Op het oudste podium van Brabant was het afgelopen zondag middag zover. Na de nieuwe aankondigingen was nog even de vraag of het concert van Animals & Friends met special guest Bintangs wel door kon gaan. Gelukkig besloten alle betrokken partijen dat het concert wat eigenlijk in de avond plaats zou vinden, naar de middag kon worden verplaatst en dat de zaal van De Pul werd gevuld met stoelen.
De deuren werd rond de klok van twee uur geopend. Rond half drie begon de zaal al goed vol te lopen. Om drie uur zou een van de oudste rockbands het bal openen. Bintangs begon zelfs al twee minuten voor de afgesproken tijd voor een zo goed als volle bezetting op de stoelen. Bintang van het eerste uur Frank Kraaijeveld begon met de opluchtende woorden “Blij dat het toch nog mag.” De hele band laat ook één ding gelijk merken: Bintangs heeft er ontzettend veel zin in om weer te mogen spelen. Ook heeft de groep, zoals naar eigen vertellen mede door de corona, weer een nieuwe plaat uitgebracht waarvan een aantal nummer worden gespeeld.
Natuurlijk werd er ook meer dan voldoende ouder werk gespeeld deze avond, waaronder ‘Agnes Grey’ waarbij Kraaijeveld het publiek probeerde te laten invullen. Hij schoot er zelf bij in de lach toen er slechts 2 die tekst mee konden/durfden te zingen. Hieruit blijkt nogmaals het plezier wat een man als Kraaijeveld er nog steeds in heeft. Naarmate de set vorderde kregen de Bintangs meer en meer het publiek op hun hand. Tegen het einde van de set veegde de slaggitarist zijn hoofd droog waarop Kraaijeveld gelijk riep “Warm hè!” Dit zorgde voor veel gelach in de zaal. Toen de reguliere zeer sterke set van Bintangs klaar was gingen de heren van het podium. Eigenlijk was de bedoeling dat ze niet meer terug zouden komen, maar het publiek wilde heel graag meer. De band kwam terug waarop de frontman zei dat dit eigenlijk niet mocht waarop weer iemand in het publiek reageerde: “Je mag tegenwoordig toch al niks meer, gewoon spelen” en dat deden de Bintangs dan ook nog een nummertje. Na iets meer dan uur was het dan echt gedaan.
Rond de klok van half vijf liepen de Animals & Friends het podium op. Er vielen twee dingen gelijk op. Het eerste viel op dat Mick Gallagher er niet bij was. Er werd geen uitleg gegeven waarom niet, zijn vervanger was Charlie Williams. Het was zijn allereerste show met de band. Het tweede wat opviel was dat de zaal een stuk leger was dan bij de Bintangs. Zouden er dan echt best wat mensen zijn die puur voor één band een kaartje kopen? Blijkbaar het geval, maar ook toen de Animals & Friends een paar nummers hadden gespeeld liepen er nog twee echtparen richting de uitgang. Dat valt bij een zitconcert natuurlijk veel meer op. Dan moeten we wel melden dat dit niet aan de kwaliteit van The Animals lag of de songkeuze. De set werd namelijk geopend met de klassiekers ‘Baby Let Me Take You Home’ en ‘It’s My Life’. Waar het dan aan gelegen heeft, geen idee. Het enige wat, buiten de best wat lege stoelen bij The Animals, redelijk stoorde was het feit dat bij beide bands de snaredrum heel duidelijk hoorbaar was bij de lage zang en bij de noten op de bas. Helaas werd dit niet gefixt en bleef dit de hele avond een puntje van kritiek.
Van de originele Animals is in de formatie die vandaag te zien was in Uden alleen John Steel aanwezig. Zijn inmiddels 80 lentes zijn duidelijk nog niet aan de man af te lezen en speelde zijn drumstel nog altijd met souplesse. Met hem zijn al sinds de vorming van Animals & Friends bassist Bobby Ruiz en zanger/gitarist Danny Handley. Met name laatstgenoemde wist het publiek zeer goed te bespelen. Veel mensen moesten even in de set komen, maar dat kon je wel aan hem overlaten. Toen de band merkte dat het bluesy ‘The Right Time’ heel goed ontvangen werd besloot de band na het einde van dit nummer, het nummer nog even opnieuw in te zetten, waarna de instrumenten langzaam steeds zachter werden gespeeld tot alleen het geklap overbleef in het publiek en de Handley zonder microfoon door ging met zingen en het publiek “Night And Day” bleef scanderen. Handley besloot zelfs tijdens dit mooie moment door de zaal te gaan lopen, klappen en zuiver te blijven zingen. Bij het laatste akkoord kwam er, vanzelfsprekend, waardering vanuit het publiek.
Vanaf dat nummer bleef de stemming hoog en werden de nummers beter ontvangen door het publiek. Ook bij deze band was er een moment van humor, toen het nummer ‘She Said Yeah’ werd aangekondigd door middel van een verhaaltje. Zanger Danny Handley luistert tijdens het reizen middels een koptelefoon naar de Animals discografie en toen hij dit nummer hoorde tijdens een vlucht wilde hij vragen aan Steel of het goed was om dit nummer een keer te spelen. “Dus ik liep naar de eerste klas toe om het te vragen…” De grap werd goed ontvangen.
De reguliere set werd afgesloten met de klassieker ‘We’ve Gotta Get Out Of This Place’. Ook de Animals kwamen terug met een toegift, een toegift die uiteraard niet kon ontbreken. Hun legendarische hit ‘House Of The Rising Sun’ werd ingeleid door Steel himself. Hij vertelde dat mede door hun uitvoering van dit nummer, Bob Dylan besloot elektrisch te gaan op zijn volgende album. In zijn verhaal vergat Steel even dat het nog middag was waarop hij om zeker te zijn even op zijn horloge keek.
Het aanwezige publiek heeft van beide bands zeer genoten en ook beide bands stonden met veel plezier te spelen. Een mooie bill in een fijne zaal die wat voller had mogen zijn, al blijft natuurlijk het feit dat van zowel Bintangs en Animals nog slecht één origineel lid erbij was. Dat feit houdt nog wel eens wat publiek tegen. Het net genoemde feit mocht de pret in Uden niet drukken. De hits van weleer zijn allemaal voorbijgekomen en bezorgde het aanwezige publiek op een vermakelijke middag.
