Na Team William begon het voor Floris De Decker weer te kriebelen. Hij verlangde terug naar zijn gitaar en begon feelgood songs te schrijven naar zijn liefde voor onder andere Mac De Marco, Cindy Lauper, Prince en The Beatles. Een stalker van John Lennon hielp Floris met inspiratie en een bandnaam. Vreemd verhaal? Noem het surrealistisch, noem het weird: het is Cloudy-Oh!
Wie online op zoek gaat naar Cloudy-Oh, ziet doorgaans een gitarist met blauwe haren, modieus gecombineerd met een haarband in de kleuren van regenboog. Dat begint meteen al in de clip van ‘On To Me’, de eerste single van de zojuist verschenen debuutplaat ‘Exactly Where I Wanna Be’. Natuurlijk wisten we wel dat het een pruik was, maar toch moet je even knipperen als je Floris De Decker in werkelijkheid op je laptopscherm ziet… Voor een geanimeerd gesprek over zijn geanimeerde nieuwe band. “Ik besloot om even te stoppen met Team William. En had dus ook een tijdje niets geschreven. En plots… kwam dat gevoel gewoon terug: kreeg ik goesting om iets te maken.” We zitten ergens in 2019 en Floris verlangde terug naar een oude liefde: zijn gitaar. “Ik ben opgegroeid met pure gitaarmuziek terwijl Team William juist erg op de synth was.” En in ‘die andere band van hem’, The Van Jets, speelde hij ook nog eens zeven jaar synths. Het ging dus wel kriebelen. “Ik heb de gitaar wel gemist, ja. Op deze nieuwe plaat staat ook geen enkele synthesizer…”
Foto (c) Cloudy-Oh
Die nieuwe plaat is dus ‘Exactly Where I Wanna Be’, zojuist verschenen, met meer dan prima reacties. Floris schreef zelf alle arrangementen. “Ik vind het een vreselijke woord, maar ik ben het inderdaad: de frontman.” Zijn inspiratie is al even apart, of beter gezegd ‘weird’ als de muziek die het heeft opgeleverd. “Acts als Mac De Marco en zo hebben me geïnspireerd om weer te gaan schrijven. En ik heb ook al jaren een Lennon en Beatles verslaving. Met gitaren en psychedelische klanken en zo.” Maar die inspiratie bedoelen we hier niet, Floris. Die was er al langer, veel langer. “Klopt. Heel specifiek komt de inspiratie van een documentaire over John Lennons eerste plaat. Van die scene met die stalker van John Lennon… Die heeft me echt aan het werk gezet.” En die stalker heet Curt Claudio, hebt u hem ? “Op een gegeven moment staat die Claudio, na een lange reis, bij de deur van John Lennon. Het is echt een creepy dude. Hij denkt allerlei boodschappen te horen in de muziek van Lennon. Maar Lennon, de grote John Lennon, legt dan heel lief uit: “Maar ik maak gewoon liedjes, ik weet zelf niet eens waar die over gaan. Lennon legt zijn schrijfproces heel mooi uit en je ziet die stalker echt zo denken…” Floris trekt een verbaast gezicht aan de andere kant van de WIFI verbinding tussen onze laptops. “Dat is nou zo naïef, zo onnozel. Ik hou van die sfeer en die momenten. In die vibe, in die surrealistische, dromerige stijl wilde ik iets gaan maken.” Floris praat er zo heerlijk enthousiast over, alsof hij zelf de stalker was. Of John Lennon, natuurlijk…”De nummers kwamen al heel vlot en ik heb er snel mensen bij gezocht. Zo is Cloudy-Oh ontstaan.” Dus geen Claudio, maar Cloudy-Oh, want niets is wat het lijkt bij dit Vlaamse viertal. Floris gaat even het rijtje af: “Met bassist Nils Tijtgat speelde ik al samen in Team William. En voor de drums zocht ik iemand die heel groovy en soulvol kan spelen. Want Team William was echt meer indie rock, rechttoe rechtaan.” Het werd de groovy en soulvolle Dennis Mahieu, ook bekend van Rhinos Are People Too. En van Lagüna kwam gitarist Mauro Bentein. “Die is echt heel goed. Hij speelde meteen moeiteloos de weide gitaarlijntjes die ik al had bedacht.” En dat is inderdaad knap…
Tijdens corona heeft de ‘Vlaamse Vier’ gezocht naar de juiste sfeer en klank. “En ik denk dat we die nu wel hebben.” Mooi geperst in de groeven van het vinyldebuut ‘Exactly Where I Wanna Be’. ”Ik had echt zin om een feelgood plaat te maken. Ik ben van nature een melancholisch persoon, denk ik. Maar ik weiger me daarbij neer te leggen. Ik ga er koppig tegenin, tegen die natuur… “Floris zegt het welhaast een beetje stoer en ook trots: “De laatste jaren lukt mij dat steeds beter en ik voel mij regelmatig gewoon goed.” Je ziet op het scherm dat hij het meent. “Ik wilde dat fijne gevoel op plaat laten weerklinken.” Terwijl de nummers juist zijn ontstaan in de minder fijne coronaperiode. “Het was een soort vrolijkheid als protest. En ja, wellicht was de plaat zonder corona een andere richting uitgegaan. Maar geen idee welke.” Is corona toch nog ergens goed voor geweest.
