The Chills is een band die de muzikale fijnproevers in de jaren ’80 trakteerde op pure popsongs. Met pareltjes als ‘Wet Blanket’, ‘Pink Frost’ en ‘Heavenly Pophit’ bracht ze verlichting in de donkere eighties. Meer dan 35 jaar later brengt de band rond Martin Philipps met ‘Scatterbrain’ een nieuw album uit.
De band uit Nieuw Zeeland bouwde een trouwe schare fans op. Met herkenbare arrangementen en lyrics, zowel maatschappijkritisch als poëtisch, melancholisch als hoopvol. Met de albums ‘Submarine Bells’ (1990) en ‘Soft Bomb (1992)’ leek de grote doorbraak te komen. Maar waar een enigszins vergelijkbare band als REM wel doorstootte naar het wereldpodium, daar werd het akelig stil rond The Chills.
Hoewel de band altijd is blijven bestaan, en sporadisch materiaal uitbracht, kwam het eerste grote teken van muzikaal leven pas weer in 2015. Ze verrasten de wereld met ‘Silverbullets’, een come back-album zonder ooit echt weg te zijn geweest. Ook een come back van de Chills sound, die nog even subtiel klonk als voorheen. Op ‘Snowbound’ (2018) werd er verder gesleuteld om de sound te upgraden naar de 21ste eeuw.
Nu is er dan ‘Scatterbrain’, het derde album van ‘nieuwe, vertrouwde’ Chills. Een album waarin de horizon verder wordt verkend, zonder afkomst te verloochen. Meer een verfijning en uitbreiding, dan een verandering. De technische mogelijkheden worden verder verkend en sommige nummers krijgen een grootser arrangement.
‘Monolith’ is een opener die je mag verwachten bij The Chills. Een ogenschijnlijk vrolijk nummer, maar met diepe metaforische kritiek op de maatschappij, waar een andere mening blijkbaar niet meer telt. Verpakt in een knappe, complete popsong, een pure single. Op ‘Hourglass’ stelt Martin Philipps zich veel kwetsbaarder op. Hoofdzakelijk begeleid op gitaar bezingt de kenmerkende stem zijn huidige levensfase, op weg naar ouderdom en grotere wijsheid. Een thema dat vaker terugkomt, zoals op het eveneens klein gehouden, op piano begeleide ‘Caught In My Eye.’: “I won’t cry. But there must be some other way of saying goodbye.”
Hiertussen is het nummer ‘Destiny’ gevleid, misschien nog wel zijn meest persoonlijke song. Een reflectie op zijn heftige leven, zoals ook is te zien in de documentaire/film ‘The Triumph and Tragedy of Martin Phillipps’ (2019). Op zijn eigen sterfelijkheid en zaken die zijn geweest en die hij niet meer recht kan zetten.
Waar ‘Destiny’ nog vrij naadloos in de vroegere discografie zou passen, zijn andere songs op ‘Scatterbrain’ meer een verbreding hiervan. Songs als ‘Your immortal’, ‘Little Alien’, en ‘Worlds within Worlds’ zijn grootser gearrangeerd met blazers en strijkers, maar toch klein genoeg om pakkend te zijn. En titelsong ‘Scatterbrain’ pakt dan juist weer uit met beats en elektronica, hard en bijtend: “Is this what you wanted?”
Om die vraag meteen te beantwoorden: Ja, dit is wat we graag willen. Een album dat de Chills sound in ere houdt en verder uitdraagt naar de creatieve mogelijkheden van de eenentwintigste eeuw. Een album dat de trouwe fanbase blij maakt en waarschijnlijk ook nieuwe fans zal opleveren. Fans die via ‘Scatterbrain’ het uitgebreide oeuvre van The Chills zullen ontdekken… en waarderen. (8/10) (Fire records)
