Peter Hesslein is een van de oprichters van ‘Lucifer’s Friend’. Dat was een Duitse band die zichzelf in haar Wikipedia betitelt als een van de grondleggers van ‘doom metal’ Dat valt allemaal erg mee, luister maar eens naar hun laatste album ‘The last Stand’ uit 2021. Spinal Tap meets Europe zeg maar. Als je anno nu deze muziek nog maakt dan zet je jezelf toch wel een beetje voor schut. Doom Metal is het al zeker niet.
Anyway, de gitarist van deze band heeft nu het derde deel van zijn ‘Nightdrive’ -trilogie uitgebracht. ‘Nightdrive 3’ is een album dat in ieder geval een glimlach op je gezicht zal toveren. Het ‘artwork’ om te beginnen. In elkaar gebasteld door iemand die net twee weken photoshop für Anfänger heeft gevolgd in een diep in Sleeswijk-Holstein weggestopt dorp. Bravo.
Rock, heavy, doom of welke vorm van metaal is niet aanwezig, het album bestaat uit maar liefst 16 tracks die je geen twee keer hoeft te horen. Het is een soort van achtergrondmuziek voor een Duitse krimiserie uit de jaren zeventig, waarin een bejaarde speurder in een grijze gabardine jas, rijdend in een BMW uit de 7-serie moorden op blonde miljonairsvrouwen oplost. ‘Sunset Drive’, een veelbelovende titel toch doet mij helemaal steil achterover slaan. Dat rifje is een vrijwel exacte kopie van het nummer ‘Guerilla’ van de Senegalees/Franse band Touré Kunda. In de francophonie toch een erg bekend nummer. Dat Peter Hesslein ook maar van Touré Kunda ooit gehoord heeft lijkt mij onwaarschijnlijk, maar zeer frappant is het zeker.
‘Going South’ dan. Een voorgeprogrammeerd latin ritme nodigt uit tot een kek stijldansje in de huiskamer. Hesslein speelt er geheel in stijl een goed verzorgd gitaarlickje van kleuterklasniveau overheen. Variatie? Nooit van gehoord. Prima muziek voor de bij de lottoballentrekking op een regionale televisiezender. Een titel als ‘In the Fast Lane’ draagt in principe de belofte van opwinding met zich mee. Het tempo wordt wat omhoog geschroefd. Dat was het dan qua opwinding. De saaie gitaarpartij wordt nu zelfs gedubbeld. Twee keer zoveel gitaar. Wow.
‘A few more hours’ dan. Een akoestische gitaar in het intro dit keer. Er zijn geen woorden voor te vinden om de niets omvattendheid van dit werkstuk te beschrijven. Als je deze man als gitarist op je bruiloft zou hebben staan, dan betaal je hem wat extra’s om naar huis te gaan. Er zit werkelijk nul muzikaliteit in deze muzak. Geen enkele variantie, nul spanning, geen dynamiek. Werkelijk helemaal niets. Je begint je af te vragen hoe deze man ooit het doom metal genre heeft uitgevonden.
En het gaat maar door met die kitsche muzak. Alsof Richard Clayderman gitaar heeft leren spelen. Je ziet de man gewoon staan met zijn gitaar. Met zacht geföhnde haren, een spot van achteren om hem uit te lichten en een rookmachine. Dit album is alles wat muziek niet moet zijn. Gefröbel van een hobbyist. Leuk voor een talentenavond in een buurthuis, misschien. ‘Nightdrive 3’ is lift muziek. Muziek voor een lege lift. Muziek die uitgaat als iemand instapt en pas weer aangaat als iedereen is uitgestapt. (2/10) (Lucifer’s Records)
