Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Auri – III – Candles & Beginnings
Het derde album van Auri, het project van Nightwish keyboardist Tuomas Holopainen, brengt opnieuw een verstilde en contemplatieve reis door een wereld van folkloristische schoonheid. ‘III – Candles & Beginnings’ opent met de etherische ‘The Space Between’, waarin Johanna Kurkela’s engelachtige stem perfect samenvloeit met de delicate arrangementen. Tracks als ‘Pearl Diving’ en ‘Skeleton Tree’ tonen de band’s meesterschap in het creëren van intieme soundscapes waarin elke noot betekenis heeft. De samenwerking tussen Holopainen’s composities en Troy Donockley’s diverse instrumentatie resulteert in een album dat zowel rustgevend als emotioneel diepgaand is. Songs zoals ‘Night 13’ en ‘The Valley’ variëren van fluisterzachte ballades tot meer gelaagde composities waarin traditionele Keltische invloeden prominent aanwezig zijn. Het album neemt je mee op een meditatieve reis door seizoenen van verlies en hoop, waarbij elke track als een verhaal op zichzelf werkt maar ook bijdraagt aan het grotere geheel. (Elodie Renard) (8/10) (Nuclear Blast)
The Black Keys – No Rain, No Flowers
Dan Auerbach en Patrick Carney bewijzen dat tegenslagen kunnen leiden tot vernieuwing. Na de geannuleerde arenatour van 2024 en het ontslag van hun management, doken The Black Keys de studio in voor hun dertiende album. Het resultaat is verrassend veerkrachtig en zonnig, ondanks de donkere achtergrond. Het titelnummer, geschreven met Rick Nowels (bekend van Lana Del Rey), zet meteen de toon: ‘The damage is done, it won’t be long till we’re back in the sun.’ De samenwerking met producenten als Scott Storch en Daniel Tashian geeft het album meer soul en pianoklanken dan gewoonlijk. Hoogtepunten zijn het groovy ‘Babygirl’, het psychedelische ‘On Repeat’ en ‘Man On A Mission’, denk aan de energie van hun klassieker ‘Lonely Boy’. Het album klinkt als een modern antwoord op hun gouden periode rond ‘Brothers’, maar dan volwassener en gereflecteerder. Kritiekpunt: sommige nummers vervallen in gemakzucht waar meer pit gepast zou hebben. Maar The Black Keys laten horen dat na ruim twee decennia hun blues-rock nog altijd relevant is. Een welkome terugkeer na een moeilijk jaar. (Jan Vranken) (7/10) (Easy Eye Sound/Warner Records)
Cowboy Mouth – Cover Yo’ Azz
Ach, wee de mens die met zijn stapeltje platen met het werk van een vroege ZZ Top en de live albums van Little Feat en The Allman Brothers een beetje zit te somberen bij zijn platenspeler, klagend mijmerend dat Southern rock eigenlijk zo goed als dood is. Wellicht biedt dit ‘Cover Yo’ Azz’ van Cowboy Mouth hoop. Hoewel de band uit New Orleans al sinds 1992 meedraait, heeft de groep nooit echt grote successen gekend. Sterker, vanwege het uitblijven van kassaknallers, werden ze in 2000 door de platenmaatschappij gedumpt. Gaat dit album dan wel het succes opleveren? Als je ziet dat de single ‘Just Another Night’ na de release op 11 juli een schamele 7000 maal is beluisterd op Spotify, dan laat het antwoord zich raden. Bovendien: een plaat openen met een folk/rockabilly uitvoering van ‘My Way’, strekt niet tot aanbeveling – weinig songs die nog meer platgestampt zijn als cover dan Sinatra’s ‘My Way’. Overslaan en direct door naar de tweede track ‘The Real Me’, een track die uit haar voegen barst wat betreft energie, mede door toevoeging van blazers. En met die energie dendert Cowboy Mouth door met ijzersterke songs als ‘I’m Gonna Be A Wheel Someday’ en ‘Gypsies, Tramps & Thieves’. In dit soort werk is de band op haar best. Helaas vergrijpt de groep zich tegen het eind van de plaat toch nog aan een klassieker en wordt ‘Fat Bottomed Girls’ van Queen om zeep geholpen. Mercury zal er wellicht de humor van hebben ingezien, wij niet. Wij draaien nog wel een keertje ZZ Top, Little Feat en Allman Brothers. (6/10) (Jeroen Mulder) (Cowboy Mouth)
