Een nieuw album van collectief Snarky Puppy is altijd weer een belevenis. Zeker vanaf het doorbraak-album ‘GroundUP’ uit 2012 heeft het geesteskind van bassist Michael League de wereld vaak versteld doen staan met hun verfrissende, innovatieve en zeer muzikale kijk op muziek. Om hun muziek te duiden wordt vaak dan maar de term ‘fusion’ gebruikt. Waarom dat in het geval van Snarky Puppy de lading niet dekt zal ik proberen te vertellen in deze recensie. Het nieuwe album heet ‘Empire Central’ en telt maar liefst 16 tracks.
Snarky Puppy heeft zich bij de opnamen van dit album een uitdaging gesteld. ‘Empire Central’ werd in de loop van acht nachten opgenomen voor een live-in-studio publiek in Dallas’ Deep Ellum Art Company. ‘Empire Central’ bestaat uit geheel nieuwe tracks die sterk beïnvloed zijn door en een eerbetoon zijn aan de stad waar de groep werd geboren nadat ze werden gevormd tijdens hun studie aan het legendarische jazzprogramma van de University of North Texas.
De plaat bevat ook het laatste opgenomen optreden van jaren ’80 funk pionier en Snarky Puppy’s muzikale Godfather Bernard Wright, die op 58-jarige leeftijd tragisch overleed kort na de opnamesessies van Empire Central. Als je jezelf tijdens en na het beluisteren van dit album dus realiseert dat je naar een ‘one take live’ opname zit te luisteren dan rest niets anders dan een diepe, diepe buiging voor zoveel muzikaliteit en vakmanschap.
Met een line-up bestaande uit drie gitaristen, vier toetsenisten, twee koperblazers, twee rietblazers, een violist, meerdere percussionisten en drummers en bandleider Michael League op bas, breidt Empire Central het brede scala aan invloeden van het collectief uit, waaronder blues, hardrock, klassieke soul, moderne gospel, funk, new tech, fusion en jazz. In de recensie van de eerste van de acht Deep Ellum optredens van de band waaruit de plaat is samengesteld, schrijft een Amerikaanse krant dat “in klassieke Snarky Puppy mode, de nieuwe tunes zigzaggen met laser precisie tussen jazz, funk en wigged-out prog-rock.” Daar hebben ze zeker gelijk in , maar naar mijn mening doet zelfs deze complimenteuze nuchtere constatering niet voldoende eer aan het meesterwerk dat hier door Snarky Puppy is afgeleverd.
Het album brengt het beste van alle genoemde muziekstijlen samen, dat staat vast. De band doet dat echter altijd vanuit het funk-idioom op dit album. De basis voor elke track is de groove. League op bas, legt met percussie en drums een dwingend kader op aan de muzikanten die dit allen samen invullen als maakten ze samen een schilderij, waarvoor de basislaag al vast ligt. Wat dan gebeurt is niet alleen fusion, het versmelten van stijlen tot nieuwe muziek, nee Snarky Puppy bereikt op dit album pure synergie. De som der delen wordt groter dan de mathematische optelsom die eraan ten grondslag ligt.
Luister naar ‘Bet’ , misschien wel het beste dat op dit album staat. Het perfecte samengaan van funk en rock, waaraan heel geniaal scheuten jazz wordt toegevoegd. Sluit je ogen bij de magistrale tenor sax solo, volg de bas die eronder gaat dansen en de ritmegitaar die tegendraads weerstand biedt maar je gewoon meeneemt. Buitenaards goed is dit. Bij vlagen zoeken mijn hersens vergelijkingsmateriaal in het beste dat bijvoorbeeld de GRP Records Catalogus vroeger te bieden had. Dit is zoveel beter en completer. Voordat ‘Bet’ je loslaat moet je nog zo’n waanzinnig goede toetsen solo zien te overleven. De percussie, de break, het houdt niet op. Geniaal.
‘Take it!’ de laatste opname met toetsenist Bernhard Wright, is het tweede hoogtepunt van ‘Empire Central’ dat het verdient om uitgelicht te worden. Op deze track komt precies weer naar voren waarom veel op het album zo’n GRP feel heeft. Wright werd al in 1981 getekend door het legendarische fusion label van Dave Grusin en Larry Rosen en was eigenlijk vanaf het begin een van de quintessential artiesten daar die de blend van fusion, hip hop en jazz naar een hoger niveau tilde. ‘Take it!’ is in zijn geheel opgebouwd uit in de basis twee zich repeterende ritmische figuren. Vervolgens krijgt de rest van het ensemble daar zoveel lucht en ruimte op om ermee aan de haal te gaan dat het een groot feest wordt. De groove wordt almaar dwingender en de hele track gaat alleen maar in crescendo naar steeds grotere hoogten. Wat een kick moet dit zijn geweest voor de muzikanten. Als luisteraar rest niks anders be- en verwondering en ultiem respect voor dit vakmanschap. Bernhard Wright kwam in mei van dit jaar om na een verkeersongeval in Dallas. Dit is zijn laatste opname. Wow, gewoon Wow.
Het heeft geen zin om alle zestien tracks te gaan bespreken. Dat voert te ver. Maar de beschrijving hierboven van dit album zal duidelijk maken dat we hier met een heel bijzondere release te maken hebben. ‘Empire Central’ is zonder enige twijfel het beste album van 2022 tot nu toe. Geniaal is de enige juiste typering. Snarky Puppy is wederom boven zichzelf uitgestegen. Een 10 wordt niet gegeven. Of een album voor de eeuwigheid is, wordt enkel en alleen door het publiek bepaald. Maar ‘Empire Central’ is dan wel een heel dikke 9, dikker kan niet. (9/10) (Membran)
