Het Engelse drietal Pale Blue Eyes brengt hun tweede album uit. De inspiratie voor ‘This House’ is niet echt vrolijk te noemen, vergelijkbaar met het debuut ‘Souvenirs’. Maar ook nu wordt het leven muzikaal op een mooie manier in evenwicht getrokken. Pale Blue Eyes : “We zijn donker en we zijn licht, net als het echte leven.”
Het beeldscherm wordt snel gevuld met zanger/gitarist Matt Board en drummer/toetsenist Lucy Board. Samen op de bank, als een ‘echtpaar Board’… en dat zijn ze ook. Bassist Aubrey Simpson schuift aan via een ander scherm. Klaar voor een levendig overzees gesprek, waarin de vriendschap van het scherm spat. Vriendschap door dik en dun, in goede en in slechte tijden… met een speciale band met een huis, ‘This House’… maar dat later.
Eerst het begin van Pale Blue Eyes. “Ergens in 2018 zijn we vertrokken, komend vanuit andere bands. Lekker veel live spelen.” Bakermat was het nietige Totnes, gelegen aan de voet van de Dartmoor Mountains, zo’n dertig kilometer buiten Plymouth. “Echt een Zuid-Engels stadje met zo’n 8000 inwoners. Met één of twee pubs waar de jeugd elkaar ontmoet. En met het Totnes muziekfestival, waar ik Matt en Lucy heb leren kennen. Zij speelden al in een band en ik was de fotograaf. Maar ik was ook begonnen met bas en deed erg mijn best om hun aandacht te trekken. Dat is gelukt en zo is Pale Blue Eyes begonnen.” Voor de liefde om muziek te spelen, niet vanwege dezelfde stijl of interesses. Lucy beaamt dat: “Onze band is meer een cross-over. Aubrey zit meer in de funk- en Motown-hoek dan Matt en ik. We hebben ook nooit echt besloten welke muziek we zouden gaan maken. Het ging vanzelf, organisch. Toen we onze eigen stijl hadden gevonden, viel ons pas op door wie en wat we geïnspireerd waren.” Ook dat is voor later, in ‘This House’…
Pale Blue Eyes, inderdaad naar de song van Lou Reed, trad meteen veel op. “Daar deden we het voor.” Maar ja, toen kwam corona… Uit het negatieve wist men toch iets positiefs te maken: het debuutalbum kon eindelijk worden geschreven. Een typisch debuut: “Inderdaad, alles wat ooit uitgebracht ‘moest’ worden, werd op die plaat gezet. Gebeurtenissen, gevangen in tekst en emotie. Over relaties, mensen die sterven en geboren worden… de grote dingen in het leven. Mijn vader die een paar jaar daarvoor was gestorven. Dat zijn de souvenirs die je meeneemt. Vandaar die titel. Maar ook het ontstaan van de band, het samenspelen, zijn souvenirs. Onze songs gaan ook daarover: just the fun of making music together.”
Die fun, het licht, als tegenwicht tegen het donker… De ouders van Matt die overleden. “Mijn vader stierf plotseling. Dat is verwerkt op ‘Souvenirs’. Maar mijn moeder had een heel lang ziekbed. Om haar zo lang en zo goed mogelijk te ondersteunen hadden we een studio gebouwd achter haar huis…. Het huis, ‘This House’…. Lucy en ik woonden daar ook, Aubrey was ondertussen verhuisd naar Londen.” Matt praat met emotie over deze tijd. “Mijn moeder is ons altijd blijven steunen bij wat we deden. Echt heel speciaal. Maar”, voegt hij er aan toe, “de albums gaan niet alleen over het verlies van mijn ouders. Ook over gewoon lol maken, samen, als een hechte groep. Juist in die moeilijke tijd, was het heel belangrijk dat we steeds als groep bij elkaar konden zijn.”
