Na de bijzonder succesvolle ‘ Dogz of Oz’ wereldtournee van afgelopen jaar, waarvan Maxazine uitgebreid verslag deed, brengt gitarist Steve Lukather vrij snel weer een nieuw solo album uit na het uit 2021 stammende , licht teleurstellende ‘ I Found the Sun’ . Dat album was een vluggertje, een in een week tijd opgenomen allegaartje van one take opnames, die soms het niveau van een demo nog niet wisten te halen. Het werd toen in de markt gezet, juist met dat idee. Dat het dus bijna een live album zou zijn, dat de rauwheid van de inmiddels senior gitaarheld juist extra zou doen shinen . Inmiddels zijn we twee jaar en een wereldtournee verder, en ‘ I find the sun’. Is inmiddels her en der al in de ramsj gesignaleerd.
Nu is er dan het 8 tracks tellende ‘ Bridges’ , dat in de markt wordt gezet als het album waarbij Lukather dichter dan ooit bij een nieuw Toto album is gekomen dan ooit tevoren, omdat er vervolgens aan toe te voegen ‘ want er zal nooit meer een nieuw Toto album komen’ . Dat is toch een beetje zichzelf als slachtoffer neerzetten. Lukather heeft natuurlijk minimaal evenveel bijgedragen aan de juridische strijd tussen met name hem en de erven Porcaro, die ten grondslag ligt aan het het feit dat de bandnaam Toto begraven is. Ik vind het ronduit slap van de man dat hij niet de blik vooruit richt en ophoudt met dat gezever over Toto. Soit.
Dat gezegd hebbende is het natuurlijk wel zo dat je , als je een album maakt met Joseph Williams en David Paich, dat je dan wel de muscle ( Lukather) en de brains ( Paich en Williams) van Toto bij elkaar hebt.
Het album open met ‘Far From Over’, een rechttoe rechtaan rocker waaraan ook Lukather’s zoon , Trev , zijn steentje heeft bijgedragen als producer en gitarist. Wat dat betreft valt de appel niet ver van de boom. Trev’s laatste bandje Levara had ook al die duidelijke Lukather gitaar signatuur. Maar dat avontuur liep voor Trev op een teleurstelling uit. Levara bestaat niet meer, en dus heeft hij tijd pa te helpen. Ook goed om jezelf te profileren. ‘ Far From Over’ is een obligaat nummer met obligaat gitaarwerk dat niet boeit.
‘Not My kind of People’ dan is inderdaad een Toto nummer geworden. Paich en Williams schreven mee, waardoor er meteen meer melodie en compositorische finesse aan de muziek wordt toegevoegd. De Beatlesque zanglijnen tillen het nummer naar een hoger niveau dan de album opener. De gitaarsolo is er duidelijk een waar wel over is nagedacht. Lekker nummer hoor.
‘When I See You Again’ legt pijnlijk het probleem bloot. Lukather heeft het allemaal nog wel. Hij is een topgitarist , uit duizenden herkenbaar. Zijn teksten echter zijn vaak wat puberaal en weinig doorvoeld. Hij publiceert ze bij een pubilsher onder de naam ‘ Bucket of Pus’ , Ik zie hem zichzelf op zijn knieën slaan van de lol die hij om die naam heeft. Puberaal. Anyway. Als je ‘ When I See You Again’ luistert, dan hoor je dat het er allemaal wel is, maar dat het heilige vuur inmiddels wel op een veel lager niveau brandt. De tijd van Los Lobotomys ligt helaas heel ver achter ons.
Tekenend is het dat het beste nummer van het album , ‘ Take my Love’ niet van de hand van Lukather is, maar gecomponeerd werd door de derde zanger en toetsenist tijdens de Dogz ofOz tour Steve Maggiora. Maggiora geeft Lukather alle ruimte om zijn ding te kunnen doen. Ondersteund door goede achtergrondzang, komen de vocalen van Lukather beter tot zijn recht, en de majestueuze solo kan ademen in een mooi arrangement. Blues. Ouderwets ? Zeker , Het nummer roept herinneringen op aan Gary Moore’s ‘Still got the Blues’ album, dat ook alweer 33 jaar geleden uitkwam.
Het album gaat nog even door met op blues geënte muziek met ‘Burning Bridges. , een heerlijk, bluesy nummer dat Lukather samen met Stan Lynch, de originele drummer van Tom Petty’s ‘Heartbreakers’ componeerde. Ook hier weer meteen een soort van Deja Vu gevoel. Het nummer brengt je meteen terug naar de begindagen van Steely Dan. Heerlijke sound natuurlijk, maar niet echt origineel .
‘Take My Love’ en ‘ Burning Bridges’ trekken het niveau van dit album flink omhoog. En dat was ook wel nodig om niet naast zijn vorige album te eindigen. ‘Bridges’ is een goede AOR album geworden dat zijn uitschieters vind in nummers waarbij de poort opengezet wordt voor bijdragen van buiten de Toto familie, die elkaar inmiddels zo goed kennen dat daar geen verrassing meer van te verwachten valt. Einde van 2023 kunnen we weer allemaal meezingen met ‘Africa’ en ‘Rosanna’ tijdens de Night of the Proms. Heerlijk die zekerheden in het leven.
(7/10)(Mascot Label Group)
