Eindelijk werd het geduld van het Limburgse popmuziek minnende publiek beloond. Grenswerk Venlo, het regionale poppodium met de mooie, gebalanceerde en prikkelende programmering bracht afgelopen donderdag dan eindelijk de ‘Soul Roots at its Finest’ van de uit Portland Oregon afkomstige band The Delines.
De band rond de succesvolle roman- en liedjesschrijver Willy Vlautin en zijn muze, zangeres Amy Boone, brak in 2019 door met hun album ‘The Imperial’. Een waar meesterwerk dat op enorm veel bijval kon rekenen van de mondiale muziekpers en waarmee de band erin slaagde vooral in Scandinavië, Duitsland en Nederland een groeiende groep muziekliefhebbers aan zich te binden. Geen muziek voor iedereen, maar voor de liefhebbers een warm bad van soulvolle zang, tragische verhalen en prachtige, cinematografische arrangementen van de hand van trompettist, pianist Corey Gray.
Begin dit jaar kwam de langverwachte opvolger ‘The Sea Drift’ uit, waarop de band zichzelf verder ontwikkelt en verdiept. Wederom geen al te makkelijke plaat, maar een die zichzelf pas na meerdere draaibeurten steeds meer prijsgeeft.
Als voorprogramma speelde het Nederlandse trio Woolf. Marieke Smit, Mylène Berghs en Ellen Tackenkamp vormen samen het trio dat totaal onversterkt optrad voor een microfoon. Lekker oldschool, in deze tijd echter niets anders dan een leuke gimmick. Vocaal stonden ze hun mannetje en er kwam geen noot voorbij anders dan spatzuiver. Complimenten. Hun muziek vindt zijn inspiratie in de muziek van Crosby, Stills, Nash & Young. Dat is voor de meesten wel een referentiekader. Men hoorde ook een zweem Diana Jones en in de bluesy samenzang soms zelfs een rudimentair overblijfsel van de muziek van de Como Mama’s. Goed gedaan allemaal, maar in polder variant blijft het toch het nadoen van wat je leuk vindt.
Even later was het dan tijd voor The Delines. Als er ooit een band was zonder kapsones, dan is het deze. Ze reizen de wereld rond met twee gitaren, een keyboard en een trompet. “We like to travel light”, zo vertelde bassist Freddie Trujillo aan Maxazine. Hij heeft niet eens een extra set snaren bij want “My playing is so light, I don’t need to change strings.”
Er werd afgetrapt met een van de prijsnummers van het nieuwe album ‘Little Earl’. De liedjes van The Delines zijn stuk voor stuk korte, literaire verhalen, speciaal voor Amy geschreven door Willy Vlautin, die eigenijk een succesvol romanschrijver is, maar zo graag voor Amy Boone wilde schrijven dat hij daarvoor speciaal The Delines oprichtte.
De band ging door met de beste tracks van ‘Imperial’ en kreeg vervolgens de hele zaal stil en op de knieën met een fenomenaal mooie interpretaties van ‘Surfers in the Twilight’. Toen Amy Boone haar ogen sloot, en haar frêle handen om de microfoonstandaard vouwde, wist je dat de magie toe ging slaan. Er is geen andere zangeres ter wereld die zo in staat is om een tekst tot leven te brengen. Het aangrijpende verhaal over een vrouw die haar man op hardhandige wijze voor haar ogen gearresteerd ziet worden, terwijl hij haar van haar werk komt halen kreeg de goed gevulde zaak van Grenswerk muisstil.
Als verrassing speelde de band een nieuw nummer. ‘Maureen’s gone Missing’ is weer zo’n typisch Vlautin-nummer waarin de vreselijkste verhalen worden verteld, dit keer op een lekker upbeat ritme. Dit gaat een classic worden. Mooi te zien hoe relaxed deze band stond te spelen. Scherpe, cynische grapjes makend speelden ze zich lekker soepel door hun set heen. Ze hadden er zichtbaar plezier in. Het publiek gaf zich over en genoot met volle teugen van deze magische avond.
In de toegiften bereikte de band de apotheose van de avond met het prachtige ‘Oil Rigs at Night’ en het adembenemend mooie ‘Let’s be us Again’. Een optreden om niet snel te vergeten. In juli komt de band weer terug naar Europa, ook naar Nederland.
Foto’s (c) Perry Hermans
