Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Alyn Cosker – Onta
Alyn Cosker, de drummer van het Scottisch National Jazz Orchestra, levert met ‘Onta’ een plaat af waarin je blijft ontdekken. Betoverende vocalen en vibrafoon-solo in het titelstuk. Een intrigerende baspartij in ‘Lullapalew’. De viool in de prachtige ballad ‘Cassillis’. Cosker laat zich niet vangen in slechts één stijl en daarmee is dit eerbetoon aan zijn moeder een fusionplaat zoals fusion ooit is bedoeld: een perfecte mix van genres. Want Cosker put niet alleen uit de jazz, maar ook uit R&B, funk, folk en rock. Rock? Zeker. Luister eens naar de gitaren, en probeer tegelijkertijd de tekst te volgen, in ‘Làrach Do Thacaidean’. Folk? Ook. ‘Downtown a Y R (Lullaby for Finlay)’ begint met een fiddle-achtige viool dat een ritmisch, funky thema inzet. Variatie is het sleutelbegrip op dit album; niet alleen variatie in stijlen, maar beslist ook in het benutte instrumentarium. Cosker omringt zich met een kloeke band, inclusief een violist, een stevige kopersectie, toetsenisten, een vibrafoon en zangeressen. Maar vanzelfsprekend spelen de drums een cruciale rol op het album, al was het maar om alles op de rails te houden, want de Schot heeft een voorliefde voor bijzondere en daarmee sterk afwijkende maatsoorten en tempi. Niet zo gek: naast het werk voor het nationaal jazzorkest, schrijft de man studies voor bijzondere drumpatronen. Maar ‘Onta’ is beslist geen plaat waarop een drummer even zijn spierballen flext. Ondanks de complexe ritmes is dit een wonderschoon, muzikaal compleet album dat in één aspect werkelijk uitblinkt: de productie. Tip: beluister de openingstrack door een hoofdtelefoon en verwonder je. (Jeroen Mulder) (8/10) (Calligram Records)
Satomimagae – Taba
Met haar nieuwe album ‘Taba’ bewijst Satomimagae opnieuw dat ze een meesteres is in het vermengen van elektronische klanken en folk op een uiterst verfijnde wijze. Dit vierde album van de Japanse artieste toont een indrukwekkende muzikale ontwikkeling waarbij ze speelt met vorm en geluid op een manier die zowel intiem als verrassend is. De composities op ‘Taba’ ontvouwen zich als een reeks korte muzikale verhalen. In plaats van traditionele songstructuren kiest Satomimagae voor een meer vrijvloeiende aanpak, waarin ze haar akoestische gitaar en vocalen verweeft met een rijke schakering aan klanken. Het resultaat is een album dat rust uitstraalt maar tegelijkertijd je aandacht volledig vasthoudt. Een nummer als “Horo Horo” illustreert perfect de minimalistische aanpak van Satomimagae. Op een subtiele manier leunt het tegen jazz aan, met onverwachte wendingen door de introductie van gedempte blaasinstrumenten. Elders op het album vinden we momenten waarop synthesizers en dromerige pianoklanken harmonieus samen gaan met haar akoestische gitaarwerk, wat het geheel een rijk en organisch karakter geeft. Wat ‘Taba’ zo bijzonder maakt is de manier waarop Satomimagae verschillende instrumenten laat afwisselen in de hoofdrol. Nu eens voeren gitaren de boventoon, dan weer trompetten of drone-achtige klanken. Ze balanceert moeiteloos tussen helderheid en neveligheid, tussen structuur en vrije expressie. Deze muziek klinkt als een perfecte soundtrack voor het Nederlandse polderlandschap – zorgvuldig uitgebalanceerd met ruimte voor iedereen. ‘Taba’ toont een artieste die de grenzen tussen verschillende muzikale werelden moeiteloos weet te overschrijden en daarbij iets creëert dat volledig eigen is. Een rustgevende en tegelijkertijd fascinerende luisterervaring die zonder twijfel een van de hoogtepunten in haar oeuvre vormt. (Jan Vranken) (7/10) (RVNG INTL)
Pink Floyd – at Pompeii MCMLXXII (2025 Mix)
