Brian May en Roger Taylor, de twee overgebleven originele leden van rocklegende Queen die nog willen optreden, reizen al enkele jaren de wereld over met zanger Adam Lambert om de Queen legacy levend te houden. Dat lukt heel goed. Met de bioscoopfilm ‘Bohemian Rhapsody’ als aanjager werd de populariteit van de muziek van Queen naar nooit eerder geziene hoogtes gestuwd, met name in de Verenigde Staten. En dat is niet meer dan terecht.
Ook in reviews ontkom je er niet aan iets te zeggen over de discussie die woedt of Queen nog wel Queen is, of ze niet hadden moeten stoppen, enzovoort. Om mijn review een goede basis te geven wil ik er dit van zeggen: “Mercury is niet te vervangen, maar dat is John Deacon voor mij evengoed niet. Adam Lambert is een fenomenale zanger, laat daar geen discussie over bestaan. De discussie of de band die nu de wereld rondtrekt wel de naam Queen mag dragen doet niet ter zake. Queen bestaat niet meer. Er wordt geen nieuw materiaal opgenomen. Deacon en Mercury doen niet meer mee. Dat Taylor en May de legacy levend willen houden, en daarmee de geldkraan, is hun goed recht. Fans wereldwijd die Mercury nooit gekend hebben kunnen genieten van een fenomenale show, wat wil je nog meer?”
Graham Gouldman van 10CC zit in dezelfde positie, al is hun naam bij lange na niet zo groot als die van Queen. Ook 10CC tourt nog steeds met Gouldman en een aantal leden uit het verleden zoals Rick Fenn en Paul Burgess. Gouldman is meer dan tevreden met de status van legacy band.
Het Queen & Adam Lambert-album dat nu uit is bevat alle tracks die je mag verwachten en een paar min of meer opvallende titels zoals de Mercury tracks ‘Love Kills‘ en ‘I was born to love you’. Het publiek wordt echter vooral op haar wenken bediend met een greatest hits show en enkele publiekslievelingen zoals ‘Now I’m Here’ en ‘Hammer to Fall’.
Naast May, Taylor en Lambert staat uiteraard Spike Edney op het podium. Hij speelde al toetsen vanaf 1984 toen Freddie nog in zijn lakleren broek over het podium paradeerde. De plek van John Deacon is ingenomen door Neil Fairclough, een goede maar verder vrij kleurloze muzikant die nog niet in de schaduw van John Deacon zou mogen staan. Live wordt de band nog aangevuld met Tyler Warren op percussie. Tyler speelde al drums bij de enige officiële coverband van Queen, Queen Extravaganza.
Het album klinkt uiteraard prima, dat is zakenmensen van dit kaliber wel toevertrouwd. Het is zinloos de tracks te bespreken want die zitten bij ons allemaal in het collectieve muziek-DNA. Als ik het hele album twee keer heb beluisterd ben ik toch teleurgesteld. Als je de band alleen maar hoort en niet ziet op tv of in het echt dan mis je het visuele aspect dus enorm. Queen & Adam Lambert is een spektakel dat je moet ondergaan in een groot stadion met vijftigduizend andere discipelen om je heen, waarmee je gezamenlijk de legacy van Queen aanbidt. Lambert kan nog zo goed zingen, het is geen Mercury. De uitvoering zijn net allemaal te netjes, te smooth, te camp ook wel. Freddie schaamde zich niet voor zijn bezwete okselhaar, smeet met bier over het podium, maakte grapjes, genoot met volle teugen op het podium. Het was zijn leven, er was niets anders. De man was een performer. De magie die speelde tussen May, Taylor, Deacon en Mercury is er niet meer. Het is weg.
Luister dit album en pak er dan nog eens het legendarische Live Killers erbij , of voor mijn part zelfs Live Magic. Het is geen vergelijk. Queen & Adam Lambert ‘Live around the World’ is een commercieel album dat uit wordt gebracht om, met de feestdagen in zicht, zo veel mogelijk geld op te halen. Een artistiek doel ontbreekt, en daarmee diskwalificeert de band zichzelf. Pas als de band met Lambert nieuw werk uit zal brengen kan en zal de meetlat getrokken worden. Ik raad iedereen af dit album te kopen. Luister liever nog eens naar ‘Live Killers’ en voel de echte magie. (6/10) (EMI)
