Diana Ross is een van laatste levende legenden van de moderne popmuziek. Zevenenzeventig jaar jong is deze originele souldiva inmiddels en er komt op 5 november een nieuw album van haar uit onder de titel ‘Thank You’.
Voor de jongere generatie zal dit waarschijnlijk, en tragisch genoeg ook de eerste keer zijn dat ze van Ross horen. Haar laatste album met origineel materiaal dateert namelijk alweer van 1999 toen ze ‘Every Day is a New Day’ uitbracht. In de tussentijd zijn er miljoenen mensen geboren en tot volwassenheid gegroeid, hebben ze het stemrecht verkregen en zelf weer kinderen gekregen zonder ooit een nieuw nummer van Diana Ross te horen. Voor mensen als ik, die aan hun derde jeugd bezig zijn, zal Diana Ross altijd relevant blijven vanwege haar verdiensten in het verleden. Je zal maar leadzangeres van the Supremes zijn geweest! Je zal maar een solocarrière hebben zoals die van Diana Ross!
Diana Ross maakte in 1980 naar mijn mening haar laatste iconische en nu nog relevante hit ‘I’m coming out’ van de hand van Nile Rodgers, dat tot een van de weinige nummers ter wereld behoort die ondergetekende aan het dansen krijgt. Alleen daarom al verdient ze eeuwig respect en dank en niet alleen van de LGBTQ community, al liet la Ross zich over de adoptie van de nummer door de regenboogmensen in het verleden nog wel negatief uit.
Nu komt ze dan met het album ‘Thank You’, dat dertien nieuwe tracks bevat, die door Mevrouw Ross in haar eigen thuisstudio werden ingezongen. Diana schreef mee aan alle dertien tracks. Dat deed ze samen met een aantal songwriters en producers zoals Jack Antonoff die we kennen van indie band the Bleachers, maar die als producer en songwriter werkte met mensen als Lorde en Lana del Rey. Ook Freddie Wexler, de man achter bijvoorbeeld ‘Stuck with You’ van Ariana Grande & Justin Bieber, geeft acte de presence.
Met het grootst mogelijke verschuldigde respect voor hetgeen Diana Ross voor de muziek heeft betekend moet vastgesteld worden dat het voor iemand van het kaliber van Diana Ross niet nodig is om haar met zoveel productiegeweld de 21ste eeuw binnen te willen lanceren. Ross zingt ook nu nog steeds de sterren van de hemel. Ongelooflijk hoe goed en instant herkenbaar haar stem nog steeds klinkt op dit album.
Openingsnummer ‘Thank You’ neemt de luisteraar mee terug naar de jaren 80. De stem. Ongelooflijk. Ze neemt je meteen terug in de tijd. Zuiver als altijd weet ze haar fragiele mezzosopraan nog steeds een soort van presence te geven, die zo instant herkenbaar is. Het nummer groovet lekker en als dit wat Ross nu nog voor ons in petto heeft, dan ga er maar eens lekker voor zitten.
Jammer genoeg duurt dit geluksmoment precies een nummer lang, want het wordt opgevolgd door ‘If the world just danced’. Wat een draak. Diana Ross wordt in een format gedwongen waarin ze niet thuis hoort, waarin ze ook instant inwisselbaar wordt met welke andere dance act dan ook. Dit is helemaal niks. Om dit nummer te schrijven waren dan ook nog eens niet minder dan zeven schrijvers nodig. Luister dan liever naar een nummer als ‘All is Well’, waarop Miss Ross als vanouds kan shinen. Retro van de bovenste plank, waarin ze haar stem kan laten zwieren. Een track die aan alle wetmatigheden voldoet. Wetmatigheden die al decennia van toepassing zijn op de grootste successen van La Ross.
Als we dan het volledige album in ogenschouw nemen, dan moet de conclusie toch zijn dat het door betwetende producers en schrijvers, die allemaal een strakke plasser krijgen van het met Diana Ross mogen werken, overbevolkte album te weinig van deze momenten kent waarop Diana echt zichzelf mag zijn. Het song materiaal dat haar aangereikt wordt is ook niet overal sterk genoeg, waardoor het album geen consistent geheel is geworden. ‘Count on me’, dat ze schreef samen met haar dochter Rhonda Ross, is dan weer van precies het juiste kitschgehalte om ervan te mogen genieten.
Concluderend moeten we vaststellen dat Diana Ross vocaal niet hoorbaar achteruit is gegaan en het een feest blijft om haar te horen zingen. Het album is zeker niet slecht maar is meer retro dan nodig is om een echte comeback te kunnen maken. De wereld moet gewoon blij en dankbaar zijn dat er überhaupt nog een nieuw album is van Diana Ross anno 2021. Degenen die in de gelegenheid zijn haar in 2022 nog een keer live te kunnen gaan zien, zoals bijvoorbeeld op het komende Glastonbury Festival, zullen versteld staan van haar vocale kwaliteiten en niemand zal malen om deze nieuwe tracks. Als La Ross daar ‘Theme from Mahogany’ in zal zetten, zal de weide stil worden. Als Nile Rodgers meer komt doen op ‘I’m coming out’ zal ik opstaan en meedansen. Diana Ross is een levende legende. Dit album zal dat niet veranderen. (7/10) (Decca)
