Muziekliefhebbers, en zeker liefhebbers van de betere fusion en jazzrock kennen de Amerikaanse gitarist Robben Ford zeker. Als solo-artiest of als een van de oorspronkelijke Yellowjackets, of als begeleider van kunstenaars als Miles Davis, Joni Mitchell of Beatle George Harrison. Als muzikant is Robben Ford van alle markten thuis.
Op 30 september brengt hij een tweede album uit, dat hij samen met saxofonist BIll Evans opnam. Verwar deze Bill Evans niet met de legendarische pianist met dezelfde naam. Toch is deze Bill Evans ook geen kleine jongen, want naast het eerdere album ‘The Sun Room’ dat hij al samen met Robben Ford maakte, tourde hij al, of nam hij albums op met artiesten zoals Herbie Hancock, John McLaughlin, Mick Jagger, Randy Brecker en Steve Lukather. Voorwaar een palmares waarmee elke muzikant voor de dag zou willen komen.
Nu dus onder de titel ‘Common Ground’ een tweede album van Ford en Evans samen. Het album telt 9 titels die iets minder dan een uur muziek opleveren. Qua stijl is het een behoorlijk divers album geworden. Het begint met regelrechte jazzrock op ‘Every Ready Sunday’ waar Ford een zwaar fundament legt van rockgitaar. Evans soleert hierop op een bijna Brecker achtige wijze. Ford neemt de solo op geheel eigen wijze over. Qua feel doet het denken aan later Miles Davis werk zoals op een album als ‘Aura’ waarop Miles samenwerkte met componist trompettist Palle Mikkelborg. Inmiddels dus ‘classic fusion’. Toch klinkt het hier totaal niet gedateerd, mooie compositie ook.
‘Common Ground’, de titeltrack kent een vocale bijdrage van de Duitse zanger Max Mutzke. Deze zouden we ons nog kunnen herinneren als de Duitse deelnemer aan het Eurovisie songfestival in 2004. Hij werd daar achtste. Hoe deze popzanger op dit album terecht komt mag een raadsel zijn. Het zal waarschijnlijk te maken hebben met het feit dat zijn broer Menzel Mutzke die een mooie carrière als jazztrompettist heeft. De track is uptempo, funky en soulvol, commercieel interessant en daardoor de meest toegankelijke track van dit album. Het is meteen ook de vreemde eend in de bijt.
De rest van het album is namelijk wel degelijk een echt jazz-album. Mooie arrangementen, waarbij het gitaarspel van Ford vooral dienend is en de ruimte geeft aan de mooie melodieën die Evans op zijn sax speelt. Daarmee is niet gezegd dat hij niet af en toe zijn muzikale biceps flext, al is dat op dit album meer in de prachtige harmonieën, dan met gespierde, overstuurde solo’s. Op het laatste nummer ‘Tthe Little Boxer’ is Ford dan weer erg goed op dreef. Zeer smaakvol gitaarspel.
Omdat het album fusion van allerlei kanten verkent, zonder vernieuwend te willen zijn, is het vooral een ambachtelijk album vol met erg mooie muziek. Het luistert lekker weg. Het deed me bij momenten denken aan de oude GRP sampler cd’s die bedoeld waren om het bredere publiek met de GRP catalogus kennis te laten maken. In die zin is ‘Common Ground’ zeker geslaagd. Helaas is het album onvoldoende inventief en sterk om een blijvende indruk achter te laten. (7/10) (V2)