Foto (c) (c) Hanne Torfs
En na corona moest het echt gaan gebeuren. “Eerst de finale van Humo’s Rock Rally. Dat was een mooie start. Daardoor konden we vorige zomer ook veel optreden.” Zo konden onder andere Rock Olmen en de Gentse Feesten genieten van deze typisch Belgische band. Typisch? Misschien heeft dat argumenten nodig. Argument één: “Ik ben inderdaad opgegroeid met bands als dEUS en Soulwax. En uiteraard zit dat ook in hetgeen ik doe…” Argument twee: “Voor buitenstaanders is dat surrealistische iets typisch Belgisch, denk ik. Dat vind ik superleuk en die kant zoeken wij bewust ook op.” Net als de grote Belgische schilders Magritte en Delvaux. Maar ook in de Belgische film en literatuur zijn talrijke voorbeelden te vinden. En dus ook in de Belgische muziek, kijk naar Cloudy-Oh. “Ik vind het heerlijk om te de dubbele kanten te laten zien. En om ons zelf niet al te serieus te nemen.” Dat is ze ook prima gelukt, in tekst en beeld. “Dat ik in een slaapzak in een video kan staan. Zoiets absurds.” Maar daaronder zit ook een serieuze kant: “Ik hoop dat ik daarmee troost kan bieden aan mensen die zelf niet de coolste of hipste zijn. Dat je daar een muzikant in een video ziet staan, gewoon in slaapzak. In plaats van weer een mysterieuze, hippe artiest die zichzelf te serieus neemt. Vroeger had ik er zelf nood aan om helden en artiesten te zien die zich belachelijk durfden te maken. Dat bood troost.”
Floris’ blauwe pruik lijkt eenzelfde vrolijke attribuut als de slaapzak uit de clip van ‘Sleep’. Maar dat is toch niet wat het lijkt… “Ik wilde vanuit het oorspronkelijke personage gaan werken, dus vanuit Claudio. Daarvoor was die blauwe pruik bedoeld.” Serieus dingetje dus… “Maar op het podium gaf het te veel gedoe, met die pruik. Die begon irritant te worden, dus daar ben ik vrij snel mee gestopt. Maar ik blijf het wel een mooi beeld vinden: die blauwe pruik met dat oranje vestje klopt nog altijd met de klank van de muziek. En als ik schrijf, dan denk ik nog altijd via dat personage.” Via de pruik dus…
Foto (c) Koen Wijnant
Hoe surrealistisch ook, ons beeld van Cloudy-Oh lijkt steeds duidelijker vormen te krijgen. Lijkt, want waarom wordt in de bio steeds verwezen naar eighties artiesten Prince en Cindy Lauper? “Prince? Die gitaarklanken en dat gevoel, zoiets pathetisch en emotioneel. Dat steek ik ook wel graag in mijn nummers. En Cindy Lauper, ja, daar ben ik al heel lang fan van. Ik vind haar naïeve manier van popmuziek maken gewoon super.” Hij noemt het zelf niet, maar het lijkt niet toevallig dat juist Prince en Cindy Lauper heel kleurrijk waren. Letterlijk en figuurlijk. Net als Cloudy-Oh dus.
Of Floris zelf wel weet hoe hij zijn nieuwe band kan omschrijven? “Luister maar eens naar onze single ‘On To Me’: qua klank en sfeer is dit echt wat ik wilde. En dan naar ‘Date Me Up, Scotty’, vooral vanwege de absurde tekst en verhaallijn, dat surrealistische.” Twee nummers op een album van twaalf. En die andere tien mogen ook gehoord worden, meer dan dat zelfs. “Dank je. Op plaat wilde ik echt die lazy, groovy klank, maar live gaan we harder. En dat surrealistische trekken daar ook gewoon door. Hoe absurdere dingen op podium, hoe liever.” Binnenkort te zien op Nederlandse en Belgische podia. En ook dan geldt: Noem het surrealistisch, noem het weird: het is Cloudy-Oh!
