Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Shez Raja – Spellbound
De lijst met muzikanten die meespelen op ‘Spellbound’ is bepaald indrukwekkend, met namen als Guthrie Govan (Asia, Steven Wilson, Hans Zimmer) op gitaar, Dennis Chambers (Steely Dan, Santana, John McLaughlin) op drums en sitarvirtuoos Roopa Penesar. Sitar? Zeker, want bassist Shez Raja brengt zijn vertrouwde mix van jazzrock, fusion en funk met oosterse invloeden. Ondanks de keur aan musici die hun medewerking verleenden aan de plaat, blijft de hoofdrol voor de bas. Het blijft ongelooflijk wat Raja uit het instrument, een speciaal voor hem gebouwde vijfsnarige bas, weet te halen. De invloed van legendes als Jaco Pastorius is evident, maar juist door het geluid te mengen met oosterse klanken, ontstaat een volstrekt eigen sound. Vanaf de eerste noten van de opening ‘Quantum Spirits’ golft, zwenkt en zwiert die bas met een onweerstaanbare groove van track naar track, waarin Raja voldoende ruimte laat aan de gitaren en de blazers. Een mooi voorbeeld is ‘Vishnu’, een van de tracks waar Dennis Chambers de drums voor rekening neemt. De basriff zet alles in beweging, waarna het nummer opbouwt naar een duet tussen de bas en de gitaar van John Etheridge, met als hoogtepunt een poging van Chambers om zijn trommels op lichtsnelheid naar het hiernamaals te meppen. Een van de weinige rustpunten is de ballad ‘Together We Fly’, tegelijk het enige nummer met de overigens prachtige vocalen van Fiza Haider. Dan valt des te meer op met hoeveel zorg deze plaat is geproduceerd: dankzij een briljante mastering, uw recensent had het geluk om dit op cd te mogen beluisteren, een genot, is dit ook smakelijk voer voor audiofielen. (Jeroen Mulder) (8/10) (Gearbox Records)
Mark Guiliana – questions (volume one)
De veelzijdige drummer Mark Guiliana, bekend van zijn werk met David Bowie en Brad Mehldau, verlegt zijn focus volledig naar introspectieve pianomuziek op zijn nieuwste release. Als vervolg op zijn Grammy-genomineerde ‘MARK’ uit 2024 presenteert Guiliana negen meditatieve ‘vragen’ die zich ontvouwen rond een intieme rechtopstaande piano, subtiel aangevuld met elektronische elementen. Het album opent prachtig met ‘how can i help?’, waarin Guiliana’s minimalistische benadering direct opvalt. Elk van de negen tracks draagt een vragende titel en voelt als een persoonlijke dialoog tussen artiest en luisteraar. De productie, verzorgd door zijn vaste medewerker Stu Brooks, creëert een warme, texturele klankwereld waarin ruimte en stilte net zo belangrijk zijn als de gespeelde noten. ‘what is your question?’ sluit het album af met filmische landschappen die lang nadreunen. Guiliana’s overgang van ritmesectie naar melodische component slaagt uitstekend. Zijn achtergrond als drummer is merkbaar in de subtiele timing en dynamiek, maar ‘questions (volume one)’ staat volledig op eigen benen als contemplatief pianwerk. Het album vraagt geduld en aandacht, maar beloont de geconcentreerde luisteraar met een rijke, emotionele ervaring die past bij de late uurtjes of momenten van zelfreflectie. (Jan Vranken) (7/10) (Edition Records)
Fred Hersch – The Surrounding Green
