Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Oleksandr Kolosii – Crossed Sounds
De Pools-Deense saxofonist Oleksandr Kolosii levert met zijn nieuwste album een overtuigend bewijs van zijn volwassener sound. Na zijn geprezen albums ‘Multicolored’ en ‘Paws Up’ komt Kolisii nu met zijn nieuwste, ondersteund Alex Sipiagin op trompet, Lorenz Kellhuber op piano, Makar Novikov op contrabas en Donald Edwards op drums. Het album toont Kolosii’s vermogen om bebop te mixen met Oost-Europese melodieën en wereldse ritmes. Zijn tenorsax heeft een warme klank die de grote hard bop-meesters eert, maar met een eigentijdse edge die zijn klassieke scholing weergeeft. De samenwerking met veteraan Sipiagin blijkt bijzonder vruchtbaar, waarbij hun tweestemmige improvisaties het hart vormen van diverse composities. Kellhuber’s lyrische en percussieve piano-aanpak creëert ruimte voor Kolosii’s adembenemende solowerk, terwijl Novikov en Edwards een veelzijdige ritmesectie vormen. Hoewel enkele experimentele overgangen geforceerd aanvoelen en de albumduur wat lang uitvalt, blijft dit een statement van een artiest die zijn eigen stem heeft gevonden binnen de jazztraditie. Het album belooft precies wat de titel suggereert: een kruising van invloeden die resulteert in iets nieuws en waardevols. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Alta Jazz Records)
Suede – Antidepressants
Na meer dan drie decennia bewijzen Brett Anderson en co. dat de Britpop-goden nog lang niet uitgezongen zijn. ‘Antidepressants’ klinkt als het werk van een band die zowel de nostalgie omarmt als de toekomst tegemoet treedt, resulterende in hun meest vitale album sinds ‘Dog Man Star’. De titel is geen toeval, dit is een album over overleven, over het vinden van licht in duisternis. Anderson’s stem heeft de jaren door een extra laag melancholie gekregen die perfect past bij de mature songwriting. ‘Disintegrate’ opent met vertrouwde Suede-drama maar voelt frisser dan je zou verwachten van een comeback-album. Gitarist Richard Oakes, nu al ruim twee decennia in de band, heeft zijn eigen identiteit gevonden naast de erfenis van Bernard Butler. Zijn spel op ‘Trance State’ combineert de theatrical grandeur van klassieke Suede met subtiele moderne invloeden. De productie van lange-tijd collaborateur Ed Buller geeft de songs ruimte om te ademen zonder de kenmerkende intensiteit te verliezen. ‘Sweet Kid’ toont de band op hun meest kwetsbare, met Anderson’s teksten over parentschap en tijd die voorbijgaat. Het is een onderwerp dat hij met een nieuwe gevoeligheid benadert, ver van de glam-posturing van weleer. Het album heeft wel de neiging om soms te zeer in eigen clichés te vervallen. ‘The Silver Engine’ voelt als een herhaling van eerdere triomfen zonder nieuwe inzichten toe te voegen.Maar wanneer alles klopt, zoals in het epische ‘Antidepressants’ zelf, bewijzen Suede dat hun vermogen om persoonlijke pijn om te zetten in universele kathartische momenten onverminderd is. (Anton Dupont) (7/10) (BMG)
Curtis Harding – Departures & Arrivals: Adventures Of Captain Curt
