Het was inmiddels alweer zeven jaar geleden dat Bruce Springsteen en zijn E Street Band in ons land hadden opgetreden. Natuurlijk lag dat ook aan de pandemie, want eigenlijk had de huidige tournee al in 2020 moeten plaatsvinden. Dan is 7 jaar ineens een eeuwigheid. Zeker voor iemand als Springsteen die in de jaren ervoor vrij regelmatig met de ene na de andere tour ons land bezocht. Al was het niet bepaald stil in die tussenliggende jaren; Na de reeks akoestische Broadway shows in 2017 en 2018 verschenen er ook drie nieuwe albums. Hiervan was de laatste, het soulcoveralbum ‘Only The Strong Survive’, eigenlijk een soort hobby project. ‘Western Stars’ uit 2019 was echt een soloproject. ‘Letter To You’ uit 2020 was weer een vertrouwde E Street Band plaat, maar met de thematiek van ouder worden en het verliezen van dierbaren. Die thematiek heeft Springsteen bij de huidige tournee centraal staan.
Bij de eerste van twee optredens in de Johan Cruijff Arena (een derde concert in Nederland volgt op 11 juni in Landgraaf) werd vrij duidelijk dat hij bij deze tournee een boodschap wilde overbrengen. Het betekent ook een wijziging van vaste aspecten uit vorige tournees die niet meer worden toegepast. Er worden geen bordjes met verzoeknummers meer aangepakt, en geen mensen uit het publiek op het podium gehaald. Wat wel is gebleven is een onvermoeibare Boss die nog altijd bijna 3 uur achter elkaar een publiek naar zijn hand wist te krijgen.
Energiek werd er begonnen met ‘No Surrender’. Alvast er een statement gemaakt moest worden dat corona ons na al die jaren niet klein heeft gekregen, en we hier toch maar weer met z’n allen stonden. The E Street Band klonk energiek. Ook in het recente ‘Ghost’ wat daarna volgde, en eigenlijk ook gemaakt is voor op het podium. Opvallend was dat er in de eerste helft vooral nummers voorbij kwamen die meer onder fans bekend zijn dan onder het doorsnee hit-publiek. De Commondores cover ‘Nightshift’ was eigenlijk de eerste hit van de avond, terwijl die eigenlijk niet van Bruce is. Opvallend was ‘Kitty’s Back’ van zijn tweede album ‘The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle’ uit 1973. Bruce graafde ik de eerste helft dus vrij diep in zijn backcatalogus. Enthousiast ontvangen werd de door Bruce bekender geworden cover van Jimmy Cliff’s ‘Trapped’. Ook opvallend was de New Orleans achtige rhythm & blues behandeling van het oorspronkelijk akoestische ‘Johnny 99’. Waarin de blazerssectie floreerden. Een mooi sober moment met het recente ‘Last Man Standing’ viel helaas een beetje in het niet in zo’n groots stadion als de Arena.
De grote zegetocht kwam echter pas in de tweede helft toen ‘Badlands’ uitzinnig werd gespeeld en ontvangen. Er kwam een rij klassiekers aan. Helaas viel daarbij ‘Born In The U.S.A’ volledig in het water door de te hard afgestelde bass. Waardoor het was alsof (hoe ironisch in een nummer over de Vietnamoorlog) er een laag vliegende helicopter overvloog. Gelukkig maakte ‘Born To Run’ daarna alles weer goed.
Blijkbaar hadden Bruce en consorten het ook naar hun zin. Want hoe standvastig de setlist ook mag zijn bij deze tournee: Amsterdam kreeg donderdagavond wel een extraatje met de ‘Detroit Medley’, een livefavoriet van oude rock & roll covers. Waarna Bruce alleen op het podium achter gelaten het emotionele ‘I’ll See You In My Dreams’ de avond mooi afsloot.
Het was niet een show met dezelfde energoe die we eerder wel zagen in 2016 op het Malieveld of in 2013 in het Goffertpark. De nog altijd matige akoestiek in de Arena gooide ook wat roet in het eten. Maar toch wist Bruce vooral in de tweede helft weer als vanouds harten voor zich te winnen en het publiek naar zijn hand te zetten zoals alleen hij dat kan. De thematiek mag dan de vergankelijkheid van het leven zijn, maar Bruce en The E Street Band bewezen donderdagavond toch nog jaren vooruit te kunnen.
Springsteen tourt de komende tijd nog door Europa, met als hoogtepunten 2 concerten in het Londense Hyde Park, op 6 en 8 juli.
