die zijn artistieke nieuwsgierigheid perfect weergeeft. (Tobias Braun) (8/10) (Nonesuch Records)
Lola Young – I’m Only F**king Myself
De 24-jarige Britse zangeres Lola Young toont op haar nieuwe album ‘I’m Only F**king Myself’ een indrukwekkende emotionele maturiteit. De zangeres brengt een rauw, maar persoonlijk album dat net een jaar na haar vorige album verschijnt. Het album is geproduceerd door Manuka (Conor Dickinson en Will Brown) en Grammy-winnaar SOLOMONOPHONIC en reflecteert een turbulente maar zelfverzekerde periode. Young experimenteert op het album met verschillende genres. Na een kort spoken intro zet ‘F**K EVERYONE’ de toon met punky gitaren, terwijl ‘One Thing’ een bevrijdend statement over vrouwelijke autonomie is. ‘SPIDERS’, met zijn jaren ’90 indie-invloed, en het hoopvolle ‘Not Like That Anymore’ behoren tot de hoogtepunten op het album. Young’s stem heeft een rauwe, emotionele stem die haar onderscheidt in het Britse poplandschap. Het album behandelt thema’s als mentale gezondheid, toxische relaties en persoonlijke groei met zeldzame eerlijkheid. De productie balanceert tussen moderne pop met organische instrumentatie, van bossa nova-tinten op ‘Penny Out of Nothing’ tot de soulvolle ballad ‘why do i feel better when i hurt you?’. Het album voelt als een therapiesessie omgezet in catchy songs, rauw, confronterend, maar uiteindelijk hoopvol. (William Brown) (7/10) (Island Records)
Sarah McLachlan – Better Broken
Na acht jaar stilte keert Sarah McLachlan terug met ‘Better Broken’, een album dat haar kenmerkende introspectieve stijl combineert met een meer hedendaagse productie. De Canadese singer-songwriter, bekend van klassiekers als ‘Angel’, toont dat haar songwritingtalenten onverminderd scherp zijn. Het titeltrack ‘Better Broken’ en ‘Crazy’ demonstreren McLachlan’s vermogen om universele emoties te vangen in precieze teksten en memorabele melodieën. De productie, verzorgd door verschillende producers waaronder Luke Laird, geeft de songs een warme, toegankelijke klank zonder de intimiteit te verliezen die McLachlan’s werk altijd heeft gekenmerkt. Hoewel het album niet de emotionele impact heeft van haar klassieke werk uit de jaren negentig, bewijst ‘Better Broken’ dat McLachlan nog steeds relevante en ontroerende muziek kan maken. Het is een welkome terugkeer voor fans en een solide toevoeging aan haar catalogus. (William Brown) (6/10) (Verve Forecast)
