Het is alweer negentien jaar geleden dat de debuterende Alicia Keys de wereld versteld deed staan met haar debuutalbum ‘Songs in A Minor’. Keys won er meteen maar liefst vijf Grammy Awards mee, waaronder die voor beste nieuwe artiest, beste R&B album en de beste song voor ‘Falling’ dat inmiddels tot een classic is uitgegroeid.
In de bijna twintig jaar die zijn verstreken sinds de release van ‘Songs in A Minor’ heeft Keys zich bewezen als een van de rotsvaste waarden in de moderne R&B, en de kroon van ‘Queen van R&B’ wordt inmiddels door velen aan haar toebedeeld. Nu is er dan het nieuwe, zevende studioalbum van de zangeres, onder de titel ‘Alicia’.
Een groot deel van het album is al bekend, omdat er inmiddels al zeven singels van dit album zijn uitgebracht. ‘Alicia’ zou al in maart van dit jaar worden uitgebracht, maar zoals bij zoveel artiesten gooide de corona epidemie roet in het muzikale eten. De release werd uitgesteld, net zoals de bijbehorende tour die haar ook naar Nederland zou brengen. Uiteindelijk is de schijf er dan nu, als voorbode van de tournee die dan in 2021 alsnog op de podia gebracht moet worden.
‘Alicia’ bevat 15 tracks en is grotendeels door Keys zelf geproduceerd. Verwacht op dit nieuwe album geen clubtracks of floorfillers, alhoewel ‘Time machine’ zeker dansbaar is en knap gearrangeerd. De koortjes in retro Abba stijl zorgen op een vreemde manier voor instant herkenning. Over het algemeen valt op dat het album, hoewel helemaal van deze tijd, toch in sound en feel heel prettige retro sfeer heeft. Alicia zelf noemt het album genreloos en dat is de hamer precies op de nagel. Vergis je niet; het is geenszins kritiek op dit prachtige album. Keys, die zelf zegt in haar werk geïnspireerd te zijn door artiesten als Whitney Houston, John Lennon, Sade, Aretha Franklin, Bob Marley, Carole King, Prince, Nina Simone, Marvin Gaye, Quincy Jones, Donny Hathaway, Curtis Mayfield, Barbra Streisand en zeker Stevie Wonder weet op dit album een brug te slaan van juist deze generatie zangers, zangeressen en componisten naar de eenentwintigste eeuw.
Als je een track beluisterd als ‘Show me Love’ dan wordt je qua feel en zanginterpretatie mee terug genomen naar ‘Songs in the Key of Life’ van Stevie Wonder. Het magnifieke ‘You save me’ verbindt de songwritingstijl en het niveau van Carole King met de soulvolle interpretatie van iemand als Sade. Deze vergelijkingen doen echter geen recht aan het enorme talent en de skills van Alicia Keys. Als zangeres staat ze op eenzame hoogte in de muziekindustrie van vandaag.
‘Alicia’ een prachtig album geworden, dat elke draaibeurt meer van zijn geheimen prijsgeeft. Naast de introspectieve teksten waarin Keys reflecteert op de snel veranderende wereld om ons heen, positioneert Keys zichzelf ook duidelijk in de laatste twee nummers van het album, die juist daarom erg sterk zijn geworden. ‘Perfect way to die’, geïnspireerd door het overlijden van Mike Brown en Sandra Bland, laat het bloed in je aderen stollen en houdt je ademloos in zijn ban. In het laatste nummer ‘Good Job’, bedoeld als een hart onder riem voor de mensen in de kritische beroepen tijdens deze pandemie. Ook al weer zo’n prachtige ballad waarin Alicia Keys al jarenlang uitblinkt. ‘Alicia’ is een meer dan goed album geworden, dat elke draaibeurt beter wordt. (8/10) (RCA)