Een aantal maal is het ouderlijk huis van Matt al ter sprake gekomen. Een huis en een thuis. En, haast logisch daarom, ook de titel van hun nieuwe album… en de albumhoes. “Juist om mijn jeugd, wat er de laatste jaren is gebeurd met mijn ouders, de studio die we erachter hebben gebouwd. De foto is genomen in de week dat ze in het huis trokken, trots poserend voor de deur. Als je goed kijkt, dan zie je nog ergens de huiskat.” Matt en Lucy hebben er dus ook even gewoond, om voor moeder te zorgen. Maar na haar dood verhuisde het stel naar Sheffield. “Toen we het huis leeghaalden, viel die foto toevallig uit een stapel van 2500 foto’s. Het moest zo zijn. We hebben hem direct aan Aubrey laten zien: “Dit wordt de nieuwe albumcover.” Hij was er meteen mee eens.”
Het schrijven van de lyrics was zeker helend voor Matt. “Een prachtige manier om gebeurtenissen te verwerken, zoals met mijn ouders. Zo kon ik reflecteren op de momenten die we samen hadden beleefd. Daarom staat ook het nummer ‘Sister’ op de plaat. Zij heeft hetzelfde moeten doorstaan als ik. Het nummer is een soort ode aan haar.” Matt neemt even een slok van zijn biertje. “En ik realiseerde me ook hoe goed ik het eigenlijk heb, met die mensen om me heen. Ik kon me focussen en daardoor dingen beter plaatsen en verwerken.” Matt is sowieso degene die een song in de steigers zet: “Ik kom met de lyrics en de melodieën. Aubrey en Lucy zijn van de ritmes.” ”Maar we werken het altijd samen uit, “vult Lucy haastig aan. “En dan proberen we ook steeds nieuwe dingen uit. Daar is onze eigen stijl uit gekomen, denk ik. Omdat de dingen die voor ons werken, toch iets gemeenschappelijks hebben.”
En dat is? “We omarmen ‘good and bad’ en willen dat zoveel mogelijk delen met anderen”, volgens Matt: “Het is een weerspiegeling van het leven, en zeker ook onze eigen levens. Daarom is het ook zo belangrijk dat we elkaar vertrouwen, alles kunt zeggen en met alle ideeën kunnen komen.” Aubrey: “Ja, alles is mogelijk, dus niet meteen beoordelen. De uitwerking komt later wel; geef iets een kans.”
Toch even terug op die stijl. Waarin met terugwerkende kracht de onbewuste inspiratie valt te ontdekken. Zit die misschien in de naam Pale Blue Eyes, Matt? “Mijn vader speelde die elke zondag, met een grote smile, vandaar die bandnaam.” En jullie werden gevraagd voor het voorprogramma van Slowdive… “ Yeahhhh, een jeugddroom, deze band. Of we qua muziek goed passen? Jazeker, dat vind ik wel.” “En”, vult Lucy aan, “We hebben alle drie wel iets met synthesizers, daarin zit ook de link met de eighties sound, die er soms in zit. Ik heb zelf iets met de Sheffield music scene, waarin ik opgroeide, met zijn vele ‘synthy’ bands, zoals Cabaret Voltaire.” En het album ‘This House’ is gemixed door Dean Honer. Iemand met veel synth-ervaring, onder andere met The Human League…
Zo ontdekken we vele onbewuste invloeden, vanuit verschillende hoeken en gaten. Lucy noemt zelf ook The Cure, en terecht. Maar de belangrijkste voedingsbodem bleek toch in het huis te zitten. Inderdaad: ‘This House’, bij de bewoners, bij de ouders van Matt… “Mijn vader was van The Cocteau Twins, This Mortal Coil; van Tricky en Massive Attack, die Bristol sound; van shoegaze… Maar ook de gitaar van bijvoorbeeld Rory Gallagher…” This House heeft zijn best bewaarde geheimen prijs gegeven, vervlogen in de tijd… Lucy knikt: “Het is misschien ironisch, maar ik durf te zeggen dat Danny, Matts vader, een grote fan zou zijn geweest. Van ons, van Pale Blue Eyes. Helaas zijn we pas begonnen toen hij was overleden. Het is bitterzoet, maar hij had ons graag live gezien, zeker weten… Pale Blue Eyes : “We zijn donker en we zijn licht, net als het echte leven.”
