Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Dirty Nice – Planet Weekend
Op de nieuwste plaat van de Britse indie popgroep Dirty Nice waan je jezelf op een of andere bizarre kermis. Dat is ook al behoorlijk af te lezen aan de albumhoes natuurlijk. Als we dan verder kijken naar de tracklist van ‘Planet Weekend’ zien we ook een aantal interludes staan die genoemd als attracties. Goed, op zich best een leuk idee voor een soort conceptalbum. Echter zijn sommige teksten zo absurd en vocaal ook niet erg sterk gezongen dat je meer denkt, waar zit ik nu eigenlijk naar te luisteren. ‘If I Was Abducted By Aliens’ is als een kleuter die maar vragen blijft stellen. Toch als we Spotify mogen geloven tot nu het best beluisterde nummer op de plaat. Het gaat wat op de zenuwen werken, net als het riedeltje op ‘Merry-Go-Round Girl!’. Verder wel leuk gedaan dat eigenlijk alles wat bezongen wordt, terug te zien is in de albumcover. Dat is eigenlijk leuker dan de daadwerkelijke muziek die we krijgen voorgeschoteld. Ik denk dat dat meer dan genoeg zegt. (Rik Moors) (3/10) (Chiverin)
Various Artists – CaliAmericana, Vol. 3 (A Compilation Inspired by the Legacy of David Crosby)
Dit tributealbum brengt een aantal serieus getalenteerde zangers samen om David Crosby’s nalatenschap te eren, en eerlijk gezegd hebben ze het perfect gedaan. Chris en John Beland openen met een prachtige versie van ‘Eight Miles High’ die precies de juiste toon zet. Shawn Thies schittert absoluut op zowel ‘Oh, Nightingale’ als ‘Guinnevere’, haar stem heeft deze ongelooflijke warmte die deze nummers weer fris laat voelen. Jonathan Firey levert twee uitstekende prestaties met het aangrijpende ‘Dangerous Night’ en het meer meeslepende ‘Dirty David’, wat echte veelzijdigheid toont. Kathleen Sieck’s bijdragen zijn net zo indrukwekkend, haar interpretatie van ‘Lee Shores’ is pure meditatie terwijl ‘The Universe Knows You’re Mine’ je recht in het hart raakt. Glen Phillips brengt geweldige energie met ‘Velvety Jesus’ en sluit het geheel perfect af met ‘Music Is Love’. Wat dit zo goed maakt is hoe elke artiest de originele nummers respecteert terwijl ze ze tot hun eigen maken. De productie houdt alles intiem en organisch, zonder ooit de emotie in de weg te staan. Het is precies hoe een tributealbum gedaan zou moeten worden. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Santa Barbara Records)
Saundra Williams – New Day
Saundra Williams is een van die zangeressen waarvan je misschien nog nooit de naam hebt gehoord, maar die door veel muziekliefhebbers wel degelijk gekend en gewaardeerd wordt. Natuurlijk zal ze voor velen altijd verbonden blijven met haar rol als backing vocalist bij de onvergetelijke Sharon Jones & The Dap-Kings, maar Saundra heeft zoveel meer te bieden dan alleen die achtergrondrol. Geboren en getogen in New York, opgeleid in de kerken, scholen en straten van de stad, bracht Williams haar gave al eerder tot bloei in het prachtige duo-album met collega Starr Duncan ‘ Saun & Starr’, nu keert ze terug met haar solo-album ‘New Day’, en wat een feest is het geworden. De liefde voor muziek spat van elke noot af op dit album. Het klinkt warm, echt, authentiek en diep menselijk. Williams bezit de stem van een engel die je ’s avonds in slaap kan zingen, maar die je tegelijkertijd de kracht geeft om die laatste kilometer hardlopend vol te houden. ‘RN’ opent met die karakteristieke vocale power en een groove die je simpelweg niet stil laat staan. ‘For So Long’ toont de in de kerk geschoolde kwaliteiten van deze bijzondere zangeres in volle glorie, terwijl je in ‘Bigger’ de geest van Sharon Jones voelt terugkomen. ‘Happiness’ is een heerlijke tijdmachine naar de jaren ’80, met synthesizer pop doordrenkt van soul en een dansend baslijntje dat je meteen verleidt. Dit is een album zonder zwakke momenten, elke track nodigt uit tot een volgende draaibeurt. Een feest van positiviteit en pure liefde voor muziek dat Saundra Williams definitief op de kaart zet als soloartiest. (Jan Vranken) (8/10) (Slow fawn Music)
