Elf jaar na zijn laatste album en tien jaar na zijn overlijden verschijnt er dit jaar, in de maand dat Robert William Gary Moore 69 jaar zou zijn geworden (4 april) een nieuw album van hem met daarop vier nog nooit eerder uitgebrachte songs afkomstig uit de “Moore Archives” en vier covers welke uiteraard met een echt “Moore” sausje zijn overgoten. Gary’s vrouw Jo heeft haar goedkeuring hiervoor gegeven aan Provogue Records welke het album uit zal brengen op 30 april aanstaande. Het album komt uit op LP, CD, Limited CD Box en in digitale versie.
Acht nummers dus, en wat voor nummers! Het klinkt allemaal lekker rauw, lijken wel live ingespeeld te zijn en zijn zeer goed afgemixt waardoor de nummers echt een vette sound hebben. Of de nummers echt al zover waren dat ze album waardig (lees goedgekeurd door Gary zelf) waren is mij niet geheel duidelijk. Helaas stond er bij de persinfo niets vermeld over een eventuele producer/mixer dus deze info moet ik u verschuldigd blijven.
Het album opent met’ I’m Tore Down’ (Freddie King) en hiermee laat Gary zich direct van zijn allerbeste kant horen zoals wij dat van hem gewend zijn. Dit is zo’n heerlijke opener voor een album maar ook voor een live show. Helaas gaat dat laatste hem natuurlijk niet meer worden. En dat is dan ook gelijk de keiharde confrontatie in mijn hoofd. Wat je hoort zou je het liefst live willen horen en voelen in een concertzaal. Wat dit nummer los maakt is puur genot en wat heb ik dit gemist! Gary heeft dit nummer slechts één keer eerder uitgebracht maar dat was een live versie welke is terug te vinden op de DVD – The Definitive Montreux Collection (2007) bestaande uit opnamen uit 1990, 1995, 1997 en 1999.
‘Steppin’Out’ is een instrumentale traditional waarin Gary er heerlijk op los soleert en zijn eigen versie er van heeft gemaakt. Het is een nummer uit 1966 van The Bluesbreakers (John Mayall, Eric Clapton.) Dit geeft mooi aan waardoor hij beïnvloed is en hoe onder anderen dit soort bands en vooral gitaristen hem gevormd hebben door de jaren heen.
Gary Moore staat natuurlijk ook bekend als de gitarist van de melancholie, emotie en als (wat mij betreft) de koning van de (rock en blues) ballads.’ In My Dreams’ is de eerste ballad van het album en heeft een herkenbaar intro wat doet denken aan ‘The Messiah Will Come Again’ uit zijn rockperiode (After The War uit 1989). Het is een echte “Moore” ballad met mooie opbouw en heerlijke gitaarsolo waarbij de rilling over je rug lopen, De verdeling op dit album tussen ballads en uptempo nummers is vier om vier. Zo is de titelsong van het album ook een heerlijke ballad. Dit nummer klokt 7:16 minuten en is hiermee op één seconden na het langste nummer van het album.
‘Looking At Your Picture’ heeft Gary opgenomen met zijn Jerry Jones Bariton gitaar. De open tuning in combinatie met een drumloop geeft een moderne draai aan dit nummer. En dat terwijl de opnames minimaal tien jaar oud zijn. De versie van het nummer ‘Love Can Make A Fool Of You’ was de tweede keer dat Gary hem heeft ingespeeld maar is toen opzij gelegd en heeft uiteindelijk tot en met de dag van vandaag nooit een plaats weten te bemachtigen op een album. Ook dit nummer is weer een goed voorbeeld van een “live” ingespeeld nummer. Bij het beluisteren hiervan denk ik dan ook wat er in hemelsnaam nog meer voor moois in de Moore archieven moet liggen? En zo zie je maar dat de uiteindelijke uitkomst kan zijn, niks meer aan doen! Wat mij betreft
past dit nummer dan ook perfect op dit album.
‘Done Something Wrong’ (Elmore James) is niet alleen een heel lekker nummer maar ook een voor Gary apart nummer daar hij hier slide gitaar speelt op zijn Gibson Firebird. En slide gitaar spelen heeft hij nou niet bepaald vaak gedaan in zijn carrière. Het album wordt grandioos mooi afgesloten door wederom een ballad en tevens langste nummer van de plaat (7:17 min) ‘Living With The Blues’. Om deze recensie te mogen schrijven was ik in de bevoorrechte positie om de plaat een aantal keren te mogen beluisteren en ik zeg eerlijk, ik had een paar momenten dat ik er emotioneel van werd, ik had het kippenvel op mijn lichaam staan en er vloeiden zelfs een paar tranen over mijn wangen bij het horen van “de meester”. Dit album is absoluut jaarlijstjes werk! En is dan ook gewoon een absolute must have voor elke muziekliefhebber! Kort maar krachtig met in totaal 45 minuten de beste bluesrock en bluesballads in de allerbeste Gary Moore traditie. En dan vraag ik mij voor de zoveelste keer af… waarom ben je nu dood gegaan Gary? (9/10) Provogue Records
