Aan het begin van de eenentwintigste eeuw werd de Canadese zanger Garou naar het internationale sterrendom gekatapulteerd door zijn duet ‘Sous le vent’, dat hij samen met Celine Dion uitbracht.
Niet dat hij zonder dat nummer niet ook de status van superster zou hebben bereikt, de kwaliteit was er altijd al, het had wellicht een paar maanden langer geduurd.
In de hexagone is Garou daarna nooit meer weggeweest, en zijn laatste album waarop hij zijn interpretaties brengt van het oeuvre van Joe Dassin bleek andermaal een schot in de roos. Na een eerder uitstel van zijn tournee, gaf hij dan op 28 november eindelijk acte de présence in een afgeladen volle zaal van Le Forum in Luik. Le Forum is alleen al vanwege haar prachtige, originele art-decostijl een feest om naartoe te mogen gaan, laat staan als de belofte van Garou live op het affiche staat.
Om klokslag acht uur doofden de zaallichten. Vanuit het donker werd zijn naam geroepen, als om hem vanuit de duisternis het licht in te roepen: ‘Garou!’
De vierkoppige band tikte af en even later danste Garou het podium op. Soms voel je gewoon dat er iets speciaals staat te gebeuren, en dat was zeker zo bij de opkomst van Garou. De man heeft een charisma dat groter is dan de som van de delen, en de synergie spatte van zijn aanwezigheid af, nog voordat hij ook maar een woord gezongen had. ‘Reviens’ werd ingezet. Meteen werd duidelijk dat Garou met deze muzikanten kon lezen en schrijven. Het spelplezier knalde van het podium af.
Garou had er duidelijk zin in, en dat sloeg meteen over op het publiek.
Toen daarna dan meteen ‘Je n’attendais que vous’ en ‘Seul’ voorbij kwamen was het pleit definitief beslecht. Garou speelde het klaar om de zaal binnen tien minuten aan zijn voeten te krijgen. Voor hem en voor het publiek was er geen weg meer terug. Het zaalgeluid was erg goed, en de sensationele stem van Garou bleek in al die jaren alleen maar beter te zijn geworden. Hem horen zingen is een geschenk dat eenieder in dank zal aanvaarden.
Toch bleek dat Garou met zijn muzikanten nog niet aan hun plafond zaten. Een gitaar zette een bekend akkoordenschema in. Garou verraste met Bowie’s ‘Space Oddity’. De zaal werd muisstil en de stem van Garou bracht overal kippenvel. Mensen werden geraakt. Hier gebeurde iets heel speciaals. Toen de gitaar begon te janken en Garou een versnelling hoger schakelde voor het refrein leek het heel even of de lucht echt uit de zaal gezogen werd. Je voelde dat hier iets ging gebeuren. Wat een ontlading. ‘This is ground control to Major Tom…’, mijn keel werd dichtgeknepen door onstopbare emotie en tranen liepen over mijn wangen. Ik ga er niet over liegen. De kracht van muziek, een ontketende Garou wist le Forum collectief midden in het hart te raken. Homerun, hattrick, golden buzzer, hoogtepunt. Geluk. Bowie stond in de hemel te applaudisseren, dat kan niet anders.
De strijd was definitief gestreden. Garou en zijn band hadden ‘de zone’ betreden en speelde vrij en vrolijk door. Samen hadden ze grootste lol, en Garou zocht continu het contact met zijn publiek. Een man waarop inmiddels de hele zaal verliefd was. De geweldige set hielp daar ook aan mee. Hij bediende het publiek op haar wenken. Al zijn hits kwamen voorbij, en meer.
Natuurlijk sloot hij af met ‘ Sous le Vent’, intens en na zoveel keer nog steeds even goed klinkend. De zaal zong het lied woord voor woord mee. Le Forum stond deze avond voor verbroedering, geluk en warmte. Geen herfstdepressies, even geen oorlog. Een jonge vrouw verleidde haar vriend opnieuw terwijl ze de tekst naar hem zong. Even verderop zat een oudere mevrouw haar tranen te deppen en omarmde ze haar vriendin naast haar. Honderden telefoons filmden wat er gebeurde, maar geen enkele video zal weer kunnen geven welk gevoel er in de zaal hing. Dit was de reden waarom mensen naar een concert willen gaan, telkens weer. Je hoopt steeds op een speciale avond, een avond zoals Garou de mensen gaf. Pure magie. Dank je wel, Garou.
