Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Gwen Stefani – Bouquet
Gwen Stefani, ooit de koningin van de poppy punk met No Doubt, is met ‘Bouquet’ een nieuwe richting ingeslagen. Geïnspireerd door haar relatie met Blake Shelton en haar nieuwe leven op het platteland, flirt ze met de countrymuziek. Het resultaat is een mix van ballads, liefdesliedjes en meer uptempo nummers, allemaal met een vleugje country. Hoewel de intentie lovenswaardig is, voelt ‘Bouquet’ helaas vaak als een opportunistische poging om aan te haken op de huidige country trend. Het album mist de energie en originaliteit die we van Stefani gewend zijn. Nummers als ‘Pretty’ en ‘Marigolds’ zijn weliswaar aardig, maar voegen weinig nieuws toe aan het genre. Het duet met Shelton, ‘Purple Irises’, is zo zoet dat het bijna tandpijn veroorzaakt. Niet alleen het slechtste nummer van Stefani ooit, maar ook het slechtste ooit van Shelton. Het is alsof Stefani, net als Beyoncé eerder deed, probeert een nieuw publiek aan te boren door mee te surfen op de countrygolf. Deze strategische zet voelt echter meer als een goedkope actie dan een oprechte muzikale expressie. Hoewel Stefani’s stem nog steeds mooi klinkt, blijft het album achter bij de hoge verwachtingen die we van haar hebben. ‘Bouquet’ is dan ook een teleurstellende toevoeging aan Stefani’s discografie. Het album mist de creativiteit en energie die haar muziek kenmerkte. Hoewel het misschien een commercieel succes wordt, zal het bij de echte fans waarschijnlijk gemengde gevoelens oproepen. (Norman van den Wildenberg) (5/10) (Interscope)
Warhaus – Karaoke Moon
Terwijl de Belgische muziekpers over elkaar heen buitelt met superlatieven voor het vierde Warhaus-album, durven wij bij Maxazine tegen de stroom in te zwemmen. Na drie onbevooroordeelde luisterbeurten kunnen we niet anders concluderen: Maarten Devoldere’s project wordt langzaam opgeslokt door het moeras van hippe Belgische indie. Het marketing verhaal rond in hypnose geschreven nummers voor “verruimd bewustzijn” voelt vooral als een poging om het album interessanter te maken dan het is. De keuze voor vaste Balthazar-producer Jasper Maekelberg pakt ook niet geweldig uit – onder zijn hoede lijkt Devoldere het zingen te zijn verleerd. Waar zijn karakteristieke stem ooit het handelsmerk was, horen we nu vooral gemompel achter de productie. ‘What Goes Up’ illustreert perfect waar het mis gaat: wat voor sommigen bezwerend klinkt, is voor de oplettende luisteraar vooral saai. Het typeert een album dat worstelt tussen artistieke ambitie en comfort. Voor wie Warhaus kent van het briljante debuut ‘We Fucked A Flame Into Being’ is dit een teleurstelling, al levert zelfs een minder geïnspireerde Warhaus nog steeds een waardig album af – ook al is dat misschien niet het compliment dat Devoldere voor ogen had. (Jan Vranken) (6/10) (Play it Again Sam)
Ice Cube – Man Down
Yo, laat Ice Cube maar schuiven! Met ‘Man Down’ dropt de OG een album dat klinkt alsof we weer terug in ’92 zijn, en dat bedoel ik op de beste manier mogelijk. 19 tracks diep en geen moment verveling – de veteraan bewijst dat oude honden echt wel nieuwe kunstjes kunnen leren, ook al blijven ze trouw aan hun originele stijl. De man die ooit ‘Fuck Tha Police’ in de wereld bracht, komt nu met ‘It’s My Ego’ en damn, die flow is nog steeds messcherp. Ja, misschien klinkt het wat puberaal voor een vent die al grootvader zou kunnen zijn, maar kom op – sinds wanneer moet hip-hop volwassen zijn? Cube speelt het commercieel natuurlijk slim door Snoop Dogg aan boord te halen (alsof die twee elkaar nog moesten