Het verhaal van de voormalig frontman van het Zwitserse Gotthard mag bekend zijn. Tien jaar geleden kwam hij om bij een ongelukkig motorongeluk in de buurt van Las Vegas. Hij was net enkele dagen eerder begonnen aan zijn droomtocht met 20 Zwitserse vrienden, toen door een slippende vrachtwagentrailer enkele motoren omvielen waar hij onder kwam. Slechts 48 jaar is de talentvolle zanger geworden. Ter nagedachtenis verschijnt nu tien jaar later deze tribute aan de man die toch achttien jaar bij de band zat. De grotendeels akoestische sessies zijn ingespeeld door de band, met de huidige zanger Nic Meander op backing vocals. Er waren blijkbaar voldoende goede opnames van Lee te vinden om een volledig album te vullen. Zoals ook Grey Daze en Static-X onlangs gedaan hebben met de stemmen van respectievelijk de overleden Chester Bennington en Wayne Static. De techniek staat voor niets blijkbaar. Gelukkig voelt deze plaat geen moment aan als lijkenpikkerij of een snelle manier om de cashen. Daarvoor wordt er met teveel respect gehandeld, al weet je nooit hoe een platenmaatschappij daar instaat.
Er is gekozen voor vrijwel alleen unplugged/ stripped down versies van zowel Gotthard songs als enkele covers. Akoestische gitaren, heel soms wat percussie en de stem van Lee. Daarmee komt zijn zang wel goed op de voorgrond, maar het maakt deze plaat wel tot een lange zit, er is te weinig afwisseling en het wordt allemaal wel erg zoet en braaf zo, ook omdat het vooral de ballads van de band zijn. Gelukkig wordt er afgesloten met een elektrische bonustrack ‘Eye of the Tiger’ (Survivor). Maar nog drie of vier van deze full band versies waren meer dan welkom geweest.
Opener ‘One Life One Soul’ was oorspronkelijk al akoestisch, dus heeft hier alleen een iets andere begeleiding gekregen. Blijft een prima ballad, prachtig gezongen door Lee, met zijn licht schorre, hoge stem. Het gevoelige ‘Let it Be’ (geen cover) wint in deze uitgeklede versie zelfs aan zeggingskracht. ‘In the Name’ van het album ‘G.’ uit 1994 blijft ook fier overeind, al heb ik een voorkeur voor de iets spannendere, oorspronkelijke versie. Zo volgen er nog een aantal ballads die allemaal prima klinken in hun nieuwe jasje, met ‘Need to Believe’ als uitschieter.
Gelukkig brengt ‘Lift U Up’ wat meer tempo en pit. Oorspronkelijk een Bon Jovi-achtige meezinger, nu wat serieuzer met strings en percussie. Het tempo blijft er in met een lekkere versie van ‘Hush’, vooral bekend van Deep Purple. Vervolgens luisteren we weer naar vier ontklede ballads uit het rijke repertoire van Gotthard, die alle ruimte geven aan het talent van Steve Lee. Dertien studioalbums zijn er al gemaakt, waarvan er elf (!) op nummer één in Zwitserland zijn beland, waarmee het de meest succesvolle band is in het Alpenland.
Met ‘Tarot Woman’ (geen Rainbow-cover) volgt er een niet eerder uitgebrachte song. Lekker, maar niets speciaals. Dan is ‘The Train’ een stuk mooier, want een werkelijk prachtig gezongen, gevoelig, wat country-achtig nummer. Afgesloten wordt er met twee versies van het bekende ‘Eye of the Tiger’.
Voor alle fans van Gotthard en vooral de stem van Steve Lee is dit een mooi en integer gemaakt eerbetoon aan de stem die de band veel succes bracht. Persoonlijk had ik op iets meer afwisseling gehoopt, maar op de nieuwe versies valt weinig af te dingen, het klinkt als een klok en we worden nog eens herinnerd aan een veel te vroeg gestorven zangtalent. (8/10) (Nuclear Blast)
