Het negende album van P!nk, ‘Trustfall’, is persoonlijk, serieus, vrolijk, een mengelmoes van genres en bloedeerlijk. Maar origineel en uniek? Dat niet. De Amerikaanse popster doet haar eigen ding, zoals ze haar hele carrière al heeft gedaan. Het siert P!nk. Maar met ‘Trustfall’ weet ze muzikaal niet altijd te overtuigen.
Net als iedereen heeft ook P!nk, artiestennaam van Alecia Moore, de laatste jaren flink wat meegemaakt. Al jaren is P!nk een van de meest openhartige popartiesten. Op ‘Trustfall’ gaat ze een stapje verder. Opener ‘When I Get There’ is een gevoelige ballad over het recente verlies van haar vader. Een mooie start van dit album dat ook voor P!nk een vertrouwensval is.
Maar na deze prachtige piano ballad, pakt P!nk het anders aan. Titelsong ‘Trustfall’ is een popnummer dat zelfs richting dance gaat. Dit laatste is een bijkomstigheid van producer Fred Again. De hitproducer heeft het ook ditmaal voor elkaar gekregen. De titelsong ligt erg lekker in het gehoor en is zeer aanstekelijk. Maar vernieuwend? Nee, dat niet. Een link met monsterhit ‘What About Us’ is snel gemaakt.
Opvallend aan ‘Trustfall’ is de hoeveelheid genres die te horen zijn. De popartiest neemt zelfs uitstapjes naar folk en country. Dit komt met name door haar samenwerkingen waarvan de één beter is gelukt dan de ander. ‘Long Way to Go’ met The Lumineers ontbreekt het aan originaliteit. Het nummer, een opbouwende piano ballad, overtuigd niet. Met name door de mismatch van de zangstemmen. ‘Kids in Love’ daarentegen is wel een schot in de roos. Simpel, maar de samenzang met de zussen van First Aid Kit klinkt goed.
Maar als popartiest kunnen de grote pophits niet uitblijven. Vandaar dat de hulp van Zweedse hitproducers Max Martin en Shellback is ingeschakeld. Samen met hen heeft P!nk ‘Never Gonna Not Dance Again’. De single, die ‘Trustfall’ aankondigde, doet het al een tijdje goed in de hitlijsten. Maar dit is niet het nummer waar P!nk mee wil worden herinnerd. Deze überpopplaat heeft van alles net te veel. Te vrolijk, te aanstekelijk, te poppy en te veel woorden in de titel. Simpelweg overgeproduceerd. Maar fans van Justin Timberlake’s ‘Can’t Stop The Feeling’ zullen het nummer ongetwijfeld grijs draaien.
De tweede helft van ‘Trustfall’ is meer van hetzelfde. P!nk blijft op haar geijkte niveau. Met uitzondering van afsluiter ‘Just Say I’m Sorry’. De samenwerking met Amerikaanse countryzanger Chris Stapleton is sterk, erg sterk. De krachtige vocalen van P!nk op een akoestische gitaar bijgestaan door de hese stem van Stapleton. Het is een prachtige afsluiter van dit album.
Over het algemeen heeft P!nk geen verrassende, muzikale uitstapjes gemaakt op ‘Trustfall’. En waarom ook niet? Het heeft de acht albums hiervoor ook al gewerkt. En opnieuw heeft ze een stadiontour uitverkocht en is ze niet voor niets headliner op Pinkpop. Maar een artiest van dit formaat zou het soms aan mogen durven om wel iets nieuws uit te proberen, inclusief het risico dat het niks is. Misschien op het volgende, tiende, album. (7/10) (Sony Music)
