Na jaren als gewaardeerde sideman in de schaduw van grootheden als Makaya McCraven te hebben gestaan, stapt pianist Rob Clearfield eindelijk vol in de schijnwerpers met ‘Voice in the Wilderness’ – een album dat in één klap duidelijk maakt waarom deze Chicagoan zo geliefd is onder zijn collega’s. Het is een volwassen, doordacht werk dat de lyrische poëzie van de Chicago-scene moeiteloos verweven met een eigen, herkenbare signatuur.
Clearfield, die sinds 2019 in Parijs woont, heeft voor dit project een droomcast verzameld. Contrabassist Joe Sanders, bekend van zijn werk met Gerald Clayton en Charles Lloyd, legt samen met drummer Fred Pasqua een ijzersterke ritmische fundatie. Op vier tracks voegt trompettist Itamar Borochov zijn warme, expressieve klank toe, wat het geheel een extra dimensie geeft. Bijzonder is de betrokkenheid van Makaya McCraven, die twee tracks produceerde en daarmee zijn stempel drukt op dit intieme maar krachtige statement.
Het album opent met ‘Fields’, een contemplatieve compositie waarin Clearfield zijn pianotoets meteen laat horen. Zijn spel kenmerkt zich door een verfijnde balans tussen intellectuele diepgang en emotionele directheid – denk aan de lyrische kwaliteiten van Brad Mehldau gecombineerd met de harmonische vindingrijkheid van Kurt Rosenwinkel. De titel track, gesplitst in twee delen, vormt het emotionele hart van het album. ‘Voice in the Wilderness (Part 1)’ werd opgenomen in Parijs en toont Clearfield en Borochov in intieme dialoog, terwijl ‘Part 2′ het album ingetogen maar krachtig afsluit.
Wat dit album bijzonder maakt, is Clearfields vermogen om verschillende muzikale werelden te laten samenvloeien zonder geforceerd over te komen. Zijn achtergrond in prog-rock (District 97) en klassieke muziek (hij citeert Brahms als belangrijke invloed) schemert subtiel door in zijn harmonische keuzes en structurele opbouw. Tegelijkertijd blijft hij stevig geworteld in de jazz-traditie, met een knipoog naar de organische beat-music van zijn mentor McCraven.
De productie, verzorgd door Ben Rando in het Franse Studio Eole, ademt de juiste sfeer. Het geluid is intiem en warm, waarbij elk instrument zijn eigen ruimte krijgt zonder dat de onderlinge chemie verloren gaat. Sanders’ bas zingt letterlijk, Pasqua’s drumwerk is subtiel maar drijvend, en Clearfields piano klinkt vol en resonant.
‘Voice in the Wilderness’ is geen album dat je meteen bij de keel grijpt, maar een werk dat zich langzaam openbaart bij herhaald luisteren. Het is muziek voor de late avond, voor momenten van bezinning en contemplatie. Clearfield toont zich hier als een componist die begrijpt dat minder vaak meer is – geen overtollige noten, geen flashy solo’s, maar wel diepe emotie en muzikale intelligentie.
Het enige wat dit album ervan weerhoudt een meesterwerk te worden, is een zekere voorzichtigheid. Clearfield durft wel eens meer te experimenteren en zijn grenzen op te zoeken. Maar dat is klagen op hoog niveau voor een album dat de belofte inlost van een van Chicago’s meest poetische jazzmuzikanten.
Met ‘Voice in the Wilderness’ bewijst Rob Clearfield dat hij klaar is voor de voorste rijen. Een overtuigend statement van een rijpe artiest die eindelijk zijn eigen stem heeft gevonden. (810) (Jazz & People)