Na een eerste serie van vier optredens aan de andere kant van de Noordzee, in het Verenigd Koninkrijk en Ierland, kwam Christine & the Queens op 12 september eindelijk naar het Europese vasteland. Een reeds veelbesproken tournee bij het nieuwe album ‘Paranoia, Angels, True Love’. Het is een drieluik waarin Christine, of Redcar, of Chris, op geheel eigen wijze het verlies van zijn moeder verwerkt, en alsof dat nog niet genoeg is komen daar thema’s als liefde en transformatie ook nog bij. Het spectaculair goede album werd vormgegeven binnen de kaders van Tony Kushner’s prijswinnende theaterstuk ‘Angels in America’.
Het internationale publiek in Brussel had het prachtige Cirque Royal in korte tijd uitverkocht om met eigen ogen te komen zien, en met eigen oren te komen horen hoe de zanger zijn ambities muzikaal en theatraal vorm zou kunnen geven. Dit allemaal echter niet voordat de uit London afkomstige zangeres ‘Girli’ in het voorprogramma zichzelf aan het publiek mocht presenteren.
‘Girli’ is het alter ego van Amelia Toomey. Zij zong een half uur lang liedjes van de 5 EP’s die zij de afgelopen jaren uit heeft gebracht. Ze deed dit zonder liveband, maar zong mee, met haar muziekbestanden. Voordat Girli er alleen voor stond heeft ze ooit in de band ‘Ask Martin’ gezongen, maar toen die band ophield te bestaan, is Girli er zelf voor gegaan. Girli is een pure Generation-Z exponent. Ze zingt vooral over zichzelf, social media , ex-vriendjes en vriendinnetjes. Echt goed is het niet. Maar ze doet haar best. Ze zegt dat ze social media haat, maar zingt toch vooral dat ze zichzelf haat, en veel problemen heeft met hoe anderen haar zien, hoe aan die peer pressure te voldoen.
Thema’s zo oud als dat er zangeressen zijn. Typisch dat dit meisje een plaats in het voorprogramma van een artiest heeft weten te bemachtigen die toch op een totaal andere manier omgaat met dit soort thematiek. Ze sloot af met haar nieuwe nummer ‘Matriarchy’, dat dezer dagen uit zal komen. Ze scoorde een leuk applaus met haar niks aan de hand popmuziek. Leuk, maar in geen verhouding staande tot de artiest waarvoor het publiek was gekomen.
Het podium werd omgebouwd tot een soort van theater enscenering met een aantal beelden die uit een Engelse landhuis tuin leken te zijn meegenomen. Sfeerbepalend waren de prachtige lasershow en ook het geluid was van een prachtige kwaliteit.
Christine & the Queens brachten een integrale uitvoering van het laatste album. De drie begeleidende muzikanten waren meer dan uitstekend in staat om de muziek live te brengen en er een extra laag spanning en rafelrand aan toe te voegen. Op het album staan drie samenwerkingen met Madonna. Op het album voegt de inmiddels bejaarde voormalige popster al weinig extra’s toe aan hetgeen Chris zelf kan brengen, live blijkt de bijdrage van Madonna er totaal niet toe te doen. Het was al niet te begrijpen vanuit het oogpunt van Chris om deze samenwerking aan te gaan. Wellicht dat Madonna dacht dat deze samenwerking haar weer wat street-credibility op zou leveren. Feit is dat zij met haar oude hedonistische en commerciële, erotische zelf uitbuiting nog niet in de schaduw kan en mag staan van wat Christine & the Queens aan de wereld te verkondigen hebben als het gaat over acceptatie, respect, en emancipatie van minderheidsgroepen in onze samenleving.
Op het podium zagen we een performance die niet alleen zang, maar ook dans en theater omvatte. Al snel was het publiek ademloos gebonden aan hetgeen er zich op het podium afspeelde. De intensiteit van de muziek greep het publiek regelmatig naar de keel. Meteen naar de ouverture was ‘Tears Can Be Soft’ zo’n moment waarbij Chris de zaal betoverde. De percussie op ‘Track 10’ werd live zo mogelijk nog indrukwekkender gebracht dan op het album. De hele show was perfect geregisseerd en uitgevoerd. Choreografie liep perfect synchroon met laser en licht dat een eigen rol speelde en het spektakel tot een hoger niveau wist te brengen. Hier werd een wereldprestatie neergezet.
‘To Be Honest’ begon verstild en de stem van Chris drong bij iedereen in het publiek door tot in het hart. Als je je ogen sloot en het visuele spektakel buiten wilde sluiten voelde je de beats in je hele wezen. Elektronische muziek op zijn mooist.
De zeggingskracht die ‘ Paranoia, Angels, True Love’ op het album al bezit werd live op alle fronten versterkt door smaakvolle choreografie, spectaculair goed uitgevoerde muziek en Chris die op de toppen van zijn vocale kunnen presteerde. Niet zomaar ‘een concert’, nee dit was een ervaring die de mensen lang bij zal blijven en die duidelijk maakt dat Christine & the Queens nog veel te vertellen hebben. Respect voor de moed om zichzelf volledig te geven en het talent om deze schoonheid te kunnen maken.
Een ervaring om nooit te vergeten
‘
