Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Aakash Sridhar – Revived Emotions
Als er al een minpunt aan dit album genoemd moet worden, dan is het wel over de duur van dit debuut. In iets meer dan een half uur en in zes composities die hij in de afgelopen twee jaar schreef, laat de van oorsprong Indiase pianist Aakash Sridhar horen dat hij een briljant musicus is en een aanwinst voor de jazz. Briljant in eenvoud, waarin hij emoties feilloos weet te vangen. Het melancholieke bijvoorbeeld in ‘Sunsets’: het is de schoonheid van de ondergaande zon, in de wetenschap dat deze de volgende ochtend weer opkomt en nieuwe kansen, nieuw leven en vooral nieuwe vriendschappen brengt. Vrienden die de muziek meenemen, zoals Andrew Getman op gitaar in ‘Reflections of Yesterday’ of het afsluitende samenspel van de ritmesectie op ‘Stop Chasing’, met hoofdrollen voor bassist Andrew Adams en Joshua Ferrel op drums. Eén van de hoogtepunten is ‘My Home’ dat hij naadloos vermengt met de traditionele pentatonische toonzetting van de Hamsadhvani raag. Sridhar brengt werelden letterlijk bij elkaar in de jazz: vanuit Bangalore trok de pianist naar de VS, waar hij tegenwoordig woont in Fort Worth bij Dallas. De roep van de zwaan klinkt nu derhalve ook in Texas en hopelijk ver daarbuiten. Luister naar ‘A Spark’ waarin alles samenkomt: de onbedwingbare swing en de meesterlijke improvisaties van zowel Getman en Sridhar waar we eigenlijk geen genoeg van krijgen. Laat dit album een vonk zijn. (Jeroen Mulder) (9/10)(Eigen productie)
Billy Nomates – Mary & the Hyena’s (OST)
Een verrassende wending in het verhaal van Billy Nomates: na drie albums vol rauwe post-punk en persoonlijke observaties, duikt Tor Maries nu de wereld in van de filmmuziek. ‘Mary & the Hyenas’, de soundtrack voor een biopic over feministische pionier Mary Wollstonecraft, blijkt een openbaring – een album waar spitse gitaarrock naadloos overloopt in meeslepende popmelodieën. Maries’ talent voor het vangen van complexe emoties in directe, puntige songs komt perfect tot zijn recht in nummers als ‘Utopian Dreams’, waar de strijdlust van Wollstonecraft weerklinkt in opzwepende refreinen en een meesterlijk opgebouwde productie. Het compact geschreven ‘We are the Men’ snijdt met chirurgische precisie door de lagen van historisch patriarchaat, terwijl ‘Fuckboy’ – misschien wel het hoogtepunt van het album – 18e-eeuwse genderpolitiek vertaalt naar een ijskoud modern idioom. Het is fascinerend hoe Maries, zelf geen vreemde van maatschappelijke strijd, zich verbindt met Wollstonecrafts verhaal. Ze transformeert historische feiten en filosofische idealen tot aanstekelijke popsongs die zowel in het hoofd als in de heupen blijven hangen. Dit album is niet alleen een uitstekende soundtrack, maar ook een intelligente brug tussen verleden en heden, verpakt in toegankelijke maar nooit oppervlakkige popmuziek. (Jan Vranken) (8/10) (Invada Records UK)
Raven – Can’t Take Away The Fire
Om hun 50(!)-jarige jubileum te vieren brengen de broertjes Gallagher en drummer Mike Heller deze gelimiteerde EP uit. Bestemd voor de echte fans dus. Er worden slechts 1000 exemplaren geperst. Ieder exemplaar is genummerd en voorzien van de handtekeningen van de bandleden. Ook krijg je er een 50th anniversary patch bij die je op je battle jacket kunt naaien. Dit collectors item is alleen verkrijgbaar bij de officiële Raven store en is nu al te pre-orderen. Wat staat er op deze EP? Vijf nieuwe nummers waarvan vier in de vertrouwde van dik-hout-zaagt men planken stijl die we al vijftig jaar van Raven gewend zijn. ‘The Wreckage’ is ook een nieuw nummer en heeft een behoorlijke Black Sabbath-vibe waardoor het voor mij persoonlijk het beste nummer van deze EP is. Verder staan er nog drie live bonus tracks op waarvan ‘Don’t Need Your Money’ opgenomen in 1984 in Amsterdam de meest interessante is. Voor de ware fan is deze EP een must-have. Mocht je niet bij de 1000 gelukkigen zitten is ‘Can’t Take Away The Fire’ waarschijnlijk wel te streamen via Spotify vanaf 14 februari. (Ad Keepers) (7/10) (Silver Lining Music)
