Reizen, verhalen, herinneringen en vooruit kijken zijn een aantal begrippen die door mijn hoofd gaan als ik luister naar ‘Narrative Vol. 1’, het nieuwste album van Michael Varekamp. Ik heb een aantal van zijn albums in mijn platenkast staan en ook heb ik diverse van zijn optredens meegemaakt. Toen ik de kans kreeg met hem in gesprek te gaan heb ik deze met beide handen aangegrepen. Een afspraak was snel gemaakt en, enige tijd geleden ontmoetten wij elkaar in de Aloha Beachclub in Michaels woonplaats Scheveningen. Het is zijn ‘kantoor’, dat hij ook gebruikt voor zakelijke besprekingen, zo vertelde hij grijnzend.
De muziek op ‘Narrative Vol. 1’ is heel anders dan op albums als ‘Elektra’ en ‘More Elektra’. En dat is niet zo vreemd, want wie Michaels oeuvre kent weet dat hij zich niet in een hokje laat duwen. “Nee, zeker niet. Ik vind het leuk om steeds weer andere dingen te proberen. En als ik met iets bezig ben volgt daar vanzelf iets anders uit. Ik kijk tien, twintig jaar terug in mijn carrière. Op ‘Narrative Vol.1’ komt veel samen: Roots, New Orleans, Miles Davis. Het is allemaal familie van elkaar, alles is leuk.” De collega’s waarmee hij het album heeft opgenomen kennen elkaar al vele jaren en hebben veel met elkaar gespeeld. “Ik ken Erik Kooger (drums, zang) al sinds de eerste dag op het conservatorium. We besloten toen al meteen een bandje op te richten. Samen met Wiboud Burkens (toetsen) en Harry Emery (contrabas) vormen wij met zijn vieren The Legends. Ook met gitarist Jerome Hol werk al vele jaren samen en heb onder meer de beide ‘Elektra’-albums opgenomen.” Het nieuwe album is net als de stad New Orleans zelf een smeltkroes van geluiden en indrukken. Je hoort zowel de muziek van Louis Armstrong als die van Miles Davis, West-Afrikaanse geluiden en Congo Square, een van de plaatsen waar de jazz is ontstaan.
Omdat de muzikanten elkaar al zo lang kennen, groeien de nummers ook tijdens de opnamen. Er zijn componisten die alles precies opschrijven wat de muzikanten moeten inspelen. “Bij ons gaat het anders. Ik kom wel met ruwe schetsen naar de studio. Ter plekke ontstaat dan zo’n nummer door de inbreng van de anderen. Eigenlijk is zo’n nummer een momentopname, tijdens optredens kan het weer heel anders klinken. En bij voorkeur nemen we alles in één take op. Zouden we meerdere opnamen maken dan is het ook weer anders dan de eerste keer.” Er is voldoende materiaal voor een tweede uitgave. Daar wordt nog aan gewerkt en die Vol. 2 zal in het voorjaar 2023 verschijnen. “En dan heb ik nog genoeg liggen van eerdere sessies. Opnamen die het toen niet gered hebben, omdat bijvoorbeeld de ruimte op een album te beperkt was. Net als bij films waar bepaalde scenes eruit geknipt worden. Ook die zou ik nog graag eens uitbrengen.”
Dat Varekamp een veelzijdig artiest is mag bekend zijn. Naast zijn eigen werk schrijft hij onder meer ook filmmuziek en de documentaire Shabu, waarvoor hij de muziek schreef en verzorgde, won onlangs een Gouden Kalf voor de beste lange documentaire van 2022. “Ze zochten iemand die de muziek van de wereld kon maken en kwamen bij mij terecht. Met mijn dochter ben ik naar het gala geweest waar de prijs werd uitgereikt.”
Een van de begrippen die mij bij het beluisteren van het album opviel, was het reizen. Een bijzonderheid voor een jongetje uit Bodegraven, die op school begon met blokfluit. Toen hij Louis Armstrong voor het eerst hoorde, wist hij meteen dat daar zijn toekomst zou liggen. “Trompet spelen, dat wilde ik ook. Van de muziekschool via het conservatorium en van toen af een carrière in de muziek. De muziek greep mij, dat is mijn geschiedenis. De zoon van Thelonious Monk, die ook Thelonious heet en drummer is, met wie ik ooit in een radioprogramma zat, draaide het om en zei dat het komt omdat muziek zo sterk is.”
Tijdens zijn loopbaan heeft hij de halve wereld afgereisd. Met Fra Fra Sound toerde Michael door zowel Zuid- als West-Afrika. Hij heeft in Amerika gespeeld met Branford Marsalis en Lester Bowie, toerde door Japan, Azië, Australië en Europa. “Overal doe je nieuwe indrukken op, leer je nieuwe dingen en die verwerk ik dan weer in mijn muziek. Daarom is reizen zo waardevol. Ooit was ik in Atlanta, Georgia waar een concert niet doorging. We gingen toen bij iemand thuis muziek maken toen een oud dametje, ze moet zeker negentig jaar oud zijn geweest, riep “Yeah man, play it Kansas City style!” Een eye-opener was dat voor me. Ik wist toen zeker, jazz en blues zijn muziek van het volk. Dat is de ware geschiedenis, met verdriet, pijn en ook vreugde.”
Michael Varekamp is altijd bezig geweest met muziek en heeft nooit een ‘normale’ baan gehad. “Naast muziek maken heb ik ook een radioprogramma gehad, toen er nog jazzprogramma’s werden gemaakt. Ook heb ik concerten en festivals georganiseerd. Daarnaast ben ik ondernemer. Ik had betere en minder goede tijden, ook financieel.” Hij wijst naar buiten. “Ik zie het als de branding van de zee hier. Een op- en neergaande beweging. Nu gaat het goed, de volgende keer gaat het wat minder. Maar het blijft leuk. Ik doe het allemaal uit liefde voor de muziek.”
