Everything but the Girl is een Britse band die in de jaren tachtig en negentig internationale erkenning kreeg. De bandleden, Tracey Thorn en Ben Watt, ontmoetten elkaar voor het eerst aan de universiteit van Hull eind jaren zeventig en begonnen kort daarna samen op te treden. Ze brachten hun debuutalbum ‘Eden’ uit in 1984, waarop hun unieke mix van jazz, folk en elektronische muziek te horen was. Door het succes van het album konden ze uitgebreid touren en een toegewijde schare fans opbouwen. Het duurde echter tot hun radio vriendelijke hitsinglesingle ‘Missing’ uit 1994 voordat Everything but the Girl mainstream succes bereikte. Het nummer werd een wereldwijde hit, bereikte de top 10 in verschillende landen en leverde de band een Grammy-nominatie op.
Gedurende hun carrière bleef Everything but the Girl experimenteren met verschillende muziekstijlen en samenwerken met andere artiesten, waaronder Massive Attack en Todd Terry, en ontwikkelden ze zich geleidelijk aan tot een band waarin electronische muziek, gebaseerd op drum en sounds, geprogrammeerd door Watt de basis werd die de mensen de dansvloer op dwong,
Nu, maar liefst 24 jaar (!) na hun laatste album ‘Temperamental’ is het duo terug met hun nieuw album ‘Fuse’, en wonder boven wonder klinkt EBG daarop actueler dan ooit. Een wereldwijde radiohit als ‘Missing’ zal de band niet meer maken, het is slechts weinigen gegeven zo’ n succes in serie te reproduceren, maar met ’Fuse’ zijn ze er zeker in geslaagd een album te maken dat staat als een huis. Ben Watt heeft consistent hoog niveau muziek afgeleverd, dat niet alleen compositorisch maar ook in de mix staat als een huis. Single en albumopener ‘Nothing left to Lose’ klinkt erg modern, en de stem van Tracey Thorn is door de jaren heen niet verzwakt maar heeft eerder een mooi laagje patina gekregen, die als een aanwinst beschouwd mag worden in dit genre. Heerlijk .
Zoals gezegd is de productie van dit album helemaal af. Samen met sound-engineer Bruno Ellingham, die eerder werkte met Massive Attack , Moby en New Order, weet EBTG de lat erg hoog te leggen. Beste nummers op het album zijn naast ‘Nothing left to Lose’ ook ‘Run a Red Light’, en de afsluiter ‘Karaoke’ is het allerbeste nummer op het album. Een geweldige tekst over een verloren nacht in een karaoke bar, met prachtige vocals en een down tempo track die bij voorkeur beluisterd wordt met de ogen dicht. Beide muzikanten zijn inmiddels zestigers en het is daarom dat ze een prachtige synergie hebben weten te bereiken tussen de perfectie van de moderne muziek waarmee Ben Watt continu bezig is geweest, ook nadat EBTG op non actief ging, en de duidelijke manier waarop zangers Tracey Thorn schatplichting is aan artiesten zoals PJ Harvey, maar ook zelfs een Marianne Faithfull, Nick Cave of iemand als Leonard Cohen op de donkerste momenten zoals op ‘Karaoke’.
Met ‘Fuse’ is Everything but the Girl weer helemaal terug. Of ze live gaat optreden is niet voor de hand liggend, gezien de auto immuunziekte waarmee Ben Watt leeft, maar ‘Fuse’ is misschien wel het beste album dat Everything but the Girl’ ooit maakte. (9/10) (Virgin Music)
