Nashville Pussy, opgericht in 1997, predikte haar sleazy evangelie de afgelopen decennia aan de zijde van Motörhead in elke rockbuitenpost van Azië tot Europa en weer terug.
Opgegroeid op een dieet van Marshall stacks, Gibson gitaren, Jack Daniels en wiet, zijn de mannen en vrouwen van Nashville Pussy de muzikale bastaardnakomelingen van de vuilbekkende, demente Hillbilly ijscoman Blaine Cartwright en het tractor-rijdende, naakt-kunstschool-model en gitaar wonderkind Ruyter Suys. Nashville Pussy kreeg al snel de reputatie van ‘AC/DC met een vrouwelijke Angus’ door Ruyter’s blues-meets-punk uitzinnige gitaarsolo’s en Blaine’s hilarische ‘jailhouse nursery rhyme’ teksten.
De bassiste van de band, Bonnie ‘Bon’ Buitrago, begon als een tienerfan van de band die stiekem optredens binnensloop, vastbesloten om de sprong te maken van publiekslid naar lid van de band door haar vak op bas onder de knie te krijgen. De uit Atlanta afkomstige ex-landbouwer Ben Thomas op drums is al snel bekend geworden om zijn showmanschap, precisie en algehele sensualiteit achter de kit.
“Wij zijn het vuile geheimpje van de rock-‘n-roll, we overleven muzikale trends waarvan we niet eens wisten dat ze bestonden”, zegt Suys. “Meer dan ooit heeft iedereen behoefte om te ontsnappen naar een plek waar ze kunnen doen alsof het ze geen reet kan schelen, hun haar los kunnen laten en luid, zweterig en vies kunnen worden. Nashville Pussy biedt dat pretentieloze toevluchtsoord. Iedereen is welkom – maar verkleed je niet, want het wordt smerig.”
Tot zover de band, nu over het concert uit de Europese tour. De Groene Engel viel de eer te beurt om het enige concert in Nederland van Nashville Pussy te faciliteren. Na deze avond doen ze tot en met 2 juli een groot gedeelte van Europa aan om daarna via Austalië in de USA hun tour te vervolgen.
Nashville Pussy staat voor vuig, ruw, hard en zeggen wat er op je hart ligt zowel in de intermezzo’s als in hun songteksten. De setlist en het de naam van hun meest recente album ‘Eaten Alive’ laten niets te raden over waar hun teksten vooral over gaan. Een selectie uit het genoemde album maar ook van ‘Pleasseto Eat You’, een album uit 2015.
Het was warm in de Groene Engel tijdens de support act van Hell Driver, een ruige rock band met een lange historie. Het was de juiste opwarmer voor de headliner. Zoals gezegd het was warm, maar het werd super heet in de Engel bij het opkomen van Nashville Pussy. Het geweld van Ruyter Suys en de manier waar op zij de gitaar bespeelde maakte dat vanaf de eerste noot de spreekwoordelijke toon werd gezet. Wat wil je met openingsnummers als ‘Struttin Cock’ en “Piece of Ass’. Het drumwerk van Ben Thomas en de baslijnen van Bon Butrago versterkten het spel van Ruyters op fabelachtige wijze. Waar Ruyter vergeleken wordt met Angus Young, kan je Bonnnie qua performance vergelijken met Robert Trujillo. Met recht een bassiste met ballen die zeker niet op de achtergrond haar partijtje staat mee te spelen.
Dat ze opgegroeid zijn met drank en drugs werd ook wel duidelijk tijds de show. Blaine Cartwight speelde met het publiek en voor wat wiet. Ze waren immers in Nederland en daarom wilde hij nog wel een nummertje spelen. Ruyter had de fles Jack Daniels bij de hand en speelde daar ook gitaar mee. Soms een slok nemend en daarna uitspuwend als een vuurspuwer. Alles in het teken van de show en een uitdrukking van hun levensstijl: Ruig en vuig. De show was waanzinnig, de muziek kwalitatief hoog. Als afsluiter van het concert werd nog een wijze les gegeven met ‘Pussy is not a Dirty Word’ en als toegift twee boodschappen ‘ Keep on Fuckin’ en ‘Go Motherfucker Go’ en dat gebeurde dan ook, althans het laatste. Ruig en vuig, nogmaals, maar zo gaaf. De andere kant van deze ruige bandleden was echter wel dat ze zich na hun optreden mengden in het publiek om hen hun dankbaarheid te tonen en met ze in gesprek te gaan op het late, maar nog warme terras van De Groene Engel.
Foto’s (c) Rob Verbrugge
