Etan Huijs is een van die muzikanten in Nederland die zonder poespas, franje of kapsones gewoon keihard werken om steeds beter te worden. In een tijd dat de corona pandemie vele muzikanten het zwijgen oplegde heeft Etan, soms tegen de stroom in, door blijven werken aan zijn nieuwe album ‘The Monochrome Veil’ dat nu dan het levenslicht ziet.
In 2018 scoorde Huijs al mooie recensies met zijn album ‘The Secret Us’. Americana, vleugje roots. De muziekstijl is ook in Nederland inmiddels populairder dan ooit. Er zijn mensen die rekenen zelfs iemand als Danny Vera tot die stroming. dat is uiteraard een omissie, maar in Nederland is het niet anders.
Etan Huijs kon de belofte van ‘The Secret Us’ niet verzilveren door de komst van corona. Live optredens gingen niet meer door, en even stokte ook de productie van het nieuwe album. Gelukkig zette Etan door, want met ‘The Monochrome Veil’ maakt de Limburgse singer-songwriter die belofte volledig waar.
‘The Monochrome Veil’ stelt volgens het persbericht de polarisatie aan de kaak. Verhalende songs in de geest van Johnny Cash, Neil Young, Bob Dylan en Leonard Cohen. Over ons onvermijdelijke gebrek aan subjectiviteit en de belemmeringen om samen te kunnen leven in liefde, begrip en tolerantie. We kijken allemaal gekleurd en gesluierd naar de werkelijkheid. Een mond vol, en wat na een paar draaibeurten blijft hangen is dat Etan een gestaag groeiende lijn laat zien in zijn teksten, de opbouw van zijn songs en de soms on-Nederlands goede arrangementen.
Etan heeft het over de geest van Cash, Young en Bob Dylan die rond zouden waren in zijn songs. Dat zijn nogal vergelijkingen. Neil Young is zeker te herkennen in de manier waarop Etan zingt. Ik heb Etan al eens verteld dat ik ook, zeker in de manier waarop hij met tekstmateriaal omgaat in bijvoorbeeld een nummer als ‘Josephine’, het vroegere werk van Chris de Burgh terug hoor. Luister maar eens naar een oud de Burgh album als ‘Far Beyond These Castle Walls’ .
Geen verkeerde vergelijking, maar dat is meteen ook de valkuil van niet alleen dit album wat mij betreft, maar van de hele polder-americana scene. Er is zoveel echte originele en top Americana, dat je als polder-americana artiest wel van heel goede huize moet zijn om daar nog iets aan toe te kunnen voegen.
Welnu. Dat doet Etan Huijs met dit album. Prijsnummers zijn wat mij betreft ‘Josephine’, ‘Arc’ en ‘Wild Are The Waves’. De band van Etan is erg goed, en als je BJ Baartmans aan je zijde hebt die bijspringt op alle fronten, dan kan de magie toeslaan. Extra pluspunten op dit album voor de fenomenaal goede zangeres Jori van Gemert. Vast contract geven voor de komende albums zou mijn goedbedoelde raad zijn.
Met ‘The Monochrome Veil’ laat Etan Huijs zien de steile ontwikkelingscurve die hij inzette met ‘The Secret Us’ goed vast te kunnen houden. Etan is een muzikant die niet ver meer staat van het aanboren van zijn eigen surplus aan talent. Op een komend album gaat hij gegarandeerd ophouden met zichzelf te vergelijken met zijn helden en gaat hij gewoon Etan kunnen zijn.
Ik kijk ernaar uit.
Tot dan hebben we met ‘The Monochrome Veil ‘ een meer dan uitstekend album dat met elke draaibeurt beter wordt. (8/10) (Independent)
