Begin maart 1983 stond de Duitse band BAP met de, in Keuls dialect, gezongen single ‘Kristalnaach’ op de achtste plaats in de Nederlandse top 40. Een unicum dat zich nooit herhaald heeft. BAP heeft hierdoor echter ook in Nederland een kleine, maar trouwe groep volgers aan zich weten te binden.
BAP, later omgedoopt naar ‘Niedeckens BAP’ weet in Duitsland al meer dan vier decennia lang, jaar in jaar uit de grootste stadions en concertzalen te vullen. Kunstenaar, schrijver,dichter, liedjesschrijver en zanger Wolfgang Niedecken is al vanaf de eerste dag de frontman van de band. In 2021 vierde hij zijn zeventigste verjaardag.
Nu is de band weer opnieuw op tournee om het album ‘ Alles Fliesst’ te promoten. De zoveelste incarnatie van de legendarische band, met naast Niedecken nog oudgedienden Werner Kopal op bas en Michael Nas op toetsen speelde op zondag 13 november in Düsseldorf, reden genoeg dus om eens de grens over te wippen.
De Mitsubishi Electric Halle in Düsseldorf heeft een capaciteit van ruim 7000 bezoekers en die waren er vrijwel allemaal. BAP is door de jaren heen deel geworden van het Duitse culturele erfgoed op een manier je goed kan vergelijken met de status die Golden Earring heeft in Nederland.
Het concert begon al om 19.00 uur. Deutsche Gründlichkeit waarschijnlijk. Vroeg uit, vroeg thuis, morgen moet iedereen immers weer aan het werk. Licht cynisch klonk Frank Sinatra’s ‘It was a very good year’ vanaf tape als opener door de hal. Natuurlijk was het een verwijzing naar Wolfgang Niedecken die in de herfst van zijn leven terugkijkt op de liefdes die hij heeft gehad, de avonturen die hij met BAP heeft meegemaakt. Een tournee door de DDR, spelen in China, zijn humanitair project in Uganda. Een leven als een mooi gerijpte fles wijn, die nu op zijn best is. In Duitsland is Niedecken, terecht, een icoon geworden.
De band trapte het concert af met ‘Huck ess sing Band en der Stadt’, een lekkere rocker, en de zaal was eigenlijk meteen om. Düsseldorf ligt maar een kleine 40 kilometer van Keulen, dus dit optreden was een halve thuiswedstrijd. Niedecken is oud geworden, maar zijn energie en charisma spatten nog steeds van de bühne af. De man is, zoals gezegd een levende legende.
‘Jenau Jesaat’ dan van het laatste album ‘Alles Fliesst’. Op het podium rockte de band vanuit stilstand 10 meter de lucht in. Gedragen op de blazerssectie stond tijdens de eerste tien minuten van het concert de hele zaal al te dansen en te zingen. Zeldzaam.
Niedeckens Bap kwam naar Düsseldorf met maar een doel. Hetzelfde doel dat de band al meer dan 40 jaar heeft. Elke zaal moet plat. Niedecken en trawanten kennen de receptuur. ‘Waschsalon’ van het uit 1981 stammende album ‘Für usszeschnigge’ bleek nog altijd een recept om aan het begin van een concert alle weerstand te breken. Wat een feest.
Het geweldige aan een instituut al BAP is dat de band zo’n grote catalogus heeft, dat elke show een greatest hits show wordt. ‘Alexandra, nit nur du’, uit 1984 werd woord voor woord meegezongen. De arrangementen mogen anno 2022 dan niet meer zo hard rockend zijn als in de tijd dat gitaargod Helmut Krumminga de gitaar in de hand had, maar het werk van Ulrich Rode op gitaar is veelzijdiger. De man rockt, maar kan ook klein spelen. Zijn vrouw Anne de Wolff, die als multi-instrumentaliste bij BAP samen met hem deels verantwoordelijk is voor de muzikale directie, heeft BAP samen met Rode verder geholpen in de muzikale ontwikkeling. BAP is meegegroeid met haar fans en bespeelt tegenwoordig het volledige palet van rock tot kleinkunst, een prestatie op zich.
Het concert bleek een tijdreis te zijn. Van de prachtige akoestische ballad ‘ Paar Daach Froher’, via de uit 1982 stammende classic ‘Jupp’ over een dakloze aan de zelfkant van de samenleving in een tijd waarin we pas echt een economische recessie hadden. Toen de band dan langzaam maar zeker richting einde set ging trokken ze een blik meezingers en crowd pleasers open die het publiek zich nog lang zal heugen. ‘Aff und Zoo’ de reggae pastiche waar op het origineel nog de helaas veel te vroeg in 2003 overleden BAP percussionist/zangeres Sheryl Hackett meespeelde liet niemand onberoerd. Meezingers ‘Nehm mich mitt’ en Bap’s grootste hit ‘Kristalnaach’ deelden de definitieve genadeklap uit.
De band stond met zoveel plezier te spelen. Niedecken oogde weliswaar wat fragieler, maar bleek nog steeds in staat om zijn BAP te leiden en tot grote hoogten te stuwen. De set werd afgesloten met ‘Arsch huh, Zäng ussenander’, dat al decennialang het lijflied is van de anti racisme beweging in Keulen. Wolfgang Niedecken in zijn rol als activist en rocker. Hij stond waar hij moest staan, waar hij zich thuis voelt, waar hij geen onzekerheid kent. Omringd door zijn muzikanten. Alles klopte.
Niedeckens BAP verliet het podium, wetende dat het publiek niet genoeg krijgen kon. ‘Zugabe!’ golfde door de concertzaal. Natuurlijk kwam de band terug. Ze konden makkelijk nog een volledige set spelen, en eigenlijk deden ze dat ook. Er waren nog genoeg classics en publieksfavorieten die nog niet gespeeld waren! ‘Verdammp lang her’ , ‘Do kansst Zaubere’, ‘Rita, mir Zwei’ , ze werden allemaal gespeeld. Een BAP concert is nooit een teleurstelling. Niedecken en kompanen geven altijd alles. Ook in Düsseldorf was dat weer zo.
Niedecken sloot af met ‘Wenn am ende des Tages’ een opmerkelijk poëtisch en retrospectief nummer van het meest recente album.
“Wenn ahm Ende des Tages,
die Sonn em Meer versink,
alles jesaat un jedonn ess,
frööht mer sich och,
wat ei`ntlich övvrisch blieht.Deshalv: Leb`deine Tage,
leb`dein Leben im Jetzt.
Denn nur die Zeit, die wir uns nehmen,
ess die Zeit, die uns tatsächlich jet jitt,
wirklich jet jitt.”
Het publiek gaf dank aan deze hele grote meneer die bij velen in het publiek al decennia als hun muzikale gids meeloopt in hun leven. Dank voor een leven vol muziek. Ik ben bang dat Niedecken met de keuze voor de laatste song aangeeft dat dit wel eens zijn laatste tournee kan zijn. Wat dan overblijft? In ieder geval een mooie herinnering aan alweer een fantastisch optreden van Wolfgang Niedecken, met zijn BAP