De 69-jarige pianist Fred Hersch levert met zijn derde ECM-album een meesterwerk van trio-interactie af. Samen met bassist Drew Gress en drummer Joey Baron, beiden decennialange muzikale partners, nam hij dit intieme album op in het gerenommeerde Auditorio Stelio Molo in Lugano onder de vakkundige leiding van producer Manfred Eicher. Het zevental tracks combineert drie Hersch-originelen met herwerkte klassiekers van onder andere Ornette Coleman (‘Law Years’) en George Gershwin (‘Embraceable You’). Hersch’s eigen composities stralen lyrische intensiteit uit. Het titelnummer ontvouwt zich als een tijdloze melodische uitvinding, terwijl ‘Anticipation’ een onweerstaanbare Latin-groove introduceert. De trio-chemie is buitengewoon verfijnd; Joey Baron’s geniale dynamiek en Drew Gress’ vertrouwde harmoniebenadering creëren een perfect evenwicht tussen intimiteit en expansiviteit. Bijzonder ontroerend is de interpretatie van Charlie Haden’s ‘First Song’, waarbij de gedeelde geschiedenis tussen de musici voelbaar wordt. Hersch’s gebruik van ruimte en stilte toont zijn volwassen artistieke visie, waarbij elke noot essentieel aanvoelt. ECM’s karakteristieke productiewaarden vangen elke nuance van Hersch’s aanslag en de trio’s samenspel perfect op. Een album dat zowel geworteld is in jazztradities als grenzen verlegt. Een hedendaags meesterwerk. (Jan Vranken) (9/10) (ECM Records)
Nikki Nair – Violence is the Answer
De Atlanta-gebaseerde producer Nikki Nair verrastte in juni met deze zes tracks tellende EP, vol zijn kenmerkende ‘rubbery’ sound design en eclectische samenwerkingen. Gastartiesten yunè pinku, Uffie (Ed Banger Records), Blaketheman1000 en Harmony Tividad voegen elk hun eigen kleur toe aan deze energieke rit door acid house, Baltimore club en moderne electronica. Het album draait volgens Nair om ‘belasting betalen, huur betalen, werk hebben, relaties’, wat resulteert in verrassend toegankelijke tracks over alledaagse zorgen. ‘The Button’ en ‘Just Wanna Know’ (beide met Uffie) blinken uit door hun aanstekelijke energie en scherpzinnige productiedetails. Nair combineert piano-stabs, zure synthesizers en gelaagde vocalen tot een geheel dat zowel dansbaar als experimenteel aanvoelt. Met slechts twintig minuten speeltijd voelt de EP soms te kort, maar dat past bij Nair’s filosofie van geconcentreerde impact. De diversiteit aan gasten houdt elk nummer fris, hoewel de korte duur soms ten koste gaat van diepere ontwikkeling. ‘Violence is the Answer’ is een statement van een producer die weet hoe hij moderne clubcultuur en persoonlijke verhalen samenbrengt tot iets unieks in het electronicagenre. (Elodie Renard) (6/10) (Future Classic)
Hannah Brine – Blue Sky Now
‘Blue Sky Now’ is het debuutalbum van de Britse singer/songwriter Hannah Brine. Verwacht echter geen typisch singer/songwriter-album: met dat label doen we Brine en de variëteit aan stijlen op het album ernstig tekort. Van de samba in de single en openingstrack ‘One Precious Life’ tot aan het ingetogen tot aan het bijzonder fraaie ‘Little Bird’ waarin ze slechts wordt begeleid door een piano en juist het rijke, volle arrangement met strijkers in ‘Goodbye London’. Maar wat vooral opvalt in de twaalf eigen composities, zijn de teksten. Brine toont zich een uitstekend verteller in haar teksten en juist daarin zit de connectie met de beste singer/songwriters. De vergelijking met Joni Mitchell dringt zich al snel op, ware het niet dat de stem van Brine van een geheel ander kaliber is: voller, sensueler, en dat past dan weer uitstekend bij het overheersende genre op de plaat. Want ‘Blue Sky Now’ heeft een onmiskenbare jazzvibe. Hoogtepunt op de plaat is ‘You Make Me Believe In Love’ waarin alles samenkomt: tekst, arrangement en de stem van Brine. “You make my heart sing at last,” zingt Brine. Kunnen wij alleen maar beamen.(Jeroen Mulder) (8/10) (Hannah Brine)
