Het was een mooi muziekjaar, 2023… Hoewel ik deze opmerking van meerdere mensen heb gehoord, is het samenstellen van een album top 10 nog steeds iets heel persoonlijks. Wie geeft je dat intense gevoel, wie laat je nadenken over jezelf, wie geeft je de meeste vreugde, wie laat je alle shit vergeten? En is er überhaupt een rangorde aan te brengen in al deze effecten? Laat staan in muzikale oorzaken hiervan, geperst in vinyl of cd, of digitaal fladderend in de streaming.
Dit is mijn persoonlijke poging om een opvolger te benoemen voor mijn emotiebommen van 2022 (‘Skinty Fia’ van Fontaines D.C.), 2021 (‘Hey What’ van ‘Low’) en 2020 (‘Every Bad’ van Porridge Radio)
1. Boygenius – The Record
Boygenius: Meer dan de som van de delen. De stoere rock van Julien Baker, het melodieuze van Phoebe Bridgers en de serieuze ondertoon van Lucy Dacus brengen in supergroep Boygenius elkaars creativiteit en muzikaliteit tot immens grote hoogte. Krachtige en afwisselende arrangementen, prachtige samenzang en gevoelige lyrics die tevens een stem vormen voor een hele generatie jongeren die op zoek is naar zichzelf, naar identiteit.
2. PJ Harvey – I Inside the Old Year Dying
PJ Harvey blijft op elk album herkenbaar en is toch steeds verrassend. Zo ook op haar tiende album in dertig jaar. Een ingetogen plaat waarbij ze terug gaat naar haar jeugd in het Zuid-Engelse Dorset. Waarmee het album zeer persoonlijk aanvoelt, van verstillend mooi tot aangenaam schurend. Ook nu wordt ‘Polly’ weer vakkundig terzijde gestaan door John Parish.
3. Mitski – The Land Is Inhospitable and So Are We
Mitski’s zevende is zeer afwisselend en emotioneel diepgaand, met zowel kleine als zeer grote muzikale wendingen, tussen én in de songs zelf. Van klein, singer-songwriter, tot heel groots, een 17-koppig koor en zelfs een volledig orkest. Het maakt sommige nummers licht theatraal, maar nooit bombastisch. Een album dat zich pas volledig openbaart na meerdere luisterbeurten. Een kenmerk van een klein meesterwerk.
4. Christine and the Queens – Paranoia, Angels, True Love
De titels van deze trilogie zijn exemplarisch voor de reis die je doormaakt op deze plaat. Een muzikale reis door de ziel van Chris. Zijn vriend die hem heeft verlaten, de dood van zijn moeder. Hij fluistert, praat, schreeuwt tegen de engelen en uiteindelijk lijkt hij berusting en liefde te vinden. Twintig nummers die absoluut achter elkaar beluisterd moeten worden. Een lange en psychisch zware zit, maar muzikaal zooooo indringend mooi, dat het elke minuut waard is.
5. Bar Italia – Tracey Denim / The Twits
Had ik de afgelopen jaren tweemaal de band ‘Sorry’ in mijn lijstje staan, nu is het de beurt aan Bar Italia om de stijl ‘jongen-meisje – niet altijd even zuiver – maar wel altijd catchy’ te vertegenwoordigen. Ook aan deze Italiaanse bar wordt rammelende indierock met een scheut dreampop, afgeblust met shoegaze geserveerd. En dit jaar zelfs twee maal. Beide albums raken je even hard in je snufferd, dus ik zet ze allebei op plaats 5 in deze lijst.
6. Slowdive – Everything is Alive
Slowdive is weer helemaal terug. Na drie topalbums in de jaren 90 werd de band weggevaagd in de storm van Britpop en grunge, om in 2017 weer een meer dan goede poging te wagen met een nieuw album. Met Everything is Alive (what’s is a name?) doen er nog een schepje bovenop met een prachtige evenwichtsoefening in subtiliteit en gelaagde gitaarmuren.
7. Daughter – Stereo Mind Game
Daughter komt na zeven jaar eindelijk weer met een album. Eentje die naadloos past bij haar voorgangers: donker, melancholiek, met af en toe een sprankje licht. Misschien is het album door inzet van een orkest wel wat grootser, maar in de uitvoering is het als vanouds weer heerlijk subtiel. En ondanks alles, toch heerlijk warm.
8. Yo La Tengo – This Stupid World
Tijdloos, zo mooi kan tijdloos klinken. En zo ondergewaardeerd blijft dit Amerikaanse drietal. Na bijna veertig jaar experimentele, tegendraadse indierock is dit album nummer zestien. Waarin ze zich blijven verbazen over ons krankzinnige leven op deze krankzinnige planeet. Wat keer op keer creativiteit oplevert die beklijft, al veertig jaar lang. Dat is cult, dat is tijdloos.
9. The National – First Two Pages of Frankenstein / Laugh Track
De lieveling van Indieland kwamen dit jaar zelfs met twee albums. De eerste vrij klinisch (‘Frankenstein’), de opvolger een stuk organischer. Vrolijk zal zanger Matt Berninger wel nooit meer worden. Maar hij blijft een meester in de vertaling naar diepzinnige teksten die hij met zijn donkere stem prachtig laat verglijden met het betere gitaarwerk van de broertjes Dessner. Niet hun allersterkste albums, maar blij dat ze er zijn.
10. dEUS – How to Replace It
dEUS op 10? Tja, ik ben gewoon blij dat ze het nog kunnen, elf jaar na hun vorige album. Een tijd waarin ze fantastische optredens gaven met hun meesterlijke, oude materiaal. Maar het wachten was op iets nieuws. Op dit album is over alles hard nagedacht, om met een goed resultaat voor de dag te komen. De plaat klinkt zoals je van dEUS verwacht. Maar het ‘moeten presteren’ is toch wel ten koste gegaan van de spontaniteit. Maar: blij dat ze er nog zijn, met toch echt een goed album.
