Met ‘Strictly a One-Eyed Jack’ brengt John Mellencamp zijn 25ste album op de markt. Het album telt 12 nieuwe titels en klokt af op iets meer dan drie kwartier speelduur. Bijzonder is dat er drie tracks op staan die Mellencamp met niemand minder dan Bruce Springsteen heeft opgenomen.
Het is niet te verwachten dat Mellencamp, zeventig jaar inmiddels, nog net zo de heartlands rock vertegenwoordigd als hij in de jaren tachtig deed, met geweldige albums als ‘John Mellencamp’, ‘The Lonesome Jubilee’ en ‘The Scarecrow’. Mellencamp heeft met de hit ‘Jack & Diane’ een echte classic op zijn naam staan, maar ook hits als ‘R.O.C.K. in the USA’ en ‘Paper in Fire’ zijn nog steeds erg fijn om te beluisteren.
Het album klinkt om te beginnen heerlijk. David Leonard die op ‘Human Wheels’ al samenwerkte met John Mellencamp en een uiterst succesvolle carrière heeft als mixer en producer heeft zijn uiterste best gedaan het album een mooie ‘sepia’-bruine sound mee te geven die immens mooi past bij het indrukwekkende stemgeluid van Mellencamp. Qua productie doet het album me denken aan ’Grave Dancer’s Union’ van Soul Asylum, dat weliswaar breder is gearrangeerd, maar wel dezelfde directheid in de sound heeft, die ook toen al zo’n indruk maakte.
Mellencamp rockt op dit album dat niet meer zoals hij dat veertig jaar geleden deed, maar er is een erg mooi album uitgekomen. Prachtig mooi gezongen Americana met country invloeden en heel erg mooie teksten. Een echt laat op de avond luister album, ook zeer aanbevelenswaardig voor onderweg.
Opener ’I always lie to strangers’ grijpt je meteen bij de kladden. Vocaal merk je meteen dat de stem van Mellencamp verder gerijpt is en ontzettend goed is opgenomen door Leonard. Her en der kreeg ik deja-vu’s van het latere werk van Willy Deville, zoals hij zong op een album als ‘Pistola’. Heerlijk open gearrangeerd met een violin solo erin. Precies zoals het moet zijn.
Een van hoogtepunten op het album is het duet met Bruce Springsteen ‘Say such a thing’. Wat een heerlijke groove en wat kleuren die stemmen prachtig samen als een heel sterke bourbon, recht uit een eikenhouten vat. En dan is er die jankende gitaar solo. Ultiem genot. Waarom komen deze twee grootheden nu pas samen?
De Ballad ‘Gone so Soon’ brengt kippenvel bij me op plekken waar ik het lang niet meer gehad heb. Hoe een paar simpele piano-akkoorden, in een vrij obligate progressie toch tot iets fenomenaals mooi kunne leiden. Die donkere stem van Mellencamp, de tweede stem van een vrouw erover heen. En dan. Een trompet uit de hemel. Is Chet Baker toch niet dood? Mijn adem stokt bij zoveel moois; ogen dicht en genieten.
Er staat geen slecht nummer op dit album. Alle tracks spelen op hetzelfde allerhoogste niveau. Mellencamp heeft een elftal met alleen maar scorende spitsen opgesteld. Maar als je dan afsluit met een nummer als ‘A life full of Rain’, ook weer een duet met Springsteen, dan heb je wel het mooiste voor het laatst bewaart. ‘Heartwrenching’ is de gitaarsolo, zoals het hoort. Het zou mij helemaal niets verbazen als dit album, zeker in de USA, genomineerd gaat worden voor een Grammy Award.
Mellencamp levert met dit album zijn allerbeste werk in decennia af, wellicht zelfs het allerbeste album uit zijn volledige carrière.
Verdient het album daarom een 9? Eigenlijk verdient het album dat zeker, maar ik heb nu eenmaal de keiharde voorwaarde dat een album naast waanzinnig goed geproduceerd en gespeeld moet zijn, met top-notch song materiaal, het ook nog innovatief moet zijn. Innovatief is het album niet, daarom dus geen 9, maar ik heb dit jaar nog niets beters gehoord, laten we het daarop houden (8/10) (Republic Records)