De uit Atlanta afkomstige soul-troubadour Curtis Harding heeft met zijn vijfde album een ambitieus conceptwerk afgeleverd dat zowel zijn roots eert als nieuwe territoriums verkent. ‘Departures & Arrivals’ neemt luisteraars mee op een psychedelische reis door verschillende muziekstijlen, allemaal gefilterd door Harding’s onweerstaanbare retro-soul aesthetiek. Het album, grotendeels live opgenomen, ademt een organische warmte uit die perfect past bij Harding’s verhaalvertellende ambities. Het concept van reizen, zowel fysiek als spiritueel, geeft hem de ruimte om te experimenteren met afrobeat-invloeden op ‘Lagos Boogie’ en dub-reggae texturen op ‘Kingston Departure’. De live-opzet zorgt voor een cohesie die veel conceptalbums missen. Elk nummer vloeit natuurlijk over in het volgende, ondersteund door zijn vaste band die duidelijk de songs van binnen en buiten kent. Bassist MonoNeon’s bijdrages zijn vooral opmerkelijk, zijn melodische speelstijl geeft zelfs de zwaarste soul-workouts een moderne edge. ‘Sister’s Love’ toont Harding op zijn meest persoonlijke, terwijl ‘Funky Captain’ hem laat zien als de entertainer die zijn liveshows zo memorabel maakt. Hoewel sommige conceptuele segmenten wat lang aanvoelen, slaagt Harding erin een album te maken dat zowel als geheel als in delen werkt. (Jan Vranken) (8/10) (Anti Records)
The Hives – The Hives Forever Forevers The Hives
Na een lange afwezigheid keren de Zweedse garage-rock terriërs terug met een album dat bewijst dat hun straightforward aanpak van rock-‘n-roll nog altijd relevanter is dan de meeste hipster-trends. ‘The Hives Forever Forevers The Hives’ (de titel alleen al is pure Hives-arrogantie) doet precies wat je verwacht: 30 minuten lang volgas rock zonder excuses. Opener ‘Bogus Operandi’ gaat meteen voluit, met Pelle Almqvist’s onweerstaanbare frontman-charisme en die kenmerkende twin-guitar aanval van Vigilante Carlstroem en Dr. Matt Destruction. De productie houdt zich wijselijk op de achtergrond, dit is rock muziek die leeft van de energie van de performance, niet van studio-trucjes. Het album wordt gedragen door zijn directheid, geen nummer overschrijdt de vier minuten, geen arrangement is complexer dan nodig. ‘Stick Up’ is twee en een halve minuut puur adrenaline, terwijl ‘The Bomb’ laat horen dat ze nog steeds weten hoe je een perfect stadium-sing-along schrijft. Hoewel de formule soms voorspelbaar aanvoelt, is dat ook precies het punt. In een tijd van overproductie en digitale manipulatie klinken The Hives als een frisse wind uit een tijd dat rock-‘n-roll nog gevaarlijk en spontaan was. Hun timing is perfect; na jaren van indie-preciousness voelt hun ongecompliceerde aanpak weer verfrissend modern. (Jan Vranken) (7/10) (Disque Hives)
David Byrne – Who Is The Sky?
De 73-jarige David Byrne bewijst met ‘Who Is The Sky?’ dat leeftijd slechts een getal is. Zijn eerste soloalbum sinds American Utopia (2018) is een vrolijke, filosofische wandeling door het moderne leven, opgenomen met de 15-koppige Ghost Train Orchestra. Het album begint met ‘Everybody Laughs’, een vrolijke verhandeling over de universele menselijke ervaring: ‘Everyone lives, dies, laughs, cries’. Byrnes kenmerkende nieuwsgierigheid naar het dagelijkse leven blijkt uit titels als ‘My Apartment Is My Friend’ en de hilarische ‘Moisturizing Thing’, waarin hij vraagt of het mogelijk is te veel moisturizer te gebruiken. Muzikaal beweegt Byrne zich tussen toegankelijke pop en avant-garde experimenten. Hayley Williams (Paramore) voegt haar stem toe aan ‘What Is The Reason For It?’, terwijl Tom Skinner van The Smile Afrikaanse percussie bijdraagt. De arrangementen door Ghost Train Orchestra geven elke track een warme, cinematische kwaliteit. The Avant Garde is een speelse prik naar zijn eigen reputatie, waarin hij toegeeft het concept leuk te vinden maar niet echt te begrijpen. Deze zelfspot maakt het album toegankelijk, zelfs wanneer de muziek experimenteel wordt. Byrne blijft een meester in het vinden van vreugde in chaos. (Elodie Renard) (9/10) (Matador)
