Drop Nineteens was een grote band in de nineties. Maar ze lieten slechts twee albums achter. Wat volgde waren dertig lange jaren van oorverdovende radiostilte, wat de mythe alleen maar groter maakte. En nu, na al die tijd, brengen de Amerikaanse shoegazers een derde album: ‘Hard Light’; De ogenschijnlijk onverwachte opvolger van… Ja, van wat ? De allerhoogste tijd om na dertig jaar eens goed te praten met frontman Greg Ackell.
Greg ziet er opvallend jong en fris uit. Een goedlachs gezicht onder een hippe zwarte beanie, ergens in Brooklyn, New York. “Dus niet in Boston?” “Nee, daar hebben we elkaar ooit ontmoet, ‘a long time ago’ en zijn we Drop Nineteens begonnen….” 1989: inderdaad een hele tijd… “Maar nu zijn we uitgewaaid over alle uithoeken van de VS: Paula Kelley (zang, gitaar) zit in Los Angeles, Motohiro Yasue (gitaar) in San Francisco. En Steve Zimmerman (bas) en Pete Koeplin (drums) wonen ergens ten noorden van Boston. Het nieuw album ontstond dan ook heel anders dan vroeger. Maar met de moderne techniek ging het gelukkig allemaal prima.”
En daarmee kon Greg zijn droom verwezenlijken: een nieuw Drop Nineteens album. “Ja, het voelt een beetje vreemd om na dertig jaar opnieuw een album uit te brengen. Maar het voelt vooral ook heel natuurlijk, bijna vanzelfsprekend.” Alsof er niets is gebeurd, geen tijd is verstreken sinds de voorafgaande twee albums ‘Delaware (1992) en ‘National Coma’ (1993). Een tijd waarin Greg absoluut niets met muziek heeft gedaan. “Ik importeerde bloemen, ook uit Nederland, en had bloemenwinkels over heel New York.” Toch kwam er een nieuw album, ‘Hard Light’. “Ja, ik kreeg steeds meer het gevoel dat Drop Nineteens muzikaal nog niet klaar was. Er moest nog een vervolg komen.” Die kwam plots onverwacht dichterbij vanwege Corona. “Ja, ik moest stoppen met mijn bedrijf. Maar zelfs zonder dat zou ‘Hard Light’ er zijn gekomen, ooit…”
‘Hard Light’ is dus ‘gewoon’ het derde album. “Zo staat het ook in de lijstjes, op Spotify: album 1, album 2, album 3. Alsof het een continue lijn is. Maar in mijn leven is er wel een gat van dertig jaar. Het is een beetje alsof je opnieuw begint.” Maar hij wilde absoluut geen nieuw album maken onder de naam Greg Ackell. “Nee, ik wilde de muziek alleen oppakken als het met Drop Nineteens zou zijn. En dan moest de nieuwe muziek gelinkt zijn aan het verleden van de band.” Maar aan welk verleden? Want hoewel ‘Delaware’ en ‘National Coma’ maar één jaar schelen, ligt hun sound toch opmerkelijk ver uit elkaar…”Critici zeiden altijd dat het ons nooit zou lukken om een opvolger voor ‘Delaware’ te maken”. Het staat dan ook nog steeds in mening lijstje van ‘best shoegaze-album ever’. “Met ‘National Coma’ hadden we muzikaal een afslag genomen. Het werd een ietwat afstandelijke en koude plaat. En daarbij moesten we tussen beide albums ook nog eens drie leden vervangen, waaronder Paula.” ‘National Coma’ deed het dan ook veel minder goed. Het leek hun laatste album te zijn, toen Greg in 1995 de stekker uit Drop Nineteens trok.
Inderdaad ‘leek’, want nu is er ‘Hard Light’. “Waarmee we alsnog de kans kregen om een opvolger voor ‘Delaware’ te maken!” Greg klinkt enthousiast, maar waakt ook voor vooroordelen: “‘Hard Light’ is zeker geen Delaware 2! We hebben heel goed naar ‘Delaware’ geluisterd, naar het gevoel, de emotie, het avontuurlijke van de songs. Maar dat is zeker niet het enige. Als songwriter word ik niet alleen geïnspireerd door shoegaze of door Drop Nineteens. Mijn wereld is veel groter.” Met zijn playlist ’19 tracks that inspired ‘Hard Light’’ levert hij het bewijs: songs die gaan van Beatles naar The Cure, Van LCD Soundsystem tot The Breeders. En dan nog vijftien andere tracks met zeer diverse stijlen, genres en tijdvakken… “Op één of andere manier worden die in mijn hoofd verwerkt en leveren ze de songs en de lyrics voor ‘Hard Light’. Maar vraag me niet hoe, want ik had die dertig jaar ook niet meer geschreven, of echt gitaar gespeeld. Ik wist niet eens of ik het nog kon. Maar het ‘gebeurde’.” Een beetje tot zijn eigen verbazing. ”Ik had meer vertrouwen in de rest van de band. En dat zij mij zouden ondersteunen. Maar blijkbaar had ik in die tijd genoeg inspiratie en kennis opgebouwd. Niet als muzikant maar juist als muziekliefhebber. En dat alles kwam er nu uit, op ‘Hard Light’.
