Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Allison Philips – Make It Better
Elke generatie wil dat de volgende generatie het beter heeft, het beter doet. Dat zal in het geval van Allison Philips niet anders zijn geweest. De vrouwen op de hoes van ‘Make It Better’ zijn de overleden grootmoeder en tantes van de jonge trompettist die in acht composities haar herinneringen aan deze vrouwen vastlegt. Maar het zijn meer dan herinneringen: in de stukken horen we de verbinding met de vrouwen die haar hebben gevormd en daarmee de evolutie in het spel van Philips. De klank van Philips is warm, soepel, maar tegelijkertijd dynamisch en krachtig: elke toon, elke aanzet doet ertoe. De meeste stukken op ‘Make It Better’ schreef Philips tijdens de pandemie. Soms hoor je de eenzaamheid van die periode terug, zoals in ‘Interlude’ waarin we alleen haar trompet horen. Het is een prachtig, verstild, magisch moment op de plaat; zo’n moment waarvan je er meer zou willen hebben omdat hier de techniek ondergeschikt is gemaakt aan de emotie, aan het verhaal dat verteld moet worden. Dat Philips over een uitstekende techniek beschikt, mag geen wonder heten: ze verfijnde haar spel tijdens de opleiding aan het Amsterdamse conservatorium en New School for Jazz and Contemporary Music. Die techniek horen we terug in up-tempo, wervelende dialogen tussen haar en de tenorsaxofoon van Neta Raanan, bijvoorbeeld in de opening ‘Welcome Back Daisy’. Grootmoeder en tantes zouden trots zijn geweest, dat weten we zeker. (8/10) (Jeroen Mulder) (Dox Records)
Ominous Ruin – Requiem
Ominous Ruin is een technische death metal band afkomstig uit de Verenigde Staten en opgericht in 2010. Tot het uitbrengen van ‘Amidst Voices That Echo In Stone’ in 2021 zat er weinig schot in de carrière van Ominous Ruin. Niet dat de band stil heeft gezeten tussen 2010 en 2021. Ze brachten verschillende demo’s en een EP genaamd ‘Exiled’ uit maar dat leidde niet tot de gewenste resultaten. Vier jaar na dato komt Ominous Ruin dan met opvolger ‘Requiem’. Grootste verandering is zangeres Crystal Rose die Adam Rosado vervangt die afgelopen jaar Ominous Ruin verliet. Crystal Rose is een openbaring. Ze beschikt over een grunt waar menig mannelijke colega jaloers op kan zijn. Absolute topklasse! Ominous Ruin trakteert ons op ‘Requiem’ met zeven complete nummers en twee muzikale intermezzo’s. Op ‘Bane Of Syzygial Triality’ laten de gitaristen horen ook op de akoestische gitaar uit de voeten, of beter gezegd uit de handen te kunnen. Fans van technische deathmetal met af en toe een vleugje blackmetal hebben er een uitstekend album bij. (Ad Keepers) (8/10) (Willow Tip Records)
Giant – Stand and Deliver
Na twaalf jaar wachten tussen ‘Shifting Time’ (2022) en hun vorige album, heeft de melodieuze rockband Giant niet lang gewacht om met een opvolger te komen. ‘Stand and Deliver’, dat op 16 mei 2025 uitkomt, bewijst dat de band sinds hun terugkeer bij Frontiers Records doorgaat alsof er nooit een hiatus is geweest. Het nieuwe album klinkt alsof de tijd letterlijk heeft stilgestaan. De update zit hem meer in de productie, die werkelijk spot-on is, dan in enige muzikale ontwikkeling of innovatie. Maar is dat erg? Helemaal niet! Als je van deze AOR-stijl rock houdt, dan is dit een meer dan prima album met heel erg goed gitaarwerk, zoals je dat inderdaad in de jaren 80 van de vorige eeuw veel hoorde. Er staan geen slechte nummers op dit album. ‘Beggar’s Can’t Be Choosers’, een van de stevigere stukken, zal ongetwijfeld een live favoriet worden. De vocalen klinken vertrouwd en krachtig, terwijl de ritmes en melodieën precies bieden wat fans van de band verwachten. Giant blijft trouw aan hun wortels en levert met ‘Stand and Deliver’ een solide rock album dat perfect aansluit bij hun eerdere werk. Dit is een band die je binnenkort wel eens live zou kunnen zien, en dat is zeker de moeite waard.Een verdiende 7 uit 10. (Anton Dupont) (7/10) (Frontiers)
Premazzi/Nasser Quartet – From What I Recall
De Italiaanse pianist Simona Premazzi en de Amerikaanse saxofonist Kyle Nasser ontmoetten elkaar ruim tien jaar geleden in New York, waar ze live vaak samen op het podium staan. Pas in 2021 besluiten ze om een kwartet op te richten, aangevuld met bassist Noah Garabedian en drummer Jay Sawyer. Dit ‘From What I Recall’ is het debuut. Het viertal brengt improvisatiejazz die zo nu en dan behoorlijk complex aanvoelt; zo nu en dan lijken de naamgevers van dit gezelschap zichzelf te verliezen in de passie van het spel en dat geldt zelfs voor Sawyer. Toch slaagt het kwartet erin om de composities toegankelijk te houden, al is dat met name te danken aan de bas van Garabedian die de tracks ondanks alle frivoliteiten die Premazzi en Nasser zichzelf veroorloven, keurig op de rails houdt. Die bas gaat gewoon onverdroten voort en mag soms even een plekje voor zichzelf opeisen, bijvoorbeeld in ‘Back Seat’. Luistertips zijn ‘Persistence of Change’ dat begint met een drumsolo voordat het thema wordt ingezet. De improvisaties in dit stuk zijn beheerst, hetgeen een verademing is. Hetzelfde geldt voor ‘Requiem for K.O.’: een heerlijk stuk waarin de saxofoon subtiel een van de mooiste bassolo’s ooit inleidt. (Jeroen Mulder) (8/10) (OA2 Records)
Billy Nomates – Metalhorse
Op haar derde studioalbum ‘Metalhorse’ bevestigt Billy Nomates (oftewel Victoria Ann Maries) waarom ze een van de meest verfrissende stemmen in de hedendaagse muziekwereld is. Dit nieuwe werk verkent thema’s als verlies en onzekerheid met een indrukwekkende muzikale diversiteit en ook wel durf. Het titelnummer opent het album met een fascinerend arrangement waarin een orgel een muzikale strijd voert met drums, terwijl de outro je meeneemt naar een badplaats als Brighton waar pianomuziek door de lucht zweeft. Bijzonder meeslepend! In ‘Nothin Worth Winnin’ hoor je duidelijk de invloed van Sleaford Mods terug, wat zeker een pluspunt is gezien hun vroegere samenwerking. Op ’the Test’ klinkt Billy ineens als een gestileerde Chrissy Hynde, Nomates kan dus echt alle kanten op.
Het album combineert elementen van synth-pop, punk, blues en folk op een manier die zowel toegankelijk als uitdagend is. Met elf nummers en een speelduur van 36 minuten biedt ‘Metalhorse’ een muzikaal reisje dat nooit verveelt. Billy Nomates levert met ‘Metalhorse’ een album af dat luisteraars zeker nieuwsgierig maakt naar haar live performances. Een veelzijdig werk dat getuigt van artistieke groei en durf. (Jan Vranken) (8/10) (Invada Records UK)