Het werd een concertfilm zoals die niet eerder was gemaakt. De wereld was nog maar net bekomen van de film die verslag deed van 400.000 mensen die in augustus 1969 op de boerderij van Max Yasgur drie dagen lang luisterden naar alles dat de pop- en rockmuziek op dat moment te bieden had. Maar in deze film was geen publiek te zien. In het midden van een verder verlaten amfitheater stonden vier mannen, omringd door hun instrumenten, versterkers en andere attributen. De beelden bedenken we er nu bij, terwijl ‘Echoes’ zich ontvouwt, glashelder, met de diepte in het geluid die we in de oorspronkelijk soundtrack moesten ontberen. Wat dat betreft is deze opgepoetste registratie – een restoratie voor 4K – van ‘Pink Floyd at Pompeii’ al meer dan de moeite waard. Deze mix is een klein meesterwerkje en dat hoor je pas echt goed in de vocalen: ‘Overhead the albatross hangs motionless upon the air….’ Even denk je dat je naar de studieopname op ‘Meddle’ zit te luisteren. Het is allemaal zo perfect in balans: de zang, de wijze waarop Gilmour de snaren van zijn Stratocaster laat zingen, de lange, volle orgelakkoorden van Wright en voor het eerst horen we echt de afzonderlijke noten die Waters aanslaat, horen we ook wat hij fluistert in ‘Carefull With That Axe, Eugene’. Pink Floyd at Pompeii was altijd al een bijzonder tijdsdocument, maar in deze nieuwe mix is het een schatkamer waarin je nu pas ontdekt hoe de band echt moet hebben geklonken tijdens die vier dagen in dat verlaten theater, in oktober 1971, onder de schaduw van de Vesuvius. Een must have voor audiofiele Pink Floyd-fans. (Jeroen Mulder) (8/10) (Sony Music Entertainment)
FIFTY FIFTY – Day & Night
FIFTY FIFTY is terug met hun derde mini-album ‘Day & Night’, en het is een absolute triomf! Deze vijfkoppige girlgroup, bestaande uit Keena, Chanelle Moon, Yewon, Hana en Athena, bewijst dat ze na hun viral hit ‘Cupid’ geen eendagsvlieg zijn. De dubbele titeltracks ‘Pookie’ en ‘Midnight Special’ tonen perfect de veelzijdigheid van de groep. ‘Pookie’ is, ondanks de eigenaardige titel, een absolute banger die je niet uit je hoofd krijgt – wat een slay track! De productiewaarde is ongekend hoog, met die kenmerkende overgeproduceerde poppy sound die als bubblegum uit je speakers knalt. Na een turbulente periode in 2023 met rechtszaken en een complete herstructurering van de groep in 2024, laat FIFTY FIFTY zien dat ze sterker dan ooit zijn teruggekomen. De vooraf uitgebrachte single ‘Perfect Crime’ was al een voorbode van deze indrukwekkende comeback. (Elodie Renard) (8/10) (ATTRAKT)
José Barranquero – Exosfera
De exosfeer is de grens tussen onze dampkring en het begin van de ruimte. De titel ‘Exosfera’ is afgeleid van dat fenomeen en daarmee belooft dit album een ruimtelijke exercitie te worden. Het titelstuk klinkt mede door een uitstekende productie, inderdaad ’spacy’, waarbij gitaar en de vocalen van Inma Gomes een duet aangaan. Maar na vijf minuten heb je dit echt wel gehoord en hoop je dat de Spaanse gitarist José Barranquero op dit debuut meer te bieden heeft. De autodidact leerde zichzelf als zestienjarige gitaarspelen en timmerde vervolgens aan de weg via rock, funk en blues. De jazz kwam veel later, onder meer door het volgen van masterclasses bij Pat Metheny en John Scofield. Op ‘Exosfera’ horen we de diverse invloeden terug, zij het lang niet allemaal even geslaagd. ’Skylanders’ is bijvoorbeeld een akoestisch stuk waar domweg te weinig in gebeurt om het spannend te maken. Daarbij komt dat het technisch soms net te slordig is, gemaskeerd door een enorme hoeveelheid aan effecten en gitaarsynths. De betere tracks zijn ‘Un Murciégalo’ en het funky ’Totoro’, inclusief een fantastische solo van saxofonist Melisa Bertossi. En dan hebben we ‘Opmeit Le’ nog te goed, dat, net als ‘Un Murciégolo’ en ‘Totoro’, al eerder als EP werd uitgebracht en met twaalf minuten de absolute redding is van ‘Exosfera’, zij het vooral door de indringende zang van flamencozanger Ismael Tamayo. De aspiraties reiken tot voorbij de dampkring, maar vooralsnog komt het geheel nog niet echt lekker van de grond. (Jeroen Mulder) (6/10) (Eigen productie)