Ryan Truesdell – Shades of Sound (Live at Jazz Standard) Vol 2
Gil Evans, de Canadese pianist en componist, is zo’n naam die je enkel met ontzag kunt uitspreken. Niet alleen vanwege zijn werk met Miles, maar ook omdat de man de big band-muziek vernieuwde en daarbij zelfs de samenwerking zocht met Jimi Hendrix. Jazz moest zichzelf voortdurend opnieuw uitvinden en Evans was daarin een absolute pionier. In de volle klankkleur van het orkest liet hij als geen ander ruimte voor solisten en improvisatie: arrangementen ondersteunden de solist. Arrangeur en orkestleider Ryan Truesdell brengt in dit ‘Gil Evans Project’ een eerbetoon aan de man en koos ervoor om dit live te doen. Het tweede deel van dit project trapt af met ‘Spoonful’, een standaard blues, maar met saxofoon- en trompetsolo’s waar de energie letterlijk vanaf spettert. En dan zijn we nog maar vijf minuten onderweg. Die energie horen we in diverse stukken terug, zoals in ‘Laughing at Life’ met swingende vocalen van Wendy Giles. Een meer ingetogen orkest horen we in ‘The Ballad of the Sad Young Men’, ooit prachtig vertolkt door Roberta Flack. Het is zo’n nummer waarin het volledig neerkomt op beheersing, in dit geval van de trompet die de melodie voor zijn rekening neemt. Spelen met de rem erop zonder de dynamiek te verliezen. Het is aan Truesdell toevertrouwt: met vaste hand leidt hij en laat hij een weergaloze Evans klinken. Hoogtepunten zijn ‘Barbara Song’ uit de Driestuiversopera van Brecht en dat in deze vertolking een ballad wordt, en ‘Buster’s Last Stand’ waarmee het orkest swingend afsluit in de beste traditie van de big band: kleurrijk en met veel ruimte voor de improvisatie. Een fraai eerbetoon. (Jeroen Mulder) (8/10) (Outside in Music)
Oddisee – En Route
Met zijn nieuwste EP ‘En Route’ bewijst Oddisee opnieuw waarom hij een van de meest onderschatte talenten in de hedendaagse hiphop is. Deze vier tracks tellende E is een soulvolle momentopname van beweging en betekenis, waarin elke track een reflectie vormt op verschillende vormen van beweging, fysiek, emotioneel en spiritueel. ‘Tomorrow Can’t Be Borrowed’ opent de EP met een infectueus piano-riffje dat onmiddellijk de kenmerkende Oddisee-sound neerzet. Zijn flow is, zoals altijd, moeiteloos en vol nuance,een perfecte balans tussen technische vaardigheid en emotionele diepgang. De productie getuigt van de verfijnde smaak die we gewend zijn van de Washington D.C.-rapper, met een jazzy ondertoon die zijn Sudanese en Afro-Amerikaanse roots respecteert. ‘A Rare Thing’ belichaamt wat Oddisee zo bijzonder maakt: het vermogen om de soul van de jaren ’60 te kanaliseren terwijl hij volledig eigentijds blijft. Het nummer voelt tegelijkertijd vertrouwd en fris aan, alsof je een oude vriend ontmoet die je verhalen vertelt die je nog nooit hebt gehoord. Met slechts elf minuten speeltijd slaagt ‘En Route’ erin een volwassen showcase te zijn van Oddisee’s artistieke kwaliteiten. Het is muziek voor de reis, waar je ook naartoe gaat, en dat gevoel van beweging en vooruitgang doortrekt elk moment van deze EP. Oddisee mag dan misschien een wat vreemde eend in de bijt zijn in de internationale hiphopscene, maar hij blijft een van de allergrootsten van dit moment. ‘En Route’ is een prachtige herinnering aan waarom zijn stem zo belangrijk is. (Elodie Renard) (8/10) (Mello Music Group)
