De Zeeuwse band Racoon speelde op zaterdag 26 november voor een uitverkocht huis in de Muziekgieterij in Maastricht. Twee etages vol mensen van allerlei pluimages. Alle genders, zonen, dochters, vaders moeders , opa’s en oma’s. Van niet meer zo jong tot zo jong dat je je zorgen maakt of zo’n kind niet met een eeuwigdurende tinnitus terugkeert naar huis en voor de rest van het leven slaapproblemen heeft door dit goedbedoelde cadeau. Iedereen voelt zich dus aangetrokken tot de muziek van Racoon.
Racoon bestaat inmiddels 25 jaar en de band heeft in die tijd met niet aflatende inzet gebouwd aan een, inmiddels indrukwekkende te noemen, carrière. Als Racoon een voetbalelftal zou zijn, dan zouden ze de laatste jaren met zekerheid continu in het linkerrijtje bovenaan van de Eredivisie hebben gespeeld. De laatste keer dat Racoon in de Muziekgieterij speelde was op 13 april 2018, niemand had nog van corona gehoord, en Racoon was nog gewoon een Engelstalige band. Nu vieren ze grote successen met hun Nederlandstalige album ‘Spijt is iets voor later’, waarmee ze nu dus voor de eerste keer naar Maastricht kwamen.
Voordat Racoon echter kwam spelen was het podium een half uurtje voor zangeres Irene Hin, die samen met haar broer Jelle op gitaar een aantal van haar liedjes kwam zingen. Irene zal waarschijnlijk wel het next big thing in de Nederpop gaan worden, want ze is inmiddels getekend door Sony, niet geheel toevallig ook het label van Racoon. Irene mocht dus warmdraaien en vast het publiek aan haar laten wennen voor als begin volgend jaar haar debuutalbum uit zal komen. Irene heeft ooit meegedaan in Team Waylon bij het vooral door aanrandingen bekend staande tv-programma the Voice of Holland. Ze zou iets hebben gehad met ene Tony Junior van the Bachelor, maar daar is mij het fijne van onbekend. Irene verscheen in een outfit op het toneel, alsof ze in Las Vegas kwam optreden in het MGM Grand. Wit zwarte cowboylaarzen en veel plastic polyester, en enorme oorbellen met haar naam groot eraan, opdat we die niet zouden vergeten. Muzikaal kwam het allemaal niet zo heel erg over. Jelle kon niet zo heel erg goed gitaar spelen, en Irene kwam regelmatig lucht tekort en dan ging ze haast naar adem happend en valse lucht trekkend toch door. Best heftig. Ze speelde net als Racoon liedjes over haar familie, een hertaalde versie van Natalia Imbruglia’s ‘Thorn’ en haar eerste single ‘Rode leren Jas’. Als ze straks meer gepromoot gaat worden zal ze het commerciële gat opvullen tussen Roxeanne Hazes en Suzan & Freek. Het zal wel voldoende goed komen met Irene. Ik maak me meer zorgen over Jelle.
Racoon trapte hun optreden af met ‘Lost a tooth’. De inmiddels uit duizenden herkenbare speelstijl van gitarist Dennis Huige, gecombineerd met de eveneens erg herkenbare stem van Bart van der Weide wist meteen de aandacht van het Maastrichtse publiek te vangen en vast te houden. Bart van der Weide was erg goed in vorm in Maastricht. Vastgesteld moest worden dat de man door de jaren heen beter gaat zingen. Hij ontwikkelt zich steeds meer tot een zanger die ook in de nuances zijn weg weet te vinden, technisch beter wordt en in presentatie zichzelf kan zijn. Authenticiteit weet altijd de weg naar de harten van het publiek te vinden.
De band stapte meteen over op een paar nummers van ‘Spijt is iets voor later’. ‘Het is al laat toch’ spoorde het Limburgse publiek, zonder aandrang, aan tot meezingen. Het nummer is in korte tijd een classic geworden in het Nederlandse taalgebied. Bart vertelde over zijn vader, de vriend van zijn vader, zijn zussen, zijn verlies en zijn liefde. Duidelijk was dat deze universele emoties in de zaal breed herkend werden. Als observator viel op hoeveel mensen hun emoties bij met name het Nederlandstalige werk van Racoon weliswaar bij zich wilden houden, maar op vele plaatsen in de zaal was de emotie zichtbaar en bij tijd en wijle voelbaar. Tranen vloeiden en mensen werden geraakt. Geen mens met een hart bleef onberoerd door de muziek van Racoon.
De band stond muzikaal als een huis en duidelijk is dat deze band zo op elkaar is ingespeeld dat ze konden genieten op het podium en zonder terughoudendheid konden spelen. Het materiaal was als was in hun handen. Manu van Os, toetsenist en bij sommige nummers op de bas spelend, verdiende ook nu weer een applaus. Zijn bijdragen waren smaakvol en verrijkten de arrangementen van de band. Op een nummer als ‘Hold me Down’ legde Van Os een basis neer die het nummer een nieuw smoel gaf, een verfrissende make-over. Wanneer zien we hem nu ook als vast bandlid opgevoerd worden? Racoon kan niet zonder hem.
Naar het einde van de set kwamen de krakers zonder genade opeenvolgend. De mensen konden er niet genoeg van krijgen en genoten met volle teugen. Ze klapten en zongen mee, precies zoals Bart het wilde. Lekker als die energie zo op en neer gaat.
Met ‘We willen meer Meneer’ en ‘Boy Breaks Heart’ nam de band afscheid van het publiek in Maastricht. Een ovationeel applaus was hun deel. Racoon speelt volgende week nog in Alkmaar en neemt dan een break. In april 2023 zijn ze weer terug op het podium.
