In de afgelopen 10 jaar heeft Anouk vier hele verschillende albums uitgebracht, en ging ze eigenzinnige muzikale samenwerkingen aan met onder anderena. Tino Martin of Emma Heesters. Haar albums vormen in het afgelopen decenium in teken van platen met soul, funk, Nederlandstalig en een orkestraal album met haar meest recente voorganger ‘Deena & Jim’. Het stond allemaal ver af van de rock ’n roll waarmee ze ooit meer dan een kwart eeuw geleden doorbrak. Tegelijkertijd past het bij haar eigenzinnigheid om niet in één hokje te willen passen en te doen wat ze wilt. Die onafhankelijkheid heeft ze altijd al uitgestraald. Maar daarom is het wel weer prettig om haar na al die jaren weer te horen terugkeren naar waar ze vandaan komt. Want in de week van haar 50ste verjaardag bracht ze haar nieuwe album ‘Set This Thing On Fire’ uit. Waarmee ze terug keert naar rock. Net als haar vorige album geproduceerd door Thomas Azier, maar verder oudgedienden Hans Eijkenaar op drums, Michel van Schie op bas en Leendert Haaksma op gitaar, en daaraan toegevoegd DeWolff’s Palbo van der Poel.
De opener ‘That’s My Heart You Hold’ doet bijna psychedelisch aan. Maar in de titeltrack die daarop volgt horen we weer de ouderwetse Anouk rocken zoals we haar leerden kennen eind jaren ’90. Evenals in de fijne stevige single ‘Where The Mind Goes’, waarom de invloed van Palbo van der Poel duidelijk hoorbaar is met een typisch DeWolff hammond orgeltje dat voortsuddert onder stevige gitaarriffs. De invloed van Joan Jett & The Blackhearts lijkt door te klinken in ‘Outrage In 3, 2, 1’. Ook ‘Can’t Fix Repeaters’ en ‘How To Clear A Room’ horen we Anouk als van ouds rocken. In ‘I See You’ lijkt Anouk te flirten met disco invloeden zonder dat het uit te toon valt.
Slechts in twee van de 10 nummers valt het wat enigszins uit de toon. ‘You Can’t Hurt Me’ is net alsof ‘Big Girl’ van Mika een rocksausje heeft gekregen. Bij ‘Losing My Mind’ is het jammer dat er gebruik is gemaakt van stemvervorming. Waardoor het juist nogal schreeuwerig overkomt.
De afsluitende track ‘Vicky Lynn’ trekt het allemaal weer recht. Het is het enige ballad achtige nummer, maar met een softrock sausje. Waardoor het uitstekend aansluit. Het nummer, dat blijkt te gaan over vermiste kinderen en ouders in onwetendheid achter latend, maakt indruk, zonder dat de drama er tè dicht bovenop ligt.
Daarmee is ‘Set This Thing On Fire’ misschien wel Anouk’s beste album in tijden. Want hoe interessant het ook mag zijn hoeveel andere muzikale paden ze kan bewandelen; Anouk is toch het sterkst in het rockgenre. (7/10) (Goldilox)