Baest – Colossal
De Deense death metallers van Baest leveren met ‘Colossal’ hun meest geraffineerde werk tot nu toe af, zonder hun brute kern te verliezen. Het album opent verwoestend met ‘The Forge’, waarin zanger Simon Olsen zijn meest venijnige performance tot nu toe laat horen boven een muur van vernietigende riffs. Tracks als ‘Colossus’ en ‘Ivory Tower’ tonen de band’s evolutie naar meer technische composities, terwijil de basis van Scandinavische death metal intact blijft. De productie van Jacob Hansen geeft elke instrument de ruimte om te ademen, wat vooral ten goede komt aan de complexe drumpatterns van Sebastian Aune. Songs zoals ‘Towers of War’ en ‘Abysmal Descent’ variëren tussen razende blast beats en groovende passages die perfect aansluiten bij Lasse Revsbech’s bass lijnen. Het gitaarwerk van Peter en Mattias Bøg Jensen creëert een muur van geluid die zowel melodisch als verwoestend is. ‘Colossal’ bewijst dat Baest klaar is voor de volgende stap in hun carrière zonder hun identiteit te verliezen. (Anton Dupont) (8/10) (Century Media)
Eva Carboni – The Blues Archives
Deze zangeres is afkomstig uit Sassari op Sardinië. Ook internationaal heeft Eva Carboni behoorlijk naam weten te maken. Deze krachtige zangeres, die zang studeerde aan de Vocal Power Academy in Los Angeles, heeft samengewerkt met artiesten als Buddy Guy, Zucchero, Derek Wilson en vele anderen. Hoewel blues haar voorkeur heeft, is zij een veelzijdig zangeres die net zo makkelijk wisselt naar rock, jazz en R&B. Ze is medeoprichter van de Birdland Jazz Club in haar geboorteplaats. In 2019 verscheen Eva’s eerste album ‘Italia Square’. Al vanaf dit eerste album werkt Eva samen met de Britse producer en songwriter Andy Littlewood, die op dit album ‘The Blues Archives’ te horen is op gitaar, toetsen en bas en ook de productie in handen had. Ook zijn alle elf nummers door hem geschreven, waarvan drie in samenwerking met Mick Simpson, die hier leadgitaar speelt. Verder spelen nog drummer Pete Nelson, gitarist Andreus Linsdell en harmonicaspeler Dave Hunt mee. Het album is inderdaad een soort van bluesarchief geworden. Het bestaat uit een verzameling niet eerder uitgebrachte nummers en remixes. Geen samengeraapt zootje gelukkig, maar een fraaie balans van blues, soul en rock. Het album opent met de slowblues ‘Someone Else’s Life’ en eindigt met het gevoelige ‘Wrong Turn’. Onderweg toont Eva een veelvoud van haar vocale kwaliteiten, van zwoele nightclubzang tot het wat rauwere en rockende werk. Nummers die wat mij betreft een bijzondere vermelding verdienen zijn ‘River Of Life’, de huidige single ‘The Magic’ en het al eerder genoemde ‘Wrong Turn’, waarmee het album wordt afgesloten. Ook al is het een verzameling van oud materiaal, ‘The Blues Archives’ is toch een fraai samenhangend geheel geworden met prachtige nummers, die nog op de plank lagen, en een aantal mooie remixes. Dit alles uitgevoerd door topmuzikanten en een bijzonder goede zangeres. Kortom, een geslaagd project. (Eric Campfens) (8/10) (Mad Ears Productions)
