De Australische singer-songwriter Stella Donnelly heeft afgelopen week haar tweede album ‘Flood’ uitgebracht en dat mag niet ongehoord en onopgemerkt voorbijgaan aan de liefhebbers van de betere popmuziek. Met een stem die bij vlagen doet denken aan die van Suzanne Vega in haar beste dagen, maar met liedjes die veel beter zijn weet Donnelly eigenlijk al meteen de luisteraar voor zich te winnen. Als je dan enkele draaibeurten verder bent, dan is de kans groot dat Donnelly er een nieuwe fan bij heeft. Wat een ontzettend goed album is dit!
De productie is helder, poppy, met de stem misschien wel wat heel erg vooraan in de mix, na twee nummers ben je ook daaraan gewend en je kan wel overal over zeuren. Elf nummers lang neemt Stella de luisteraar mee langs een veelheid aan, meest introspectieve, onderwerpen die ondanks de zwaarte van de onderwerpen toch vaak opvallend open gebracht worden. Opener ‘Lungs’ trekt je meteen het Donnelly universum in met aanstekelijke, over elkaar heen buitelende vocalen. Vergis je echter niet, het is een venijnig lied over mensen die uit hun huis gezet worden vanwege asbest. “Long live the asbestos on the rental”, hoorde ik nooit eerder in een songtekst.
In het donkere en zware ‘Oh my, my’ verwerkt Donnelly het overlijden van haar grootmoeder. Niet vaak greep zo een eenvoudig lied mij zo bij de kladden. Donnelly weet meer durf en expressie in haar stem te uiten als voornoemde referentie Suzanne Vega. Filmisch welhaast, in zwart wit, vervaagde beelden van een verlaten dorpje en een huilbui onder de douche. Kippenvel. Haar hele album kent geen zwak moment. Ik wil nog een hoogtepunt er uitlichten. ‘Underwater’, over een een giftige relatie, je luistert er als vanzelf gevangen naar, als zit je in een hoorspel.
“You drew back the curtain on my adolescence
And condemned me to my working life”
Gedragen door piano geeft Stella Donnelly zichzelf volledig bloot. Als je dit op deze manier kan, maar zeker ook durft, dan is er sprake van kunst. Kunst? Ja! Stella Donnelly gebuikt haar muziek om je emotioneel te raken, je laat nadenken, je geest uit balans te krijgen. Kunst dus. Het gehele album is dus van uitzondelrijk hoog muzikaal en artistiek niveau. Toch zal ik niet de 9 geven, voor mij het hoogst mogelijke. Wat namelijk ontbreekt is vernieuwing, innovatie waardoor je helemaal ingepakt zou worden. Nu is het ‘gewoon’ een van de allerbeste albums die dit jaar tot nu toe zijn uitgekomen. (8/10) (Secretly Canadian)
