Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Dressed Like Boys – Dressed Like Boys
Na jaren herrie maken met DIRK. kiest Jelle Denturck voor de intimiteitskoers. Op zijn titelloze solodebuut zingt hij zich door elf piano-gedreven ballads die klinken alsof Sufjan Stevens een slechte dag heeft. Producer Tobie Speleman houdt de productie bewust minimaal, soms té minimaal, alsof er halverwege het budget opraakte. Denturck doet zijn uiterste best om kwetsbaar en klein te klinken, maar dat act wordt na vier nummers voorspelbaar. Opener ‘Nando’ belooft meer dan het album kan waarmaken, terwijl ‘Healing’, veruit de sterkste track bewijst dat hij melodie kan schrijven wanneer hij zich niet verstopt achter geforceerde breekbaarheid. Het probleem: we hebben dit allemaal al gehoord. Johan deed seventies-nostalgie recent veel overtuigender en actueler, en in dit overvol geworden retrogenre ontbreekt het Denturck aan eigenheid. Zijn queer-thematiek verdient betere songs dan deze brave, voorspelbare piano-exercises. Een eerlijke poging, maar een weinig memorable. (Jan Vranken) (5/10) (MayWay Records)
Hammer King – Make Metal Royal Again
Inmiddels is het Duitse Hammer King al meer dan tien jaar bezig om aan de weg te timmeren. Dat lukt met name in het thuisland waar de laatste twee albums de Duitse charts wisten te bereiken. Ook dit album heeft dat reeds behaald met de 11e plaats in de rock/metal charts. De powermetal van de band is duidelijk hoorbaar geïnspireerd door een aantal grotere namen uit het genre. Zo hoor je bij de eerste paar nummers de Latijnse teksten in een operateske stem. Ook zijn de bijna naamgenoten van Hammerfall een duidelijke inspiratie geweest. Herkenbaar voor velen die liefhebber zijn van dit soort muziek. Tevens klopt de productie aan alle kanten. Helaas moet dan ook gezegd worden dat de songs zelf na een paar luisterbeurten maar lastig blijven hangen. Prima plaatje om eens op te zetten, maar echt bijblijven doet het helaas niet. (Rik Moors) (6/10) (Reaper Entertainment)
Collin Sherman – Life Eats Life
Saxofoon, klarinet, strijkers, elektrische gitaren, synthesizers en drumcomputers: Collin Sherman is multi-instrumentalist, bespeelde alles zelf op ‘Life Eats Life’, een album dat zich moeilijk laat typeren, maar nog het best kan worden omschreven als iets tussen fusion en ambient in. Kenmerkend zijn de relatief eenvoudige melodieën. Neem de opening ‘Kepler-10b Prehistory’ (Kepler 10b is een exoplaneet ontdekt door de NASA-missie Kepler): hart van het stuk is een simpel thema dat wordt uitgebouwd met achtereenvolgens blazers, lage synthpartijen en strijkers, om na de climax terug te keren naar het thema. Dat is tevens het recept voor de overige vijf stukken. Als luisteraar moet je wel beschikken over enig uithoudingsvermogen, want de tracks komen maar moeilijk op gang. Het titelstuk is bijvoorbeeld gebouwd op één grondnoot, waar diverse instrumenten vervolgens op soleren, zonder dat er direct een herkenbaar thema wordt ingezet. Het gaat bij de muziek van Sherman vooral om het oproepen van een zekere sfeer en die is niet zelden wat donker, zelfs zo nu en dan onheilspellend, zeker als er een soort militaire roffel wordt toegevoegd aan de compositie. Ironisch genoeg is ‘Requiem’ nog het meest opwekkende stuk. Sluitstuk is het liefst elf minuten durende ‘Action, Unrest’ een minimalistisch stuk dat begint met een bas-sample en een tamelijk irritante ‘kraak’ in het geluid waarvan we ons afvragen of dit de bedoeling is geweest. Het leidt in elk geval ontzettend af van de saxofoon-improvisatie. Wij haken af. (Jeroen Mulder) (5/10) (Collin Sherman)
Bony Macaroni – Death Drive
Na hun debuut ‘The Big Bucks’ keert de Arnhemse emo-pop band Bony Macaroni terug met ‘Death Drive’, een album dat bewust afstand neemt van hoopvolle verhaallijnen. Zanger Stefan omschrijft het als een momentopname van het twintiger zijn in de nieuwe jaren ’20, waarin de doodsdrift lijkt uit te sijpelen. Het album opent met ‘Katapult’ en bevat elf tracks die de spanning tussen melancholie en energie goed vastleggen. In de titeltrack zingt Stefan “I live and think in absolutes. The vibes are bad, the drugs are good”, wat de existentiële thematiek van het album samenvat. Producer Billy Mannino, bekend van zijn werk met Oso Oso, behoudt de rauwe randjes terwijl hij de songs van voldoende punch voorziet. Hoogtepunten zijn ‘The Rotting 20s’ en ‘Death Drive’, waarin de band hun generationele frustratie omzet in catchy refreinen. Bony Macaroni slaagt erin om donkere onderwerpen toegankelijk te maken door hun kenmerkende knipoog naar de luisteraar. Alleen mist het album soms variatie in de middenmoot. ‘Death Drive’ bevestigt dat de band hun plek heeft gevonden in de Nederlandse emo-pop scene. Het is een solide opvolger die laat horen dat Bony Macaroni gegroeid is sinds hun debuut. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Redfield Records)
Saint Etienne – International
Het Londense elektronische trio keert na vier jaar terug met een album dat hun vermogen bewijst om relevant te blijven zonder hun kenmerkende sound te verraden. ‘International’ voelt als de soundtrack van een film die je nog nooit hebt gezien maar waarin je meteen wilt verdwalen. Sarah Cracknell’s stem blijft het perfecte instrument voor Saint Etienne’s dromerige elektronische pop. Op ‘Continental’ zwiert ze moeiteloos tussen verschillende melodische lijnen, ondersteund door Bob Stanley en Pete Wiggs’ subtiele maar complexe arrangementen. Het nummer vangt perfect die melancholische vrolijkheid die het merk Saint Etienne definieert. De productie toont een band die de digitale mogelijkheden van 2025 omarmt zonder hun analoge hart te vergeten. ‘Embassy’ combineert vintage synthesizers met moderne processing techniques op een manier die zowel nostalgisch als futuristisch klinkt. Het internationale thema geeft hen excuses om te experimenteren met verschillende muziekstijlen. ‘Bossa Nova 3000’ voegt Braziliaanse invloeden toe aan hun Britse elektronische template, terwijl ‘French Exit’ een haast cinematic grandeur heeft die doet denken aan hun beste soundtrack-werk. Tekstueel blijven ze trouw aan hun observational style, waarbij gewone momenten getransformeerd worden tot iets magisch. Cracknell’s delivery is altijd net tussen geëngageerd en afstandelijk, wat perfect past bij de sfeer van moderne vervreemding die door het album loopt. Hoewel geen enkel nummer de instant-classic status heeft van hun grootse hits, functioneert ‘International’ perfect als een cohesief geheel. (Jan Vranken) (8/10) (Heavenly Recordings)
