Het is best knap dat The War On Drugs inmiddels een band van stadionformaat is geworden zonder dat ze er grote consessies voor hebben gedaan. Hun laatste album ‘I Don’t Live Here Anymore’ borduurde slechts voort op hun vorige succesalbums ‘A Deeper Understanding’ uit 2017 en ‘Lost In The Dream’ uit 2014. Een band waarvan je weet wat je van ze kunt verwachten. Je kunt het saai vinden, maar als je kijkt naar hoe rigoureus andere grote bands uit de bocht vlogen met koerswijzigingen dan is het te prijzen hoe trouw Adam Granduciel en consorten blijven aan zichzelf. Ondanks dat ze deze avond voor de tweede keer alweer in een uitverkochte Ziggo Dome speelden.
Voorafgaand werd het voorprogramma gedaan door de uit LA. afkomstige band Lo Moon. Een band die wel mooi aansloot op het hoofdprogramma en zich in hetzelfde schuitje bevindt van indie meets jaren ‘80.
Het podium was voor een Ziggo Dome vrij sober, en zo begonnen The War On Drugs ook met de albumtrack ‘Old Skin’ van hun nieuwste album. ‘Pain’ van hun vorige album sloot er mooi op aan qua opbouw. Het zorgde voor de opmaat naar de inmiddels klassieker ‘An Ocean Between The Waves’. Waarna er bij de nieuwe single ‘I Don’t Wanna Wait’ wat technische problemen aan het begin waren due gewoon werden benoemd door Adam Granduciel. Want hoe sober het ook mocht beginnen; Adam zat wel redelijk op zijn praatstoel vanavond.
Je kunt duidelijk publieksfavorieten op zo’n avond als deze aanwijzen. Want hoe enthousiast de radiohit ‘Red Eyes’ werd onthaald, zoveel werd er gepraat tijdens zo’n mooi klein liedje als ‘Living Proof’, het hoogtepunt van hun laatste album. Niet alleen dit soort grote concerten zijn weer terug van weggeweest na corona, maar helaas ook de zogeheten ‘Dutch Disease’. Nou was een ticket voor The War On Drugs weliswaar ruim de helft goedkoper dan bijvoorbeeld Genesis of de Stones, maar is een kroeg voor praatjes over vakanties, schoonouders, kinderen en wat al niet meer alsnog niet een goedkoper optie voor een gezellig avondje?
Echter was iedereen weer volledig bij de les bij ‘Under The Pressure’, een lekker vette stevige versie die niet lang genoeg kon duren. Het ging geruisloos over in de titeltrack van hun laatste album. Waarna er in de toegift nog even werd terug gegrepen op het doorbraakalbun ‘Lost In The Dream’ met ‘In Reverse’, het Springsteen-achtige ‘Burning’ en het epische 10 minuten durende ‘Thinking Of A Place’.
Het zorgde misschien wel voor een meer speciale avond dan hun vorige Ziggo Dome concert in 2018. Deels vanwege de terugkeer van dit soort concerten na de coronaperiode, deels doordat The War On Drugs een geoliede rockband is geworden die inmiddels grote zalen met gemak aan kan. Al blijf je bij de kleinere liedjes terug verlangen naar de tijd waaraan Adam Granduciel deze avond nog vrij regelmatig aan refereerde: toen ze nog in Paradiso stonden. Mogelijk met minder ‘Dutch Disease’.
