In 2021 bracht Mirabelle van de Put onder de naam Haze een soloplaat uit. Ze kon iets moois afvinken op haar persoonlijke bucketlist. Maar gelukkig is er nu ook een opvolger: ‘Out of Sight’. Net iets anders, maar toch helemaal Haze. En daar zijn we heel blij mee. Dus hoog tijd voor een nieuw gesprek.
Marabelle zit er relaxt bij en praat graag over haar creatieve passies. Muziek in het bijzonder, want daarvoor zitten we hier: de release van haar tweede album ‘Out of Sight’. Zij in Gent en ik (volgens de heersende navigatie) 166,1 kilometer oostelijker, via de E17 en E313… Net te ver om ‘even’ fysiek af te spreken, maar blijkbaar ver genoeg om ons online gesprek te openen met iets ‘dat ik niet zag aankomen’: “Het was in eerste instantie niet de bedoeling om een nieuwe plaat te maken…” Zo, die zit. Meteen tijd om door te vragen… “Het was natuurlijk heel leuk om die eerste plaat te maken. Maar ik dacht ook: “Het is goed geweest. Ik heb mijn bucketlist aangevinkt en ik ben blij.” Toch ligt er nu (gelukkig!!!) een opvolger voor het titelloze debuut. “Voor dat ik het wist had ik weer een paar nieuwe nummers. Dus oké , dan ga ik gewoon een nieuwe plaat maken.”
Een nieuwe plaat, maar ook een andere plaat, en toch ook weer geheel Haze. Of, zo u wilt, Mirabelle… “Ik wou niet meer werken als op de eerste plaat, zo alleen in mijn kamertje. Ik wou iets anders. Ik heb het altijd leuk gevonden om dingen in muziek te horen die geen instrumenten zijn: regen, een krakende deur, lepeltjes, potten en pannen. Ik wou daar zelf ook mee gaan spelen. En ook veel meer met soundcapes of synth geluiden. Of met geluiden die een beetje scheef zijn.” Maar dus niet in haar eentje… “Daarom ben ik op zoek gegaan naar mensen die er meer van af wisten dan ik. Via via ben ik bij Stijn Vanmarsenille terecht gekomen.” Wellicht gaat een belletje ringelen vanuit zijn werk met Waldorf, Elefant en Future Old People Are Wizards. “Het klikte meteen en we hebben samen een aantal nummers gemaakt. Maar het was voor mij wel heel elektronisch. Ik kon dat niet meteen rijmen met de nummers die ik zelf al had gemaakt. Of met de muziek van het eerste plaatje. Dit was voor mij niet Haze, maar een nieuw project dat ik samen met Stijn aan het maken was.” Dus even een pas op de plaats en te rade gaan bij vrienden. “Zo kwam ik bij Frederik Segers.” Waar de belletjes af kunnen gaan bij zijn werk met Intergalactic Lovers, Hooverphonic en als muzikant bij Stadt, PJDS en Sioen. “Frederik hoorde wél dat het één geheel kon worden. En dat het Haze was. Ik ben met hem als producer verder gegaan om er inderdaad één geheel van te maken.” Mirabelle klinkt nog steeds heel tevreden. “Ja, ik ben blij dat het gelukt is, voor mijn gevoel. Dat het toch Haze blijft, in dezelfde sfeer, maar dat het voor mij toch weer iets anders is.”
Tijd om dieper te duiken in Haze, en in Mirabelle. Wat Haze in ieder geval niét is: “Rechthoekig en heel proper. Het mag wat rauwer zijn, wat scheef hier en daar. Iets menselijks, waarbij er wel wat foutjes in mogen sluipen. En dat die ook gebruikt mogen worden. Als er bij de opname iets mis liep, dan werd het niet meteen opgelost. Maar dan keken of we we het juist konden gebruiken of niet. In ’1000 Neurons’ zit bijvoorbeeld een bliepje dat steeds terug komt. De duikboot noemden we die”, zegt ze lachend. “En in ‘Hidding’ zit het geluid van een gasfornuisje, waar we een repetitieve sound van hebben gemaakt.”
