Binnenkort verschijnt het nieuwe album van Maaike Ouboter ‘Harnas van Glas’. Het is haar derde album en het is een mozaïek geworden over hoe ze zich verhoudt tot haar eigen kwetsbaarheid en hoe ze omgaat met verdriet, troost, liefde en verlangen. Volwassen worden speelt hierin een grote rol, want, zegt ze: “Ik leer steeds meer lagen van het leven kennen”. De liedjes zitten vol persoonlijke herinneringen, beelden en muzikale invloeden uit haar jeugd. Voor Maaike Ouboter betekent de lancering van haar nieuwe album meteen ook haar debuut als auteur. De zangeres brengt ‘Harnas van Glas’ uit samen met een begeleidend boek (via Luijtingh Sijthoff), waarin ze de songteksten bij de elf liedjes op het album verklaart aan de hand van autobiografische verhalen.
De muziek van Maaike is altijd heel persoonlijk geweest, maar voor haar vorige album ‘Vanaf nu is het van jou’ liet Maaike zich inspireren door verhalen van anderen. Dat had een reden: ze voelde zich als artiest heel kwetsbaar en vond daarom dat ze minder persoonlijk moest schrijven. Dat had ze ook even nodig, zegt ze: “Ik heb de neiging om me overal open in te storten, maar soms schrik ik van mijn eigen openheid. Je wil jezelf openstellen, maar ook beschermen. Ik bouwde onbewust een doorzichtig harnas om mee heen.”
Het titelnummer ‘Harnas van Glas’ gaat over dat gevecht met haar eigen kwetsbaarheid. Het was de eerste tekst die ze voor dit nieuwe album schreef. Het werd een bevrijdend lied, een ontboezeming. “Door erover te zingen kon ik het glas doorbreken. Een tijd dacht ik namelijk dat mijn muziek niet langer over gemis of verdriet mocht gaan. Maar ik merk dat als ik erover zing, ook het harnas van de luisteraar even weg kan vallen. Bovendien weet ik nu dat muziek mij een beschermslaag kan bieden, waardoor ik veilig diep in een emotie kan duiken.”
Bespiegelingen over vroeger
De meeste liedjes ontstonden in Italië, een land waar Maaike als kind al eens met haar – inmiddels beiden overleden – ouders kwam en waar ze nu naar terugkeerde met haar geliefde. Er kwamen veel herinneringen naar boven: “Ik was in Italië weer heel erg met mijn ouders,” aldus Maaike. Niet voor niets gaan veel liedjes over vroeger en nu en liggen herinneringen en inzichten van de volwassen geworden Ouboter over elkaar heen. In ‘Wie ik was’ kijkt ze naar haar jongere zelf die worstelt met de liefde. In ‘Zoals jij vroeger deed’ fantaseert ze over haar moeder in haar ouderlijk huis, en ‘Troostliedje’ schreef ze voor zichzelf als puber. Het werd een wiegelied met een melodie die neigt naar volksmuziek.
“Mijn vader had platen met Jiddische, Armeense, en Argentijnse volksmuziek, daar luisterden we vaak naar. Die melodieën hebben allemaal iets gemeen: ze verraden een melancholie die voortkomt uit een gedeelde geschiedenis. We luisterden en zongen ook veel van Annie MG Schmidt en Harry Bannink, en ik realiseer me nu dat ook Harry Bannink veel ontleende aan verschillende stijlen volksmuziek. Ik heb een voorliefde voor dat soort melodieën.” In het nummer ‘Neem me mee’ zit een duduk-solo, een geluid dat Maaike doet denken aan de Armeense platen van vroeger. “Een vriend van haar vader raadde haar aan om de solo in Armenië op te laten nemen omdat ze daar de bezieling kennen die dit lied verdiende. “Dit lied voelt als iets heel intiems. Ik heb het geschreven vanuit het idee dat je soms zo naar iemand kan verlangen dat die persoon er bijna weer is. Zo kun je iemand die er niet meer is toch nog ontmoeten.”
Sommige nummers zijn bij Maaike thuis opgenomen, spelend op de piano die al haar hele leven met haar meereist. In ‘Stuwdam’, een lied over wat er met je gebeurt na ingrijpend nieuws, speelt Maaike zelf een simpele pianopartij met steeds dezelfde toon die maar door blijft gaan “als een constant doorgaande hartslag terwijl de rest in ruis verstomd.”
Verdwenen maar toch dichtbij
De liedjes op Harnas van Glas gaan over thema’s die te maken hebben met verdriet, maar het is zeker geen triest album geworden. Liefde, hoop, troost, verlangen – er zit bij Maaike veel licht in. In het opzwepende ‘Doe mij maar het verdriet’ zingt ze: ‘Als ik jou zou kunnen ruilen voor een ongeschonden hart/maar door de pijn te wissen zou vergeten wie je was/dan zou ik het wel weten lief/doe mij maar het verdriet.’ Die laatste zin is een typerend voor Maaike, bijna een credo. “Liefde en verdriet liggen voor mij dicht bij elkaar. Sterker nog, ze gaan bijna altijd samen. Ik denk dat in diep verdriet heel veel liefde zit. Hoe vaak voel je niet door je tranen heen dat je van iemand houdt?”
‘Net als wij’ gaat over hoe we proberen vast te houden aan mooie dingen, een thema dat Maaike zowel muzikaal als tekstueel weet te vatten. De band speelt een niets-aan-de-hand-walsje, maar steeds komen er weer andere instrumenten en melodieën voorbij die niet meer terugkomen. Het willen vasthouden aan dingen is een reden waarom Maaike schrijft, want iemand vereeuwigen in een liedje is een manier van iemand voor altijd met je meenemen. “Ik vind het vaak moeilijk om mensen die er niet meer zijn goed voor de geest te halen. In dromen daarentegen zijn ze zo dichtbij en zo scherp dat het bijna echt lijkt. In het schrijven van liedjes en poëzie vind ik iets wat deze droomwereld benadert.”
Met Harnas van Glas dat 19 oktober zal verschijnen haalt Maaike Ouboter dat wat verdwenen is weer heel dichtbij. Het is een troostrijk album waarvan je zin krijgt om het leven in de volle breedte te omarmen.