vinden), maar de echte verrassing zit in de collab met Ghostface Killah, die zelf ook bezig is met een comeback van jewelste. De combinatie met nieuwe school spitters als Benjamin Epps en Killer Mike laat zien dat Cube nog steeds weet hoe je bruggen bouwt in de game. ‘Especially You’ is een absolute standout track, met die slimme flip van DJ Hashim’s ‘Al-Naafiysh (The Soul)’. Voor de oude heads is dat pure nostalgie, voor de jonge garde een masterclass in sample-kunst. Dit album past perfect in het rijtje comebacks van 2024, naast die andere legendes LL Cool J en Ghostface. Ice Cube bewijst dat hij nog steeds relevant is in een game die hij zelf hielp vormgeven. De produktie is strak, de bars zijn scherp en de energie is onmiskenbaar Cube. Eindoordeel: Een keiharde 8/10. Want als je denkt dat Ice Cube finished is, dan heb je het goed mis. Man Down? Man UP, zeg ik! (Elodie Renard) (8/10) (Lench Mob Records)
Wicked: The Soundtrack
De langverwachte verfilming van de Broadway-klassieker Wicked heeft eindelijk het witte doek bereikt, en komt met een soundtrack die zowel bekend als vernieuwend is. Hoewel de stemmen van Ariana Grande als Glinda en Cynthia Erivo als Elphaba de iconische nummers nieuw leven inblazen, blijft de soundtrack een beetje achter bij de hoge verwachtingen. De soundtrack vangt de magie van de filmwereld perfect. De orkest arrangementen zijn groots en meeslepend, en creëren een betoverende sfeer die de luisteraar meevoert naar het land van Oz. Hoewel de bekendste nummers schitteren, vallen sommige andere tracks wat vlak. De keuze om bepaalde nummers uit de originele musical weg te laten, zoals ‘The Wizard And I’, is begrijpelijk in de context van de film, maar voelt toch als een gemis voor de diehard fans. Hoewel dit album voor veel fans een zegen is, had de film soundtrack wellicht geprofiteerd van enkele meer vernieuwende arrangementen of nieuwe nummers. De soundtrack van Wicked is een must-have voor fans van de musical. De stemmen van Ariana Grande en Cynthia Erivo zijn fenomenaal, en de orkest arrangementen zijn adembenemend. Toch had de soundtrack nog meer kunnen bieden. Door enkele zwakkere nummers en het ontbreken van verrassende elementen, blijft de soundtrack iets achter bij de magische wereld die de film creëert. (Anton Dupont) (7/10) (Universal)
Repuked – Club Squirting Blood
De Stockholmse death metal band Repuked brengt met ‘Club Squirting Blood’ hun derde album uit sinds hun oprichting in 2007. En laat ik direct maar duidelijk zijn: dit is precies wat je niet moet willen als muzikant. Waar het death metal genre vaak kan bogen op technische virtuositeit en diepgaande thematiek, kiest Repuked ervoor om zich te wentelen in gratuite provocatie. Hun obsessie met perversie, verwoord in titels als ‘Stiff Dick In A Stiff’, getuigt van een artistieke armoede die na vijftien jaar meer vermoeiend dan schokkend is. Recent wetenschappelijk onderzoek van psycholoog William Forde Thompson toont aan dat death metal bij de juiste luisteraar positieve emoties kan oproepen zoals kracht, vreugde en verwondering. Helaas slaagt Repuked er niet in om deze potentie waar te maken. In plaats daarvan krijgen we een oorverdovende kakofonie die zelfs voor doorgewinterde metal-fans moeilijk te verteren zal zijn. Het is frustrerend te zien hoe een band die al sinds 2007 actief is, nog steeds vasthoudt aan deze infantiele benadering, terwijl het hardere muziekgenre zoveel meer te bieden heeft. Voor liefhebbers van kwalitatieve death metal is dit album een te vermijden teleurstelling. (Jan Vranken) (1/10) (Soulseller Records)
