Ill Peach “bestaat omdat het te raar is om niet te bestaan…” Opmerkelijke woorden van Pat Morrissey en Jess Corazza, de beide leden van deze ‘zieke perzik’ uit Los Angeles. Die hem beschrijven als “een popband met een punkinslag en een voorliefde voor zowel het rotte als het zoete”. Deze uitspraken vragen om een nader onderzoek van hun nieuwe, eerste full album: ‘This is not an Exit’.
Na een aantal moeizame luisterbeurten mogen we concluderen dat ‘pop’ zou kunnen slaan op de songstructuur en op de doorgaans zoete stem van Pat. De ‘punk’ is dan een begrip dat de manier van musiceren zou kunnen dekken: alles mag en alles kan. Meestal zijn dat weirde samples, drumbeats, knagende synthklanken en rafelige effecten op zang en instrumenten. Of een interlude van 33 seconde met wat experimenten… (‘Tornado Weather’).
Helaas gaan de punk en de pop bij Ill Peach niet hand in hand. Waar de punk had moeten en kunnen zorgen voor een lekker rauw randje, daar staat het te los van de rest. Het stickertje ‘punk’ kun je gemakkelijk lostrekken. Je houdt dan in de meeste gevallen slechts een simpel popnummer over. Laat je de sticker zitten, dan is het punkrandje meer irritant dan spannend.
Of misschien bedoelen Pat en Jess met ‘punk’ wel de lyrics… Zou zomaar kunnen. Het refrein van het eerste nummer (‘Bloom’) luidt: ‘Oh Oh Oh Oh Oh Oh Oh Oh Oh’. Het refrein van het tweede (‘Blah blah blah’): ‘Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah Blah’. (Zijn het er achttien? Dan hebben we goed geteld…). Iets dieper gaat het op ‘17’, een ballade waarin Pat heel serieus zingt: ‘I was seventeen, When I fucked around, Now I understand everything, Cause you taught me how’. Dat is fijn voor Pat… En hoe moeten we ‘Drip drip honey, Shake it you afraid, I’m sour, Sour like lemonade’ (‘Sour Like Lemonade’) opvatten?
De songs zijn uiteindelijk vlees noch vis. Meestal goedkope pop, met het genoemde donkerbruine, kleffe ‘punk’ stickertje, dat niet blijft plakken. Soms wordt een poging gedaan richting ballade (‘Heavyweight’), gitaarrock (‘Hush’) of R’n’B (‘Head Full of Holes’). Maar ook dat lukt helaas niet echt, door de clichés en de irritante ‘eigen draai’ die Pat en Jess daaraan geven.
Maar misschien moeten we Ill Peach helemaal niet te serieus nemen. En moeten we gewoon doen wat ze zelf zeggen over ‘This is not an Exit’: “Een verzameling songs (…) die uitnodigen om meegeschreeuwd te worden in de veiligheid van je slaapkamer”. Dat is misschien wel het veiligste: opgesloten in je slaapkamer. Totdat je je realiseert: ‘This is not an Exit… Tsja, wat dan? (4/10) (Hardly Art)