Na het enorme succes van het album ‘Paradigmes’ van vorig jaar, en hun succesvolle wereldtournee die daarop volgde, is de Franse uit Biarritz afkomstige band la Femme alweer terug met een nieuw album onder de titel ‘Teatro Lucido’.
Tijdens de optredens afgelopen jaar kondigde de door artiesten als The Sparks, The Velvet Underground en Kraftwerk geïnspireerde band al aan dat het volgende album Spaanstalig zou worden. Was ‘Paradigmes’ nog een mindblowing album dat vooral geschikt is gebleken om grote concertzalen volledig plat mee te spelen, ‘Teatro Lucido’ is een stuk van een geheel andersoortige koek. La Femme toont lef door het succesvolle pad te verlaten en op geheel eigen wijze voor een andere muzikale koers te kiezen, waarmee de band en passant ook even duidelijk maakt veel meer te zijn dan een eendimensionale feestband, al had de oplettende luisteraar dat wel al door.
‘Teatro Lucido’ is muzikaal beïnvloed door de Spaanse en Zuid-Amerikaanse muziek. De band weet heel vernuftig hun eigen invloeden overeind te houden en te vermengen met exotische toonsoorten, ritmes en arrangementen. La Femme adapteert het gebruik van de frygische toonladder, waarin de kleine secunde zorgt voor wat veel mensen herkennen als die typische ‘flamenco’ sfeer. Het album begint met ‘Fugue Italienne’, een muzikale fuga die inderdaad begint als een pastiche van een 18de eeuwse fuga, inclusief castagnetten, maar dan overgaat in de zo typerende door vintage toetsen gedreven La Femme beat. De ideale live opener, waar de band tevens van de gelegenheid gebruikt maakt de muzikale biceps even te flexen. Een verrassende opener.
Een van de hoogtepunten van het album is het nummer ‘Sacatela’, een nummer dat vooral door de meerstemmige zang en de herkenbare beat meteen de connectie maakt met het succesvolle ‘Paradigmes’. Het arrangement is echter veel rijker en geeft blijk van muzikaal vernuft dat de oren verwend. Op ’Y tu te vas’ vechten flamencogitaren, castagnetten en vintage synth sounds om voorrang bij de luisteraar. Ritmische handclaps maken speelse omwegen langs het ritmische thema. Speels, en interessant. De luisteraar wordt continu verrast en dan komt die gitaar weer terug. Heerlijk.
Het titelnummer ‘Teatro Lucido’ grijpt in de basis dan weer terug op de succesformule van ‘Paradigmes’ en zal live een crowdpleaser blijken te zijn. Op ‘Ballade Arabo-Andalouse’ kan je als luisteraar de ogen sluiten en onwillekeurig voel je dan de tramuntana warm over je gezicht strijken. De opbouw is magistraal goed waarbij de blazers steeds meer naar de voorgrond treden en de al eerder genoemde vallende secunde het gevoel van ‘tristeza’ prachtig poneert.
‘Teatro Lucido’ is een gedurfd album, waarop La Femme laat zien een wolf in schaapskleren te zijn. Het imago van feestband en gimmick wordt ten overstaan van iedereen en vol vertrouwen afgeworpen. La Femme is here to stay en staat zo te horen pas aan het begin van een lange carrière die hopelijk nog vele verrassingen zoals dit album in petto heeft. Luisteraars die een vervolg op ‘Paradigmes’ verwachten zullen teleurgesteld zijn. Spaanse muziek-puristen zullen ongetwijfeld ernstig in de war zijn na het beluisteren van dit album, want: wat doen die synthesizers in hun flamenco? Ben je echter bereid om je oren de vrijheid te gunnen die ze verdienen, dan zou je zomaar verrast kunnen worden door La Femme, en heb je echt geen excuus meer om ze een volgende keer live te gaan zien. (8/10) (Idol)