Voyou – Henri Salvador vest un Voyou
Als een verloren roadmap door de Franse muziekgeschiedenis, komt nu het album ‘Henri Salvador est un Voyou’ van Thibaud Vanhooland als een verfrissende windvlaag aanwaaien. Het is alsof je met een oude Citroën DS door de kronkelende wegen van de Franse muziektraditie rijdt, met Voyou als je eigentijdse gids die de geest van Salvador op geheel eigen wijze nieuw leven inblaast. De koperblazende Vanhooland, verscholen achter zijn artiestennaam Voyou (wat toepasselijk ‘boef’ betekent), neemt ons mee op een muzikale reis die doet denken aan hoe Django Reinhardt ooit Salvador inspireerde – een cirkel die nu op wonderlijke wijze rond komt. Waar veel tributealbums verzanden in nostalgische clichés, weet Voyou de essentie van Salvadors werk te vangen en tegelijk zijn eigen muzikale vingerafdruk achter te laten. Van het weemoedige ‘Syracuse’ tot de andere parels uit Salvadors repertoire: elk nummer krijgt een arrangement dat switcht tussen grootse orkestrale momenten en intieme passages. Het is alsof je door een oud fotoalbum bladert dat plotseling tot leven komt in kleur. Dit is geen stoffig eerbetoon, maar een levendige herinterpretatie die de tijdloosheid van Salvadors werk onderstreept. Voor wie Salvador nog kent van ‘Jardin d’hiver’ of andere klassiekers: deze plaat is als een warm weerzien met een oude vriend in een nieuw jasje. Voor nieuwe luisteraars is het een perfecte introductie tot het rijke oeuvre van een van Frankrijks meest veelzijdige artiesten. Een album dat met respect naar het verleden kijkt, maar resoluut vooruit beweegt. (Jan Vranken) (7/10) (Enterprise)
The Night Flight Orchestra – Give us the Moon
Op de zevende plaat van The Night Flight Orchestra klinkt de echo van een tijdperk dat inmiddels bijna een halve eeuw achter ons ligt. ‘Give Us The Moon’ is een liefdevol eerbetoon aan de AOR-sound van weleer, maar de vraag dringt zich op of deze muzikale tijdreis anno 2025 nog meer is dan een knap uitgevoerde pastiche. Het plotselinge verlies van gitarist David Andersson in 2022 werpt een melancholische schaduw over de plaat, vooral voelbaar in het emotioneel geladen ‘A Paris Point of View’. Toch blijft de band trouw aan hun beproefde formule: stuwende keyboards van John Lönnmyr die zo uit een Foreigner-sessie hadden kunnen komen, en Björn Strids stem die moeiteloos schakelt tussen power en pathos, als een noordelijke Lou Gramm. Van de disco-getinte ‘Like The Beating Of A Heart’ tot de ruimtelijke klanken van de titeltrack – alles is hier met chirurgische precisie nagebootst uit het grote AOR-handboek. Het is vakwerk, zeker, maar soms zo perfect uitgevoerd dat het bijna een themapark-ervaring wordt. Voor vijftigers die hun jeugd doorbrachten met REO Speedwagon en Styx in de cassetterecorder is dit ongetwijfeld een feest der herkenning. Of deze tijdcapsule ook een nieuwe generatie weet te bereiken, lijkt minder relevant dan het pure plezier waarmee de band hun geliefde genre in ere houdt. (Anton Dupont) (7/10) (Napalm records)