“A trip down Memory Lane?” “Steve zei deze week inderdaad nog: “Op sommige momenten voelde het alsof het weer 1992 was. Het gevoel van samen muziek maken.” Maar ook hier waakt Greg voor te snel oordelen. “‘Hard Light’ klinkt echter niet alsof het in 1992 gemaakt is, vind ik. En ook de pers zegt dat de plaat er toe doet in 2023. Dat was ook onze bedoeling.” Een nostalgisch gevoel met een hedendaags doel, zo lijkt het. “Ja, dat je dat mag doen met vrienden die je al zo lang kent, als een soort reünie. Waar dezelfde chemie er na al die tijd weer blijkt te zijn. Tussen de mensen, maar ook muzikaal, tussen de gitaren, de ritmesectie. En zeker ook de typische samenzang tussen Paula en mij, een grote kracht van de band.” Paula Kelley zong op ‘Delaware’, maar verliet kort daarna de band. ”’Voor ‘Hard Light’ was het echt een voorwaarde dat ze mee zou doen. Ik gaf haar wel tijd om er goed over na te denken, ook omdat ze zelf nog in de muziekscene zat.” Greg wilde de bezetting weer helemaal terug hebben zoals toen, ten tijde van ‘Delaware’. “Alleen huidige drummer Pete speelde toen nog niet mee. Hij kwam er later bij, maar speelde live wel alle Delaware-songs.”
Greg kreeg de band dus gemakkelijk weer bij elkaar. “Ik zou überhaupt niet zijn teruggekomen als dit plan niet was gelukt. Ik wilde alleen terug in de muziek met Drop Nineteens. Het heeft al een bekende naam, er zijn al fans. Sterker nog: hun aantal is alleen maar toegenomen. Slechts tien procent van onze huidige fans kenden ons al in de nineties. Bijna de helft is nu 18 tot 25 jaar.” Daarmee lijkt een vergelijking met de Engelse band Slowdive snel gemaakt: Ook zij werden in de jaren ‘90 groot met shoegaze. Ook zij stopten vrij snel, verdrongen door o.a. de Britpop en grunge. En ook zij kwamen veel later weer terug, in hun geval ‘al’ in 2017. “Wij werden als Drop Nineteens soms ook de Amerikaanse Slowdive genoemd. Maar waar Slowdive dicht bij hun oorspronkelijke sound is gebleven, zijn wij bewust breder gegaan, meer eclectisch.” Hierin maakte Greg een duidelijke keuze. “Het publiek verwachtte van ons waarschijnlijk weer een shoegaze album. Maar we maken geen songs ‘op verzoek’. We wilden de fans juist iets geven dat net even verder gaat. ‘Hard Light’ is not just shoegaze, it’s more than shoegaze.” Daarbij worden termen als dreampop, indiepop, singer songwriter en postpunk genoemd. “We hadden ook voor honderd procent shoegaze kunnen gaan, maar deden dat bewust niet. Ook omdat ik zelf van zoveel andere muziekstijlen hou. En die wilde ik ook voor deze plaat. Voor mij staan er maar twee of drie echte shoegaze nummers op. En juist om die verscheidenheid, vind ik ‘Hard Light’ zo’n mooi geheel geworden. Alle nummers horen gewoon bij elkaar. En vormen samen een waardige opvolger van ’Delaware’.
Finally, na dertig lange jaren… Waarin de wereld drastisch is veranderd, maar waarin het vakmanschap van Drop Nineteens hetzelfde is gebleven. “Op ‘Delaware’ stond de song ‘Winona’. Het is geen liefdeslied over Winona Ryder, maar het gaat over ons, Drop Nineteens, over het leven in de band, over de songs. It’s a song about the songs’, een soort gezonde zelfreflectie. Op ‘Hard Light’ doe ik hetzelfde in de song ‘Scapa Flow’”. Vernoemd naar de Britse marinebasis, waar de Duitsers na de Eerste Wereldoorlog hun eigen vloot tot zinken hebben gebracht. “Veel schepen zijn daarna weer gelicht, van de diepzee terug boven water gebracht. Dat is een mooie parabel voor onze band, toch?” De herrijzenis van Drop Nineteens, van shoegaze, en meer: ‘Hard Light’ is not just shoegaze, it’s more than shoegaze.
Foto’s (c) Larissa Doronina (header en bovenste foto) & Pat Piasecki (tweede foto)
