Met het nieuwe ‘Bauhaus Staircase’ brengt het Liverpools Orchestral Manoeuvres in the Dark aanstaande vrijdag alweer hun viertiende album op de markt. Sinds ‘The Punishment of Luxury’ uit 2017 was het stil gebleven rond de band, en leken ze eigenlijk voorbestemd om alleen nog voort te mogen bestaan in de top 2000 en op retro festivalletjes voor de bejaarde muziekliefhebbers onder ons. Een lot dat deze popmuziek pioniers onwaardig zou zijn.
Enter ‘Bauhaus Staircase’. De titel van het album werd geïnspireerd door Oskar Schlemmer’s schilderij ‘Bauhaus Stairway’. Met dit album vindt Orchestral Manoeuvres in the Dark zichzelf opnieuw uit. Het kan met gemak naast hun beste werk ‘Architecture & Morality‘ staan, hun inmiddels alweer 42 jaar oude meesterwerk. Andy Mcluskey en Paul Humpreys hebben jaren en jaren werk gestoken in het nieuwe album en dat is te horen. De twaalf nieuwe titels klinken allemaal fris, goed doordacht, en geproduceerd naar de allerlaatste technische standaarden en mogelijkheden. Het album klinkt als een klok, of voor mensen die een meer muzikale referentie willen, het klinkt als Steven Wilsons ‘The Future Bites’. Daarmee kan je alle concurrentie aan.
De drie singles voorafgaand aan de albumrelease: ‘Bauhaus Staircase’, ‘Slow Train’ en ‘Veruschka’ vermochten al een tipje van de sluier op te lichten, maar na deze drie al gehoord te hebben, is het beste toch pas vanaf vrijdag te horen. Maar er is meer. Neem een nummer als ‘Anthroposcene’ dat over de gevolgen van overbevolking gaat. Muzikaal een soort pastiche van Frankie Goes to Hollywood en eerder genoemde Steven Wilson’s nummer ‘Personal Shopper’. En nog heerlijk om op te dansen ook! OMD is terug aan de top van de elektropop Champions League.
‘Look at you Now’ klinkt lekker retro. OMD heeft nog steeds het het vermogen om, net al vroeger bij bijvoorbeeld hun ‘Maid of Orleans’, hitgevoelige nummers te maken met heerlijke top-line melodies. Een schoolvoorbeeld van songwriting is dit.
‘Kleptocracy’ is een aanklacht tegen de huidige immorele wereldpolitiek. Ook hier lukt het OMD om heerlijk retro, maar toch ook hypermodern te klinken in een topsong. Het synth-rifje is ergens rechtstreeks terug te voeren naar hun grootste hit ‘Enola Gay’, maar hey, als je als band niet meer uit eigen werk mag citeren, waar gaat het dan heen met de wereld ?
Als je dit album een keer hebt gehoord, wat doe je dan? Juist, je zet het gewoon nog een keer van voor af aan op. OMD heeft zichzelf opnieuw uitgevonden met dit fantastische nieuwe album. Heerlijke muziek. Binnenkort gaan ze op tournee, nog meer goed nieuws dus. Let op, deze gaat in heel veel lijstjes meedoen voor het beste album van het jaar. (8/10) (White Noise)