Hierin vloeien muzikant Haze en mens Mirabelle van de Put naadloos in elkaar over. Zoals ze zelf ook graag wilt. “Ik vind het leuk om een beetje uit mijn comfortzone te gaan. Te kijken wat er allemaal mogelijk is en nieuwe dingen uittesten. Terwijl Ik om me heen ervaar dat het ‘steeds perfect moet zijn’. En dit is juist het tegenovergestelde daarvan. Accepteren dat het niet gelijk gaat zoals je het wilt. Maar dat het daarom niet meteen slecht is. Het kan juist ook goed of mooi zijn… Een meerwaarde geven. Het was om leuk daarmee te experimenteren op deze plaat.” Waarover ze twee jaar heeft gedaan, verspreid over de tijd. “Ook omdat Stijn en Frederik het redelijk druk hadden. Ik was in het begin redelijk ongeduldig, maar achteraf heeft die lange spreiding ervoor gezorgd dat deze plaat heeft kunnen rijpen. En dat er andere dingen uit zijn gekomen. Anders was het misschien meer een kopie geworden van de eerste plaat.”
Een kopie is het muzikaal dus niet geworden. En qua teksten? Ze moet er even over denken. “Die zijn redelijk uiteenlopend. De rode draad zou kunnen zijn dat het gaat over het menselijke. Eén nummer gaat over social media versus het echte samen zijn. En alles wat er fake is, vind ik. ‘Hiding’ heeft een dubbele betekenis: het gaat letterlijk over een virus dat in uw lichaam een weg zoekt. Maar kan ook gaan over iemand die zich anders voordoet dan hij is. ‘Out of Sight’ gaat dan weer over vermoeidheid. ‘Roger’ over Roger Ailes van Fox News, over machtsmisbruik en seksuele intimidatie… Dus vooral teksten over de menselijkheid en de observatie ervan.”
Dan zal de albumtitel hier ook van uitgaan. “Nou, ik had het album liever geen titel gegeven. Maar dat ging niet, want het debuut had ook al geen titel. Ik heb dan voor een songtitel gekozen. En juist ‘Out of Sight’, omdat het gaat over observaties. En die doe je altijd van op een afstand. Ik vind het ook mooi klinken: je bent uit het zicht, maar niet uit het hart. Het is niet in de spotlight, maar van een zijkant.” Zoals Mirabelle zelf ook wel is. Ze hoeft niet helemaal in de spotlight te staan; Een bijna natuurlijk rol als bassiste, zo lijkt het. Maar trots op haar nieuwe plaat is ze natuurlijk zeker. “In een recensie werd het vergeleken met ‘Moon Safari’ van Air. Die vind ik zelf ook zo mooi. Die plaat is warm en raakt me. Ik hoop dat luisteraars zich ook in mijn plaat kunnen verliezen. Met een koptelefoon op en allerlei verborgen dingen erin ontdekken.”
In ’Out of Sight’ valt inderdaad genoeg te ontdekken. Niet alleen in de diepte, met originele vondsten, maar ook in de arrangementen die direct in het oor springen. Met als codewoord: “Verscheidenheid’. “Zo horen ‘Poets Of Mod’ en ‘Roger’ bij elkaar. En ‘1000 Neurons’ en ‘Hiding’ zijn ook ongeveer in dezelfde stijl. ‘Out Of Sight’ is dan net iets anders, meer filmisch, zoals ook ‘Sous Le Silence’. ‘Everyone You Need’ is juist wat steviger. En ook dat is wat Haze is. En de laatste, ‘Perfect Pitch’… dat is gewoon helemaal wakko, scheef, experimenteel.”
Uit de comfortzone, schoonheid die scheef mag zijn, verborgen gebreken die juist iets toevoegen. Gelukkig zijn er artiesten als Mirabelle. Zij die de creativiteit en de cultuur verder ontwikkelen. Zonder plan, maar uit pure persoonlijkheid. “Ik heb grafisch ontwerp gedaan en nu volg ik een zeefdruk opleiding. Ik maak albumcovers voor bevriende muzikanten. Ik maak collages… Goh, ik ben altijd bezig.” Dat bedoel ik dus. Creativiteit die op allerlei manier naar buiten kan en mag treden. Natuurlijk ook in de muziek, zoals bij Haze van Mirabelle van de Put. “Met de zeefdruk is het zoals bij de muziek en bij deze nieuwe plaat: je leert er altijd een klein techniekje erbij. Soms mislukt het of geeft het net iets anders. Maar dat maakt het juist zo interessant. Inderdaad… Haze: “Het mag wat rauwer zijn, wat scheef hier en daar”. Gelukkig maar…
Foto’s (c): Gunther Liket
