Vorige maand werd John Fogerty 80 jaar, maar net als veel leeftijdsgenoten weet hij niet van stoppen. Geef hem eens ongelijk. Als de mogelijkheid er nog is om zijn hoeveelheid hits die hij voornamelijk in de tweede helft van de jaren ’60 en begin van de jaren ’70 schreef voor Creedence Clearwater Revival nog live ten gehore te brengen; wie houdt hem tegen? Zijn nieuwe tournee noemt hij ‘The Celebration Tour’. Waarschijnlijk niet alleen vanwege zijn 80ste levensjaar, maar ook omdat hij sinds een jaar na meer dan een halve eeuw gesteggel weer de rechten bezit over zijn eigen geschreven klassiekers van CCR. In de jaren ’70 en ’80 had hij zichzelf een verbod opgelegd om die nummers live te spelen, omdat hij niet wilde dat een derde er geld mee zou verdienen. Sinds de jaren ’90 speelt hij zijn eigen hits van CCR weer, maar nu is het echt weer onder zijn bezit. Het zal voor hem ook de reden zijn waarom hij in augustus voor de derde keer een album uitbrengt met herbewerkingen van zijn oude hits. Of mensen daar op zitten te wachten is de vraag, want vaak voegen remakes van oude hits weinig tot niks toe aan de versies die al zo bekend zijn. Live daarentegen is het wel een belevenis om de songs door de maker zelf te horen spelen. Deze avond wist hij er de Ziggo Dome nog moeiteloos mee te vullen.
Tien minuten voor aanvang leek het erop dat er een video introductie was. De lichten werden gedimd en er werd een interview met Fogerty getoond. Wat in feite gewoon een promo voor zijn aankomende albums met herbewerkingen van CCR klassiekers bleek te zijn. Het was een beetje een dooddoener dat er vervolgens in beeld kwam dat het nog 10 minuten zou duren voordat de show begon.
Toen het concert dan eenmaal nog eens 10 minuten later begon, speelde zijn band wel gelijk strak ‘Bad Moon Rising’. Met mooie visuals op het scherm achter Fogerty en de band die werden omringt door de layout van het eerste album van CCR. Met in de band ook zijn twee zoons Shane en Tyler. Alleen leek het erop dat Fogerty’s stem nog niet gelijk op volle kracht was. Dat duurde twee nummers tot ‘Green River’ en ‘Born On The Bayou’. Daar was opeens die kenmerkende rauwe stem weer.
Tijd voor persoonlijke anekdotes tussendoor was er ook. Zoals zijn verhaal over zijn Rickenbacker gitaar waarop hij veel hits had geschreven, mee had opgetreden op het legendarische Woodstock festival, weg had gegeven toen CCR uit elkaar viel, en 44 jaar later als kerstcadeau weer terug kreeg dankzij zijn vrouw. Het werd de introductie voor ‘Who’ll Stop The Rain’, dat gedeeltelijk was geïnspireerd door het Woodstock festival.
Het leek daarna alleen een beetje in te zakken. De solohit ‘Centerfield’ anno 2025 net te hoog voor zijn bereik, en dat zou later nog een aantal keer het geval zijn. ‘Keep On Chooglin’ werd net te lang uitgesponnen. Het recente nummer ‘Joy Of My Life’, dat werd opgedragen aan zijn echtgenote, paste dan wel weer uitstekend bij zijn oudere stem.
Het vuur kwam weer wat terug bij een oernummer van de voorloper van CCR; ‘Fight Fire’, waarin hij een duet met zoon Tyler deed. ‘Have You Ever Seen The Rain’ werd enthousiast ontvangen. Deze klassieker haalde zijn stem tegenwoordig ook nog, maar het refrein van ‘Down On The Corner’ had beter in een lagere toonsoort kunnen worden gespeeld. Solohit ‘Old Man Down The Road’ was eigenlijk zijn enige solonummer dat op bijval kon rekenen, want het publiek kwam duidelijk voor de CCR nummers. Helaas was ook het vurige protestnummer ‘Fortunate Son’ te hoog gegrepen voor zijn stem.
Het echte vuur kwam pas bij de toegift van ‘Traveling Band’ en ‘Proud Mary’. Waarbij de hele Ziggo Dome uit de stoelen kwam, en wat ook perfect werd gezongen door Fogerty. Natuurlijk is het bijzonder om anno 2025 al die CCR klassiekers nog eens live te kunnen horen door de schrijver zelf. Zijn uiterlijk lijkt weinig ouder te zijn geworden. De motivatie en het speelplezier straalt hij ook nog steeds uit. Alleen zijn stem werkt niet altijd meer mee. Waarmee een optreden van John Fogerty anno 2025 helaas balanceert tussen energiek speelplezier, maar ook breekbaarheid.