Waar The Beatles alle vier een succesvolle solocarrière hadden die weliswaar uit nood was geboren, waren het bij The Rolling Stones meer uitstapjes. Hoewel Mick Jagger in de jaren ’80 echt dacht succesvoller te zijn met een solocarrière dan met zijn vertrouwde band en een megadeal met platenmaatschappij afsloot. Iets wat voor een fikse ruzie met Keith Richards zorgde die het later in zijn autobiografie omschreef als de derde wereldoorlog. Waardoor de Stones als band in de jaren ’80 minder actief waren, en ook Keith Richards uiteindelijk een soloalbum ging uitbracht in 1988 dat meer werd geprezen door critici dan de werkstukken van Jagger: ‘Talk Is Cheap’.
Waar Jagger krampachtig met de huidige trends van dat moment probeerde mee te liften op zijn albums, daar greep Keith Richards terug naar zijn rock ’n roll en blues roots. Er kwam in 1992, toen de Stones inmiddels weer op de rit waren, als solo uitstapje een vervolg met het album ‘Main Offender’. Dat album is nu 30 jaar later opnieuw opgepoetst uitgebracht met extra’s. Hoeveel die extra’s zich slechts beperken tot een extra schijfje met een live concert uit die periode. Voor de grotere fan is er nog een boxset met een 88 pagina tellend boek, een gitaarplectrum, stickers en posters.
Maar het gaat natuurlijk om het album zelf. Dat 30 jaar later weinig aan kracht is ingeboet. Eigenlijk zou het een prima Stones album kunnen zijn geweest. Waarbij moet worden opgemerkt dat een nummer als ‘Wicked As It Seems’ bijna één op één hetzelfde klinkt als ‘Love Is Strong’, de hitsingle van het twee jaar later uitgebrachte Stones album ‘Vodoo Lounge’. Waar het verder voornamelijk een recht-toe-recht-aan rockalbum is neemt Richards in ‘Words of Wonder’ een reggae uitstapje. Hoogtepunt is echter de ballad ‘Hate It When You Leave’. Richards is geen topzanger, maar het past prima bij een sobere rockballad als deze. Eigenlijk klinkt alleen in de zwoele track ‘Bodytalk’ de productie wat gedateerd, maar verder is het 30 jaar later nog altijd een prima album.
Het concert is een leuke toevoeging waarbij het speelplezier duidelijk hoorbaar is. Al is het wel even vreemd om de Stones klassieker ‘Gimme Shelter’ door de broze stem van Richards te horen zingen in plaats van die van Jagger wat dan weer vertrouwder klinkt bij een andere Stones single die hij toch al zong: ‘Happy’.
Je vraagt je alleen af of er niet meer in had gezeten in een jubileumbox als deze. Zijn er geen outtakes, demo’s, nummers die het album niet haalde… het wordt gemist en dan een heruitgave net wat interessanter kunnen maken. Al is het verder een mooie aanleiding om het toch wat ondergewaardeerde album opnieuw onder de aandacht te brengen. (7,0/10) (Mindless Records)
