De Britse zanger Will Young heeft een moeilijk jaar achter de rug. Na het verliezen van zijn tweelingbroer heeft hij gewerkt aan zijn nieuwe album ‘Crying on the Bathroom Floor’. Een coveralbum waarvan de originele versies zijn geschreven en gezongen door vrouwen. Het is een emotioneel album geworden waarop Will Young niet enkel covers zingt, maar ook zijn eigen emoties verwerkt.
Met zijn unieke stemgeluid is Will Young in Engeland doorgebroken in het televisieprogramma ‘Pop Idol’. Nu, 18 jaar later, heeft hij al veel eigen materiaal uitgebracht, maar is het nu tijd om een album te creëren dat een aantal moderne vrouwelijke zangeressen eert. Hij heeft dit naar eigen zeggen gedaan om zich beter in te kunnen leven in teksten geschreven door vrouwen. Alle nummers op ‘Crying on the Bathroom Floor’ zijn wel in een ‘Will Young-jasje’ gestoken. Hij heeft alles helemaal zijn eigen gemaakt en toch zijn de originele nummers nog goed terug te horen.
Waar de albumtitel wellicht gelinkt is aan zijn eigen moeilijke jaar, is het ook de titel van het tweede nummer op het album. Van origine is ‘Crying on the Bathroom Floor’ van MUNA, een Amerikaanse elektronische pop band. Will Young heeft dit nummer in zijn eigen stijl gezongen en zijn vaste producer Richard X heeft het grootste gedeelte elektronische pop vervangen door akoestische klanken. En met Will Young’s hoge stemgeluid is deze nieuwe versie een hele goede geworden.
Naast MUNA heeft Will Young het ook aangedurfd om onder andere Bat For Lashes, Robyn, Everything But The Girl en London Grammar te coveren. Op ‘Strong’ probeert de zanger het unieke geluid van London Grammar te kopiëren. Het is zeker een goede cover, maar het haalt het niet bij het magische origineel.
Hetzelfde gebeurt op ‘I Follow Rivers’. De unieke versie van Lykke Li blijft hier hoog bovenuit steken. Maar de cover en het origineel mogen misschien ook niet helemaal met elkaar vergeleken worden. Het gaat bij Will Young meer om het inleven in muziek geschreven en uitgevoerd door vrouwen. Of hij dat gevoel voor zichzelf heeft bereikt, blijft de vraag. In ieder geval lijkt het voor de luisteraar een ietwat overbodig album aangezien Young veelal probeert om de originele nummers na te maken.
Desondanks weet Will Young met zijn hoge stemgeluid af te wijken van de bekende originele nummers. Dat is dan ook wel weer de charme van ‘Crying on the Bathroom Floor’. De mix van verschillende popnummers wordt sterk overeind gehouden door de manier waarop hij de emotie in zijn stem weet te leggen. Elk woord wordt op zijn manier gezongen en overgebracht. De ene cover is beter gelukt dan de ander, maar Will Young levert wel een leuk album af. Ideaal om te luisteren op een zondagmorgen met een lekker bakkie koffie! (7/10) (V2 Records)
